“นี่พี่กูร! ถ้าพี่คิดจะมาเล่นหรือคิดจะแก้แค้นอะไรไหม ไหมไม่โอเคนะ”
“พี่สิที่ไม่โอเค ไหมไม่มีเหตุผล”
“ไหมมีเหตุผล”
“เหตุผลอะไร ไหนไหมบอกมาสิ อย่าตอบว่าเพราะพี่เป็นคนเลวนะ เพราะคืนนั้นไหมไม่ได้พูดแบบนี้ ไหมบอกว่าไหมรักพี่ รักพี่มากด้วย”
“ไม่จริง! ไหมไม่ได้รักพี่ แล้วไหมไม่มีทางพูดแบบนั้นแน่”
“จริง! คืนนั้นไหมสารภาพมาหมดแล้ว ว่าไหมรักพี่รักมาก รักมาตั้งแต่เรียนมัธยมฯ จนถึงทุกวันนี้ไหมก็ยังรักพี่อยู่ ไหมอยากเป็นเมียพี่ ไหมขาดพี่ไม่ได้ และไหมก็ร่ำร้องให้พี่ทำกับไหมเร็วๆ แรงๆ ด้วย”
ภาพในความทรงจำกับคำพูดของเขา ช่างปะติดปะต่อกันอย่างลงตัว จนใยไหมอยากจะกรีดร้องแล้วถีบอังกูรให้ห่าง แต่แค่กระดุกกระดิกหล่อนก็ยังทำไม่ได้ เพราะยิ่งดิ้น อะไรอะไรก็จะยิ่งเสียดสี แต่จะให้หล่อนยอมรับเหรอ ไม่มีทางล่ะ
“ไม่... ไม่จริง ไหมไม่มีทางพูดแบบนั้นแน่ ปล่อยไหมนะ! ออกไปห่างๆ”
“จะไม่จริงได้ไง ก็ไหมพูดออกมาจากปาก
