บทที่ 4 สกปรก
1231 คำ
ท่ามกลางสภาพอากาศร้อนระอุของประเทศไทย ในช่วงเวลาสิบเอ็ดโมงเช้าของวัน ร่างเล็กของลินลดาและเด็กน้อยวัยสี่ขวบข้างกาย สองแม่ลูกเดินเตาะแตะบนริมฟุตบาทของหมู่บ้านจัดสรรโครงการใหญ่ทำเลดีในเมืองกรุง ชนิดที่ว่า คนอย่างลินลดาถ้าไม่ได้รับทำงานที่นี่ คงไม่มีโอกาสได้เฉียดใกล้สถานที่แห่งนี้สักครั้งในชีวิตเลย … แตกต่างจากห้องแถวโทรม ๆ ในซอยของเขาอย่างลิบลับเสียจริง
เด็กน้อยความฝันในชุดเสื้อยืดผ้านุ่มเสื้อเหลืองอ่อนลายการ์ตูนยีราฟสวมคู่กับกางเกงผ้าลูกฝูกขาสั้นสีน้ำตาลเข้มตัวจิ๋ว… เสื้อผ้าจากคนใจดีที่แบ่งให้น้องฝันวันนั้นเองแหละ แขนซ้ายชูขึ้นกับมือกับผู้เป็นแม่ พวงแก้มอิ่มสองข้างที่ขึ้นสีแดงอมชมพูเนื่องจากอากาศที่ร้อนระอุกับการเดินเท้าจากป้ายรถเมล์เดินเข้ามาภายในโครงการของหมูบ้านหรู
ลินพาเจ้าตัวเล็กเดินมาตามทางที่ทิวากรผู้เป็นเจ้านายได้ให้ไว้ หลังจากที่ตอบรับคำเชิญชวนในการมาเป็นแม่บ้านจากที่เจ้านายเสนอไป เขาไม่อยากให้ลูกเจอกับความรู้สึกที่น่าอึดอัดแบบนั้น แต่ลินเลือกไม่ได้จริง ๆ ทิวากรเป็นผู้มีอิทธิพลมาก ดังนั้นการที่จะทำให้เขากลายเป็นคนตกงาน ไม่มีใครรับเข้าทำงานเลย ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับคุณทิวากร
อย่างที่บอกไปหมู่บ้านที่ผู้เป็นเจ้านายของเขาอาศัยอยู่เป็นหมู่บ้านหรู ลำพังลูกตาสีตาสาคงไม่ได้เข้ามาง่าย ๆ เพราะระบบความปลอดภัยเป็นที่หนึ่ง กว่าจะเข้ามาในโครงการได้ทำเอาเหงื่อแทบซ่ก ต้องยืนยันตัวตนนั่นนี่หลายขั้นตอน
จะว่าไปแล้วเวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยนไปตามเวลา เมื่อสี่ปีที่แล้วเขากับคุณทิวาที่ตอนนี้เป็นเจ้านายของเขา เราสองคนเคยอาศัยอยู่ด้วยกันที่คอนโดมิเนียมหรูใจกลางกรุง ที่ของเราสองคนในตอนนั้น มันอบอุ่นหัวใจมากจริง ๆ ร่างเล็กที่เดินเตาะแตะไปตามริมฟุตบาทพลางนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่หวนคืนมาในความทรงจำ คิดถึงคนคนนั้น คนที่เคยบอกรักเขา คนที่เขารักมากสุดหัวใจ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นคนที่เกลียดชังเขาสุดหัวใจเช่นกัน
“แม่ แม่ลินคับ” ความคิดถึงเรื่องราวในอดีตของคนตัวเล็กหยุดชะงัก แขนซ้ายถูกกระตุกเบา ๆ จากมือนิ่มเล็กจิ๋ว เด็กน้อยความเงยเงยหน้าจ้องแม่ตากลมแป๋วเพราะเอ่ยปากถาม
“มะไหร่จาถึง น้องฝันเจ็บ ๆ คุณเท้าแล้ว”
ความฝันบอกกับผู้เป็นแม่ ปากอิ่มเบะลงเล็กน้อย เด็กชายเริ่มงอแงเนื่องจากคนกับแม่เดินมาไกลมากแล้วยังไม่ถึงที่หมายสักที ตอนนี้เท้าเล็กเจ็บไปหมดแล้ว
“โถลูก เจ็บมากไหมไหนแม่ดูซิ” ร่างบางย่อตัวลงในระดับใบหน้าเท่ากันกับความฝัน พลางสองมือเรียวจับเข้ากับข้อเท้าเล็กของลูกที่ตอนนี้ฝ่าเท้าเล็ก ๆ นั้นขึ้นสีแดงแจ๋เนื่องจากการกดทับ เสียดสี และจากการเดินเป็นเวลานาน ๆ
เขาคงทนเห็นลูกเจ็บไม่ได้แน่ ๆ เด็กตัวเล็ก ๆ อายุสี่ขวบเดินจากป้ายรถเมล์มาจนถึงโครงการหมู่บ้าน และเดินเข้ามาภายในหมู่บ้าน รวมระยะทางหลายกิโล เขาที่เป็นผู้ใหญ่แท้ ๆ ยังเหนื่อยประสาอะไรกับเจ้าเด็กน้อย ที่อดทนเดินข้างแม่มาโดยที่ไม่บ่นสักแอะ แต่ถึงคราน่าจะทนไม่ไหวจึงเอ่ยปากบอกคนเป็นแม่
