ตอนที่ 6 ( ไม่มีทางเลือก )
1358 คำ
ตอนที่ 6 ( ไม่มีทางเลือก )
"หวานฝากป้ามาลีจัดการเรื่องบ้านด้วยนะคะ "
"ไม่ต้องห่วงหรอกลูก ป้าจะจัดการให้ น้ำหวานถ้าหนูยังไม่รู้จะทำอะไรก็มาอยู่กับป้านะลูก "
"ค่ะป้ามาลี ขอบคุณนะคะ น้องมาร์คสวัสดีครับคุณยายก่อนเร็ว"
"ซาหวัดดีจั๊บ มัคไปเที่ยวก่องนะจั๊บ"
"ครับลูก น้องมาร์คอย่าดื้อกับน้านะครับ"
"หวานไปก่อนนะคะ"
"โชคดีลูก อย่าลืมนะถึงแล้วต้องโทรหาป้า ที่จริงให้ป้าไปเป็นเพื่อนดีกว่ารอป้าแป๊บนะลูก"
"ป้ามาลี ไม่เป็นไรค่ะ หวานไปได้ เดี๋ยวหวานจะโทรกลับมานะคะ"
เมื่อบอกลาป้าข้างบ้านที่สนิทเหมือนกับญาติคนหนึ่งเสร็จ หญิงสาวก็จูงมือหลานชายขึ้นรถไฟ เพื่อที่จะเดินทางไปกรุงเทพ หญิงสาวตัดสินใจทิ้งความเจ็บปวดไปพร้อมกับบ้านหลังนี้ บ้านที่มีความทรงจำมากมาย ทั้งทุกข์และสุข เธอเคยคิดว่าบ้านหลังนี้เป็นทุกอย่างของเธอแต่มันไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว เธอพอจะจับใจความสำคัญจากคำพูดของกำนันเอกได้ว่าแม่เธอมีความจำเป็นที่ต้องเอาที่บ้านเข้าจำนอง เพราะตอนที่พี่สาวเธอท้องกลับมา พี่สาวเธอไม่มีอะไรมาเลย เธอไม่โกรธที่แม่เธอทำแบบนั้นเพราะความจำเป็นในตอนนั้นบังคับให้แม่เธอต้องทำและตอนนั้นเธอเองก็ยังเรียนหนังสืออยู่ พี่สาวเธอช่วยเหลือครอบครัวมาเท่าไรเธอรู้ดี
...กรี๊ดดดดดด
เสียงกรีดร้องจากผู้เป็นแม่ดังขึ้นจากทางด้านบนของบ้าน หทัยภัทรอุ้มด.ช.มาร์คัสวัย 2 ขวบวิ่งขึ้นไปยังด้านบนบ้านทันที
"ฮื้อ ๆ ฮื้อ ๆ น้ำตาล ฮื้อ ๆ น้ำตาลลูกแม่ กรี๊ดดดดด น้ำหวาน น้ำหวานมาช่วยพี่ตาลหน่อยเร็ว" เสียงของผู้เป็นแม่ร้องปานจะขาดใจ ยิ่งทำให้หญิงสาวรีบวิ่งเร็วขึ้นไปอีก มือก็กอดกระชับหลานชายตัวน้อย ขาก็เร่งวิ่งขึ้น
"แม่เกิดอะไร....พี่ตาล" หญิงสาวส่งเสียงถามออกไปก่อนที่สายตาจะมองเข้าไปเห็นร่างของผู้เป็นพี่สาวแท้ ๆ แม่ของเด็กชายที่เธอกอดเอาไว้อยู่ ห้อยต่องแต่งอยู่กับขื่อบ้าน ภายในห้องนอนของพี่สาวเธอเอง
" แง๊ แง๊ แง๊ "
เสียงร้องของเด็กชายดังขึ้นเหมือนจะรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หทัยภัทรรีบวางเด็กชายตัวน้อยลงแล้ววิ่งไปหยิบเก้าอี้ตั้งขึ้นเพื่ออุ้มร่างของพี่สาวไม่ให้ทิ้งน้ำหนักตัวลงมา แต่เมื่อเธอสัมผัสร่างกายของน้ำตาลเธอก็รับรู้ได้ทันที ว่าพี่สาวเธอ ไม่อยู่ซะแล้ว หทัยภัทรค่อย ๆ ปล่อยร่างของพี่สาวเธอลงไปไว้ตามเดิม และลงมาจากเก้าอี้ ด้วยน้ำตาที่นองหน้า
"น้ำหวาน ทำไมไม่ช่วยพี่ตาลล่ะลูก พี่ตาลหายใจไม่ออก อุ้มพี่ตาลลงมา ฮื้อ ๆ น้ำตาลลูกแม่ "
"แม่..อึก..พี่ตาล..ไม่อยู่แล้ว ฮื้อ ๆ"
"กรี๊ดดดด...ไม่จริง หวานโกหกแม่ ตาล น้ำตาลลูก ฮื้อ ๆ "
"แง๊ แง๊ แง๊ "
"โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะครับ น้องมาร์คอยู่กับหวานนะ หวานจะเป็นแม่ให้น้องมาร์คเอง..."
