หวานกล่อมรัก

ตอนที่ 6

“อุ๊ย!” หนูจ๋าสะดุ้งตกใจเมื่อหันกลับมาแล้วเจอร่างสูงยืนอยู่ในระยะประชิด หญิงสาวขยับตัวถอยหลังไปเล็กน้อย ยิ้มแหยให้เขา ก่อนขออนุญาตไปรับโทรศัพท์

“เอ่อ...หนูจ๋าขอไปรับโทรศัพท์ก่อนได้ไหมคะ พอดีพ่อจ๋าโทรมาค่ะ”

กระต่ายน้อยถอนหายใจเฮือกใหญ่ อะไรวะ...รับงานเขาแล้ว ยังกล้ารับงานซ้อนอีกเหรอ แต่พอเขาทำหน้าดุใส่ สาวน้อยก็ทำหน้าออดอ้อนกะพริบตาปริบๆ หน้าใสๆแววตาซื่อๆทำให้เขาแพ้ทาง ยอมพยักหน้าฝืนๆ แล้วเบี่ยงตัวหลบให้เธอเดินออกไปรับโทรศัพท์ที่ห้องรับแขก เพชรนิลกอดอก มองตามบั้นท้ายเต่งตึงโยกไหวตามจังหวะเดิน มันช่างสั่นคลอนหัวใจเขานัก คนคิดหื่นยิ้มเจ้าเล่ห์ เอาวะ...เริ่มครั้งแรกที่โซฟาก็ได้

“พ่อจ๋า...” คนรับโทรศัพท์ช้า ปล่อยให้สายตัดจนพ่อจ๋าต้องโทรหาเป็นครั้งที่สองเอ่ยทักทายปลายสายเสียงอ่อนเสียงหวาน อ้อนสุดๆ เสียงหวานของเธอทำให้คนที่เดินตามมาติดๆชะงักเท้า มองเธอด้วยความไม่พอใจ นี่อยู่ในห้องเขานะโว้ย! เธอกล้าดียังไงถึงได้ใช้เสียงหวานๆน่ารักๆแบบนั้นอ้อนลูกค้าคนอื่น แบบนี้มันน่าจับมาถลกกระโปรงกระชากแพนตี้ออกแล้วฟาดบั้นท้ายแน่นๆนั้นสักหลายๆที

“ทำไมรับสายช้าล่ะลูก” ปลายสายใช้น้ำเสียงกระเง้ากระงอดราวกับเด็กหนุ่มงอนสาว เสียงสองของป๋าฟ้าแบบนี้มีไว้ใช้กับเมียรักและลูกสาวคนโตเท่านั้น

“หนูทำงานบ้านอยู่ค่ะคุณพ่อ”

“ทำทำไม พ่อก็บอกแล้วว่าให้จ้างแม่บ้านหรือไม่ก็ให้พนักงานโรงแรมอาเหนือมาทำให้ก็ได้” ป๋าฟ้าทั้งรักทั้งหวงลูกสาว แทบไม่อยากให้หยิบจับอะไร แต่แม่ปันปันไม่ยอม คนเป็นแม่สอนให้ลูกสาวได้เรียนรู้การทำงาน ทั้งงานในไร่ และงานบ้าน เพราะขืนตามใจลูกแบบที่ป๋าฟ้าทำ แม่ปันปันเกรงว่าลูกสาวจะเป็นง่อยแขนขาลีบไปซะก่อน ไปอยู่ไหนก็คงจะเอาตัวไม่รอด หยิบจับอะไรไม่เป็น แม้ป๋าฟ้าจะไม่พอใจที่เมียรักเลี้ยงลูกสวนทางกับแนวความคิดของตน แต่ก็ไม่กล้าขัดใจ เพราะกลัวเมียงอน

“ป๋าเหลือเกิน” หนูจ๋าว่าแล้วหัวเราะคิก นายจ้างหน้าหื่นมองดูกิริยาน่ารักน่าใคร่ของเธอแล้วนึกอยากจะเข้าไปแย่งโทรศัพท์มาโยนทิ้ง นี่มันเวลาบริการเขานะ เธอจะอ้อนป๋าคนอื่นไม่ได้ เธอต้องอ้อนป๋ากระต่ายน้อยคนเดียวเท่านั้น ถึงแม้จะไม่พอใจเอามากๆ แต่พอหนูจ๋าหันมาเห็นเขายืนหน้าตึงอยู่ใกล้ๆ แล้วหญิงสาวก็ประนมมือไหว้ทั้งที่ถือโทรศัพท์แนบหูอยู่ แถมยังเอานิ้วชี้เรียวน่ากัดมาแนบริมฝีปากน่าจูบ เป็นเชิงบอกเขาว่ากรุณาอย่าพูด เพชรนิลก็ได้แต่ถอนหายใจหงุดหงิด แล้วเดินเลี่ยงไปนั่งรอเธอมาบริการที่โซฟา

หนูจ๋าประนมมือไหว้เขาอีกครั้ง ซาบซึ้งใจที่เขาทำตามที่เธอขอร้อง เพื่อไม่เป็นการรบกวนเขา เธอจึงเดินเลี่ยงไปนั่งคุยกับพ่อจ๋าที่มุมห้อง

