“แล้วนั่นพี่จะไปไหนครับ ไม่อยู่กินของว่างก่อนเหรอ วันนี้มีสาคูไส้หมูของโปรดพี่” ปานภูมิมองอาหารว่างบนโต๊ะที่ไม่ได้พร่องลงไปสักนิด ถึงจะรู้ว่าคงไม่มีใครมีอารมณ์กินอะไรแล้วก็ตาม
“พี่โตเขาก็จะรีบไปดูเมียรักน่ะสิเจ้าเล็ก คะน้าไม่สบายนอนซมเป็นไข้มาสองวันแล้ว สงสัย...” ก่อนที่เป็นบุตรจะอธิบายอะไรให้คนที่เพิ่งกลับมาบ้านฟังไปมากกว่านี้ ก็มีอันต้องหยุดชั่วคราวเพราะเสียงของใครบางคน
“อื้ม อะแฮ่ม”
น้องชายคนเล็กสังเกตเห็นว่า ถึงแม้พี่ชายของตนจะพูดจาติดตลกเพื่อทำลายบรรยากาศตึงเครียด แต่ก็มีบางสิ่งที่ไหววูบในแววตาของพี่ชายคนโตด้วย... มันชักจะยังไงๆ อยู่นา
“คุณคะ เราต้องรีบไปสนามบินกันแล้วนะคะ ไม่งั้นคงตกเครื่องแน่ๆ”
เสียงเร่งเร้าของภรรยาไม่ได้ทำให้ปริตรกระวนกระวายใจได้เท่าเรื่องของลูกชายคนรองที่ยังไม่ยอมรับโทรศัพท์ของใครสักคน จะติดต่อทางไหนก็ไม่ได้เลย
“เป็นไงบ้างเจ้าสี่ ติดต่อพี่แกได้บ้างหรือยัง”
