เพชรนิลขยับตัวเข้าใกล้หญิงสาวอีกนิด เขารั้งรอเปิดโอกาสให้เธอขยับหนีได้หากเธอนึกรังเกียจสัมผัสจากเขา ทว่าหนูจ๋าไม่ขยับหนีไปไหน เธอนั่งจ้องหน้าเขานิ่ง น้ำตาไหลอาบแก้มเนียนใสตลอดเวลา
“หนูจ๋า” เพชรนิลใช้นิ้วเช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ มองสบสายตาเธออย่างเข้าอกเข้าใจ
“มันผ่านไปแล้วครับ และมันจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก พี่จะไม่ให้ใครมาทำร้ายหนูจ๋าได้อีก หยุดร้องนะครับเด็กดี”
“พี่กระต่ายรังเกียจหนูจ๋าไหม หนูเป็นผู้หญิงไม่ดี ฮึกๆ หนู...” หนูจ๋าถามเขาทั้งน้ำตา เธอมองเขาด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น กลัวว่าเขาจะรังเกียจที่เธอเรียกร้องให้เขาทำเรื่องน่าอายกับเธอในตอนที่ถูกฤทธิ์ยาครอบงำ
เพชรนิลรีบรวบร่างนุ่มมากอดไว้แน่น กระซิบถ้อยคำปลอบโยนน้ำเสียงทุ้มนุ่มนวล
“ไม่ว่าตัวเองแบบนี้นะครับ สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้ลดทอนคุณค่าในตัวของหนูจ๋าลงเลย หนูจ๋ายังเป็นหนูจ๋าคนเดิม และพี่ไม่เคยคิดรังเกียจหนู”
“แต่...”
“ชู่ว์! เร
