หยางเจี๋ยเงยหน้าขึ้นไปตามเสียงปรับสายตาให้คุ้นเคยกับความมืด พลันเห็นฉีเย่ว์เป็นเงาตะคุ่มห้อยโตงเตงจับเถาวัลย์ที่งอกออกมาอยู่กลางบ่อ เมื่อสักครู่เขากระโดดลงมาโดยไม่รู้ว่านางอยู่ตรงนั้น
"คุณหนูปล่อยเถาวัลย์ พี่จะรอรับคุณหนูอยู่ด้านล่าง"
"ข้ากลัว"
"คุณหนูไม่ต้องกลัว จับไว้นานมือจะเจ็บ หลับตาไว้เชื่อพี่ปล่อยมือเถิด"
"ข้าจะไม่เป็นไรใช่หรือไม่ มันสูงมากหากพี่รับข้าไม่ได้ข้าคงคอหักตาย"
"พี่อยู่ตรงนี้ จะคอยรับคุณหนูเองต่อให้ตัวเองต้องตายวันนี้อย่างไรต้องช่วยคุณหนูออกไปให้ได้ คุณหนูอายุสิบสองแล้วโตแล้วต้องกล้าหาญ"
"ข้ายังไม่ปักปิ่นแม่นมบอกยังไม่โต อีกอย่างพี่ก็รู้ว่าข้ากลัวความสูงและกลัวผีมากพี่ตายไม่ได้เข้าใจหรือเปล่าช่วยข้าก่อน" ฉีเย่ว์กล่าวพลางร้องไห้
หยางเจี๋ยถอนหายใจให้กับความไร้เดียงสาและซื่อบื้อของเด็กคนนั้น เขาคิดหาวิธีกล่อมให้ฉีเย่ว์ยอมปล่อยมือ จวบจนคิดถึงเพลงที่เด็กคนนี้ชอบให้เขาร
