เมื่อไปถึงด้านบนหยางเจี๋ยนั่งลงกับพื้นปล่อยให้ฉีเย่ว์ถูกแม่นมของนางที่ร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือดกอดรัดเอาไว้ ก่อนที่ฮูหยินใหญ่จะให้แม่นมพาเด็กสาวกลับเรือนและให้ตามหมอมาตรวจอาการให้นางโดยไม่ถามไถ่อาการของนางแม้แต่คำเดียว เพราะเป็นบุตรสาวอนุทุกคนในจวนจึงรู้ความสำคัญของนางที่มีต่อฮูหยินใหญ่เป็นอย่างดี
ตอนนี้นายท่านไม่อยู่ฮูหยินใหญ่คือเจ้านายของจวนไม่มีผู้ใดกล้าปริปากถึงความใจดำของนางแม้แต่คนเดียว
ฮูหยินใหญ่มองสำรวจเด็กหนุ่มเต็มวัยใบหน้าหล่อเหลาผู้นั้นที่ช่วยฉีเย่ว์ขึ้นมา ท่าทางของพวกเขาทั้งสองสนิทสนมกันเป็นอย่างยิ่ง นางยกยิ้มบางๆ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสนใจใบหน้าของเขาช่างคุ้นตา โดดเด่นเกินบ่าวไพร่อีกทั้งท่าทางยังสง่างามกิริยาเหมือนคุณชายตระกูลใหญ่ที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี ท่าทางโดดเด่นเช่นนี้แม้จะอยู่ในอาภรณ์ป่านมอซอก็ยังไม่อาจปิดบังชาติกำเนิดชั้นสูงได้ คงเป็นคนผู้นั้นเป็นแน่
"เจ้าคือ