“มาครับของฝันเดี๋ยวแม่อุ้มอุ้มนะ เท้าน้องแดงไปหมดเลย”
ลินสลับเอากระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ของเธอและลูกจากไหล่ซ้ายมาสะพายซ้อนกับใบใหญ่อีกใบที่ไหล่ขวา ดีที่ของของเธอและลูกมีไม่เยอะมาก จะขนของย้ายที่อยู่ก็ไม่ลำบากตนเองเท่าไหร่
ฮึบ
สองแขนโอบอุ้มเอาลูกน้อยไว้พร้อมลุกยืนขึ้นเดินตามทางต่อไป บ้านของทิวากรอยู่ลึกที่สุดในโครงการ ให้เดาก็คงจะเป็นหลังที่ใหญ่ที่สุด หลังพิเศษของโครงการ เขาก็เลยต้องเดินไกลหน่อย
“แม่ แม่ดูนั่น มีสระว่ายน้ำใหญ่ ๆ เลย น้องฝันอยากเล่นจังเลย”
ทันทีที่ถึงบ้านขนาดใหญ่หลังนี้ แต่ถ้าเรียกว่าบ้านคงไม่น่าจะใช่ต้องเรียกว่าคฤหาสน์ เพราะเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่ที่สุดในโครงการอย่างที่เขาคิดไว้จริง ๆ
ความฝันที่ตื่นตาตื่นใจกับสระไหว้น้ำขนาดใหญ่ตระหง่านอยู่ข้างบ้านเด็กน้อยชี้นิ้มป้อมไปทางสระพร้อมปากเล็กเอ่ยเรียกให้ผู้เป็นแม่ดู
“ไม่ได้นะครับ น้องเล่นไม่ได้ ไม่ใช่บ้านของเรา เราไม่ได้รับอนุญาต”
“แม่มาทำงาน แม่ได้เป็นคนทำความสะอาดบ้านเฉย ๆ ครับ”
“ถ้าน้องอยากเล่น ไว้แม่จะทำงานมีเงินเยอะ ๆ ที่หลังตลาด บ้านเก่าเราน้องฝันจำได้มั้ย มีสระว่ายน้ำเล็ก ๆ เดี๋ยวแม่พาไปไหว้นะครับ”
ร่างบางอธิบายให้เด็กน้อยฟังอย่างใจเย็น ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรา เราต้องปฏิบัติตัวให้ถูกต้อง สินลูกตั้งแต่เนิ่น ๆ ตอนนี้ดีกว่าไปทำตัวทะเล่อทะล่าอาจจะโดนเจ้าของบ้านตำหนิเอาได้
“เย่ น้องฝันอยากไปเล่นสระที่หลังตลาด”
“น้องฝันจาเป็นเด็กดี ไม่กวนแม่ทำงานครับ” เจ้าจิ๋วชูแขนป้อมเล็ก ๆ ขึ้นอย่างดีใจ พร้อมให้คำสัญญากับแม่ว่าจะเป็นเด็กดี ตามที่เคยสัญญากับแม่ไว้
ลินย่อตัวลงไปหวมหัวลูกชาย โชคดีจริง ๆ ที่น้องฝันเป็นเด็กเลี้ยงง่าย ไม่เคยดื้อกับเขาสักครั้งเลย
ประตูบ้านหลังใหญ่ถูกเปิดออกกับกับร่างสูงที่เดินทอดน่องออกมาจากภายในบ้าน วันนี้เป็นวันเสาร์ทิวาในลุคสบาย ๆ กางเกงขาสามส่วนสีดำเข้ากับเสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายสีครีมเนื้อดีบ่งบอกถึงราคาที่จ่ายอย่างสมฐานะ
เจ้าของร่างสูงกำลังเดินมาทางลินกับลูก …
“คุณลงสวัสดีครับ” เด็กชายตัวน้อยเอ่ยเรียกพร้อมสองมือเล็กประนมมือไว้ที่กลางออกเป็นสัญลักษณ์ว่าสวัสดี
ไม่มอง … คุณลุงไม่มองน้อยฝันเลย ทำเหมือนเป็นธาตุอากาศยังไงอย่างงั้น
“มาถึงกันแล้วก็เข้าไปไหนบ้าน ผมจะคุยเรื่องกฏและรายละเอียดกับคุณ”
“อ้อ”
“เดินเข้าทางประตูหลังล่ะ ผมไม่อนุญาตให้ใช้ประตูเดียวกันกับผม”
“คุณก็รู้หนิว่าผมรักความสะอาด อย่าเอาความสกปรกมาใกล้ผม”
ทิวาเอ่ยก่อนจะหันหลังกับเดินเข้าไป ลินลดาที่ยืนหน้าชากับคำพูดจาเสียดสีจากคนร่างสูงเมื่อครู ได้สติแล้วจึงจูงมือเดินน้อยเดินอ้อมไปทางด้านหลังของบ้านหลังใหญ่ที่มีประตูนอกที่สามารถเชื่อมเข้าไปยังภายในตัวคฤหาสน์หลังใหญ่นี้ได้
เฮ้อ มาวันแรกก็โดนซะแล้ว
Talk ; อยากเหมาสระให้หลานเยอะ ๆ น้องก็อยากว่ายน้ำบ้างครับ
- ผู้เขียน