เพชรนิลนั่งรอด้วยความหงุดหงิด เพราะแค่มองเธอเขาก็เกิดอารมณ์ขึ้นมากมาย กลางกายขยับขยายพองโตจนเคร่งเครียดปวดร้าว เขาจ้องมองเธอไม่ละสายตา ท่วงท่านั่งเข่าชิดเรียบร้อย หลังตรง หน้าเชิดน้อยๆ มือข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์วางบนตัก ดูเหมือนท่านั่งนางพญามากกว่าหญิงสาวไซด์ไลน์ ไหนจะน้ำเสียงหวานนุ่มนวล ทั้งเสียงหัวเราะน่ารักฟังแล้วพลอยให้คนได้ยินชุ่มชื่นหัวใจ ฟังไปนานๆก็ชักเพลิน เขาจึงนั่งรออยู่เงียบๆอย่างผู้รอรับบริการนิสัยดี กระทั่งเธอวางสายแล้วเดินตรงมาหาเขาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไรนัก

“คุณเพชรนิลคะ หนูขอโทษด้วยที่คืนนี้ทำงานให้คุณไม่เรียบร้อย ผู้ปกครองของหนูบอกให้วีดีโอคอลหา ท่านต้องการเห็นว่าหนูอยู่อย่างปลอดภัยในที่พักจริงๆ เอาไว้คืนพรุ่งนี้หนูจะมาทำงานให้ใหม่นะคะ ขอบพระคุณค่ะ สวัสดีค่ะ”

หนูจ๋าพูดเร็ว แล้วยกมือไหว้ลา คว้าเอากระเป๋าถือ แล้วเดินเร็วออกจากห้องไปทันที เพชรนิลผู้ที่ขยับตัวนั่ง ปลดเข็มขัด ปลดตะขอ รูดซิปกางเกงลงเรียบร้อย เพื่อเตรียมตัวรับบริการพิเศษจากเธอยังไม่ทันเอ่ยปากอะไร เธอก็เปิดประตูห้องหนีเขาไปเสียแล้ว เขาลุกขึ้นวิ่งตาม ทว่ากางเกงที่ปลดไว้ก็หล่นไปกองที่ข้อเท้า ทำให้เขาสะดุดล้ม หัวไปชนขอบโต๊ะดังโป๊ก!

“โอ๊ย!” คนเจ็บตัวร้องเสียงดัง ตามองประตูที่ปิดลงด้วยความเจ็บใจ ร่างสูงสมาร์ตค่อยๆเกาะขอบโซฟาพาตัวเองลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล หมดสภาพผู้บริหารมาดเนี้ยบ

“ยายตัวแสบ” เพชรนิลนั่งแข็งโด่บนโซฟา กางเกงยังคงกองอยู่ที่ข้อเท้า เขาใช้ปลายนิ้วคลึงหน้าผากตัวเอง ตาคมดุมองบานประตูด้วยความโมโห

“พรุ่งนี้จะเอาให้ขาลาก เดินออกจากห้องไม่ได้เลย คอยดูสิ” เพชรนิลผู้เคียดแค้นหญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นมุ่งมั่น...ค้างแข็งครั้งนี้ต้องชำระ

“พ่อจ๋า” คนที่แอบไปทำงานโดยไม่บอกครอบครัวยิ้มหวานให้บิดาทันทีที่ท่านกดเปิดวีดีโอคอลคุยกับเธอ ป๋าฟ้าทำท่าชะเง้อคอเหลือกตามองผ่านไปข้างหลังของคนในจอมือถือ ทว่าก็เห็นแค่เพียงหัวตัวเตียงกับผนังและตุ๊กตากระต่ายสีขาวตัวเล็กที่ลูกติดมาแต่เด็ก คนเป็นพ่อตีหน้าขรึมทำหน้าครุ่นคิด หรี่ตรามองลูกสาวอย่างสงสัย

“ทำไมอึ๊นานจังลูก” ป๋าฟ้าถามอย่างจับผิด

“หนูอาบน้ำด้วยค่ะ วันนี้เรียนเหนื่อยเลยแช่น้ำอุ่นให้ร่างกายผ่อนคลาย” หนูจ๋าหลับตาพริ้มยิ้มบางทำหน้าผ่อนคลายจริงๆ

“แต่เอ่อ...ผ่อนคลายนานไปหน่อย เลยแอบเผลอหลับไปงีบหนึ่งค่ะ” เมื่อบอกเหตุผลที่วีดีโอคอลหาพ่อจ๋าช้าแล้ว หนูจ๋าก็ยิ้มแหยอย่างคนสำนึกผิด

“หนูขอโทษ พ่อจ๋าไม่งอนใช่ไหมค้า” หญิงสาวอ้อนถามเสียงหวานน่ารัก แล้วเวลาเธอขานเรียกบิดาว่าพ่อจ๋า ท่านก็มักจะใจอ่อนยอมเธอทุกอย่าง ครั้งนี้ก็เช่นกัน

“ใครที่ไหนงอนกัน พ่อไม่ได้งอนหนูจ๋าซะหน่อย”