บทที่ 6

1200 คำ

“ทราบค่ะ ว่าแต่คุณจะให้ฉัน...ว้าย!!” เธอพยายามที่จะทวนคำถามแต่ยังไม่ทันจะได้รับคำตอบเขาก็พุ่งตัวเข้ามาใกล้ก่อนจะตวัดท้อนแขนอุ้มเธอขึ้นแนบอกไปเสียก่อน... “ทำให้ผมพอใจสิ! ผมชอบผู้หญิงที่เอาใจเก่ง!!” วศินกระซิบบอกแม่กวางน้อยในอ้อมแขนก่อนจะอุ้มพาเธอไปยังห้องนอนและวางลงบนเตียงทันทีเมื่อได้ถึง ฟ้าลดาสั่นเทาไปทั้งตัวแต่กลับไม่กล้าที่จะขยับไปไหนไกล เธอจำต้องยอมหยุดก่อนจะนั่งนิ่งๆ อยู่บนเตียงในขณะที่อีกฝ่ายนั้นจู่ๆ ก็กระตุกผ้าขนหนูที่เอวก่อนจะจัดการกระชากมันออกไปโดยไม่บอกกล่าวส่งผลให้คนที่อ่อนต่อประสบการณ์ทางด้านนี้หวีดเสียงร้องดังลั่นเมื่อสายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นบางสิ่งที่ไม่อยากจะเห็นของเขาเข้า... “คุณนี่สวมบทไร้เดียงสาเก่งนะ ดี! แบบนี้แหละที่ผมชอบ เพราะว่ามันเร้าใจดี!” เธอไม่เข้าในสิ่งที่เขาพูดออกมาเลยสักนิดกว่าจะมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เตียงนอนมันยวบลงไปพร้อมๆ กับลมหายใจอุ่นร้อนที่กำลังจรดต้นตอคอของเธออยู่ “คะ...คุณจะให้ฉันทำอะไรล่ะคะ” คนถูกถามถึงกลับชะงักไปก่อนจะลอบอมยิ้มกับตัวเองเบาๆ ผู้หญิงคนนี้เธอแสดงละครเก่งจนน่าเหลือเชื่อเสียจริง และแน่นอนว่าเขาเองก็อารมณ์ดีที่จะยอมเล่นตามน้ำไปด้วยกัน... “สิ่งแรกที่คุณควรทำคือลืมตา จากนั้นก็ทำให้ผมพอใจด้วยปลายลิ้นเล็กๆ ของคุณ เริ่มจากที่ปาก ลงสู่ไหล่ จากนั้นก็ค่อยๆ ลากมันลงลึกไปเรื่อยๆ นั่นคือสิ่งที่คุณต้องทำ!!” หญิงสาวผวาเฮือกด้วยความตกใจ เพราะสิ่งที่เขาสั่งให้เธอทำนั้นมันช่างยากเกินกว่าที่จะยอมทำใจรับได้ แต่ถ้าหากไม่ทำผลร้ายทั้งหมดก็คงต้องตกอยู่กับพี่สาวของเธอ และในเมื่อเธอเองเป็นคนเลือกที่จะทำแบบนี้ตั้งแต่แรก ก็คงต้องทำมันให้ดีที่สุด ไม่ใช่ใครอื่นที่ไหนนอกจากพ่อที่เธอรักและยอมทำทุกๆ อย่างแทนได้! ถึงแม้ว่าสิ่งนั้นมันจะทำให้เธอต้องรู้สึกสูญเสียความเป็นตัวเองไปบ้างก็ตามที! เมื่อคิดได้แบบนั้นดวงตาคู่สวยจึงค่อยๆ ลืมตา พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่มองต่ำจนเกินไปในขณะที่วศินเองก็พอใจ เขาค่อยๆ ขยับทิ้งตัวลงบนราบบนเตียง เฝ้ารอการพิสูจน์ของอีกฝ่ายอย่างใจเย็นว่าสัมผัสของเธอมันจะเพียงพอให้เขายอมตกลงรับเธอมาเป็นนางบำเรอแทนพี่สาวรึเปล่า... “อื้ม...” ทว่าแค่เพียงสัมผัสแรกที่ปลายลิ้นเล็กๆ สัมผัสถูกริมฝีปากล่างก็ทำเอาชายหนุ่มแทบจะส่งเสียงร้องครางออกมาอย่างลืมตัว ไม่นานเขาก็ยอมแพ้เผยอปากออกเพื่อให้หญิงสาวได้จูบตัวเองได้ถนัดมากขึ้น ฟ้าลดาทั้งตกใจและหวาดหวั่นเพราะไม่คิดว่าจูบแรกที่อุตส่าห์หวงแหนมานานจะต้องมาตกเป็นของผู้ชายแปลกหน้าที่เธอเพิ่งจะได้พบเจอวันนี้เป็นครั้งแรก อีกทั้งที่น่าอับอายไปกว่าอะไรทั้งหมดนั้นคือเธอต้องกลายมาเป็นคนที่เริ่มมันด้วยตัวเองด้วยอีก แม้จะจูบไม่ประสาแต่เธอก็รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายคงพอใจอยู่ในระดับหนึ่ง เพราะไม่เช่นนั้นเขาคงไม่จงใจสอดมือเข้ามาโอบกระชับเธอเอาไว้แบบนี้อย่างแน่นอน “คะ...