“พี่กระต่าย! ท้องเสียเหรอคะ” หนูจ๋าจับต้นแขนแกร่ง และโอบเอวเขาไว้เพราะกลัวว่าเขาจะล้ม คนถูกสาวโอบเบิกตาโต หอบหายใจแรง เบือนหน้าหนีจากเต้าอวบที่เห็บวับๆแวมๆ เพราะเธอยังสวมเสื้อตัวเดียวและยังคงไม่สวมชุดชั้นในเหมือนเดิม ทว่าการเบือนหน้าหนีก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก เพราะซาลาเปาลูกอวบๆสีขาวนวลนั้นบดเบียดอยู่กับแขน เพชรนิลไม่เคยต้องทนทรมานขนาดนี้มาก่อน อยู่ใกล้แต่ทำอะไรไม่ได้ เขาอยากจะบ้าตาย ชายหนุ่มนึกอยากจะผลักเธอออกไปไกลๆ แต่อีกใจก็แสนเสียดาย
“ไปนั่งก่อนนะคะ” หนูจ๋าบอกด้วยความหวังดี หญิงสาวประคองร่างสูงไปนั่งที่โซฟา เมื่อเขานั่งลงเรียบร้อยแล้วเธอก็ผละออกมายืนมองอยู่ใกล้ๆ
“อาการไม่ดีเลยค่ะ คงเพราะร่างกายเสียน้ำแน่ๆเลยค่ะ”
“ครับ เสียไปเยอะเลย” กระต่ายน้อยเอนหลังพิงพนักโซฟาอย่างอ่อนแรง
“อืม...งั้นควรดื่มเกลือแร่สักหน่อยนะคะ เสียน้ำเยอะแบบนี้อาจจะช็อคได้ ตู้ยาสามัญประจำบ้านอยู่ไหนคะ เดี๋ยวหนูไปช
