ปริญญ์นึกแปลกใจที่รอบนี้เขาใช้เวลานานกว่าครั้งแรกซะอีก และดูเหมือนความต้องการในตัวหญิงสาวจะไม่ได้ลดลงไปเลย...
คณานางค์หอบตัวโยน แทบไม่หลงเหลือแรงจะพูดด้วยซ้ำ แต่ก็ยังไม่วายหาเรื่องเขาอีกจนได้
“กลับไปนอนห้องพี่ได้แล้วค่ะ”
“เมียพี่นอนห้องไหน พี่ก็นอนห้องนั้นแหละ” การแยกห้องไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว
“คะน้าดูใจง่ายมากเลยสินะคะ”
“ใครบอก เราแต่งงานกันแล้ว พี่ไม่เห็นว่ามันจะเสียหายตรงไหน”
แต่งแล้วน่ะใช่ แต่เพิ่งแต่งได้วันเดียว แถมเธอเสียจูบให้เขาเหมือนคนไร้ยางอายไปตั้งไม่รู้กี่ครั้ง แทบไม่ได้ขัดขืนเลยด้วย ทั้งที่เป็นคนร่างสัญญาการแต่งงานหลอกๆ ระหว่างเราขึ้นมาเองด้วยซ้ำ
“คิดอะไรอยู่ฮึเรา”
“เปล่าค่ะ ปล่อยคะน้าเถอะ”
เขาไม่ค่อยเข้าใจกับอาการที่หญิงสาวทำนัก เพราะเมื่อครู่เธอยังทำตัวอ่อนหวานน่ารักน่าใคร่ แม้จะร้อนดั่งไฟก็เถอะ
“ไหนบอกพี่หน่อยสิ ว่ายังจะหย่าอยู่หรือเปล่า”
‘ทำไม ? ถ้าเธอบอกว่าหย