คุณชอบไหมคะ” หญิงสาวไม่รู้จะถามอะไรจึงเอ่ยถามสิ่งที่อยากรู้ออกไปเมื่อเขายอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระแต่เธอคงไม่มีทางรู้ว่าคำถามนั้นมันทำให้คนที่กำลังถูกความไร้เดียงสาของเธอเข้าครอบงำแทบจะทนต่อไปไม่ไหว หากไม่ติดที่ต้องวางมาดเพื่อให้ดูเป็นเจ้าหนี้ที่น่าหวาดกลัววศินคงจะกระชากแม่กวางแสนยั่วตรงหน้าเข้าหาตัวไปนานแล้ว แม้ว่าจูบของเธอมันจะไร้รสชาติไปเสียหน่อย แต่กลับหอมหวานราวกับขนมรสแปลกใหม่ที่เขาไม่เคยได้ลิ้มลองจากที่ไหนมาก่อนอย่างน่าประหลาด “เต็มสิบผมให้แค่หก! นี่คุณไม่เคยจูบกับใครมาก่อนเลยรึยังไง มันถึงได้จืดชืดไร้รสชาติแบบนี้!!” ก็ไม่เคยน่ะสิถามได้ แต่ขืนบอกไปเขาก็คงไม่เชื่อกันอยู่ดี “ฉันขอโทษค่ะ” “ช่างเถอะ ทำหน้าที่ของคุณต่อไปสิ ผมจะเป็นคนบอกให้เองว่าควรหยุดหรือไปต่อ...” หญิงสาวพยักหน้ารับคำก่อนจะโน้มใบหน้าอ่อนหวานลงไปที่ไหล่กว้าง เธอสัมผัสมันอย่างเชื่องช้าๆ พยายามทกทุกๆ หนทางที่คิดว่าเขาน่าจะถูกใจให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะพอทำได้ และยิ่งเธอลากปลายลิ้นต่ำลงไปมากเท่าไหร่ เสียงครางของคนตรงหน้าก็ดูเหมือนว่ามันจะยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ ตามลำดับ “อื้ม...ฟ้าลดา....หยุด!” สุดท้ายวศินเองก็ทนต่อไปไม่ไหว เขาเอ่ยห้ามก่อนจะกระชากไหล่ทั้งสองของหญิงสาวเอาไว้เมื่อเธอทำท่าจะลากปลายลิ้นลงต่ำไปจนถึงบางสิ่งที่กำลังตื่นตัวอยู่ แม้ว่าเขาจะมีสิทธิ์ทำอะไรกับเธอได้ทุกเมื่อ แต่มันคงไม่ใช่วันนี้ วันที่เขาต้องรีบไปสะสางานสำคัญบางอย่างให้ลุล่วงผ่านไปให้ได้เสียก่อน “ฉัน...ทำให้คุณไม่พอใจอย่างนั้นเหรอคะ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นถามเสียงสั่น แม้ว่าจะอับอายจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีแค่ไหนแต่ก็ทำไม่ได้ ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเขาไม่ร้องห้ามขึ้นมาซะก่อนริมฝีปากของเธอจะต้องเลื่อนต่ำไปอีกสักแค่ไหนกันแน่ “วันนี้พอแค่นี้ก่อน! เอาเป็นว่าคุณสอบผ่าน อีกสามวันผมจะส่งคนไปรับคุณที่บ้าน และหลังจากนั้นชีวิตของคุณจะกลายเป็นของผม เข้าใจไหม!!” “สามวันเหรอคะ! ทำไมมันถึงได้เร็วแบบนั้นล่ะคะ” “มันช้าไปสิไม่ว่า ผมมีกำหนดเดินทางกลับเชียงรายอีกสามวันข้างหน้านี้แล้ว และคุณจะต้องกลับไปที่นั่นกับผมในฐานะนางบำเรอ ใช้สามวันที่เหลืออยู่ให้คุ้มซะ! เพราะหลังจากนี้ไปชีวิตคุณ ตัวคุณ หรือแม้แต่ลมหายใจอุ่นๆ นั่นของคุณจะกลายเป็นสมบัติส่วนตัวของผมทันที แต่ถ้าเกิดกลัวจนคิดจะหนีขึ้นมา...คุณก็เตรียมรับข่าวการตายของพ่อคุณได้เลย!!” เขาจงใจคาดโทษเอาไว้ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้องโทงๆ เล่นเอาหญิงสาวที่ไม่ทันจะได้ตั้งตัวแทบจะหลับตาลงไม่ทัน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more