"หวาง มัคปวงฉิ่งอ่า" เสียงเรียกของเด็กน้อยปลุกให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์ หทัยภัทรยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกก่อนจะหันมายิ้มให้หลานชาย
"ปวดฉี่เหรอครับ ไปครับหวานพาไปห้องน้ำนะ"
หทัยภัทรขยับตัวลงจากเตียงก่อนจะจูงมือเด็กชายให้เดินตามไปที่ห้องน้ำ ทั้งคู่เลือกใช้บริการตู้นอนของรถไฟ
"เสร็จแล้วล้างมือด้วยนะครับน้องมาร์ค"
"จั๊บ หวางจะฉิ่งด้วยหย๋อ" เด็กชายถามน้าสาวด้วยความสงสัย
"ครับ หันหน้าไปเลยห้ามแอบดูนะ"
" อือ" เด็กชายพยักหน้าก่อนจะหันหน้าเข้าหาประตูและยังยืนหลับตาปี๋เหมือนกลัวว่าจะเห็นแล้ว น้าสาวจะโกรธเอาอย่างนั้น
"เสร็จแล้ว ไปกัน"
"หวางเราจะไปเที่ยวหนายกันหย๋อ" เด็กชายมาร์คัสเปิดผ้าม่านแล้วมองออกไปที่นอกหน้าต่าง กว่าจะไปถึงกรุงเทพก็น่าจะเย็น ๆ ไม่รู้ว่าเธอจะไปถูกหรือไม่ แต่เธอก็ต้องเสี่ยงเพราะเธอตัดสินใจดีแล้วบ้านก็จะโดนยึดในไม่ช้า เงินที่มีก็เหลือไม่ถึงแสน ประหยัด ๆ ก็อยู่ได้อีกเป็นปี แต่หลังจากนั้นล่ะ งานแปลหนังสือของเธอก็เอาแน่เอานอนไม่ได้
"เราจะไปบ้านของเพื่อนแม่ตาลกันครับ น้องมาร์คมาทานข้าวก่อนเถอะ หวานทำใส่กล่องมาให้"
"จั๊บ หวางกิงด้วยกันม่าย"
"กินครับ น้องมาร์คกินก่อน มาหวานป้อน " หญิงสาวเปิดกล่องข้าวที่เธอผัดมาเมื่อเช้าออกก่อนจะตักไปจ่อที่ปากของหลานชาย แต่เด็กชายก็ไม่ยอมเพราะไม่อยากจะให้น้าสาวต้องเหนื่อยมาป้อนตนเอง
"ม่ายอาว มัคจะกิงเอง มัคโตเย้ว" แต่เพราะกลัวข้าวจะหกเลอะเทอะบนเตียง น้าสาวเลยจำเป็นที่จะต้องป้อนซะก่อน
"ครับ ๆ รู้แล้วว่าโตแล้ว แต่ให้หวานป้อนเถอะนะ หวานอยากป้อนได้ไหมครับ"
"กะดั่ย" เด็กชายพยักหน้ายอมตกลงในที่สุด หทัยภัทรป้อนข้าวหลานไปด้วยตักใส่ปากตัวเองไปด้วย เด็กชายผู้ตื่นเต้นกับการนั่งรถไฟครั้งแรกในชีวิตตื่นตาตื่นใจเป็นที่สุด กินไปดูวิวไปช่างเจริญอาหารเหลือเกิน
...ถึงน้ำหวาน
พี่ขอโทษนะที่ตัดสินใจทำแบบนี้ พี่ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วมันเจ็บปวดเหลือเกิน จิตใจพี่มันรับอะไรไม่ไหวอีกแล้ว พี่ท้องกับคุณติน มาร์ติน อีแวนส์ เขาคือพ่อของน้องมาร์ค คุณตินไม่ใช่แฟนพี่ เขาจ้างพี่ให้เป็นคู่นอนเราตกลงกันด้วยดี แต่มันพลาด พี่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี พี่ไม่สามารถบอกคุณตินได้ เพราะเราเซนต์สัญญากันเรียบร้อยทุกอย่างว่าจะไม่มีการเรียกร้องอะไรทั้งสิ้น ตลอดเวลาที่พี่เป็นคู่นอนให้คุณติน แฟนพี่ไม่เคยรู้ เขามาจับได้ในวันที่พี่ท้อง แฟนพี่ทิ้งพี่ไป แต่หวานรู้ไหม เงินที่พี่ได้จากคุณติน นอกจากส่งให้ที่บ้าน พี่ก็เอามาใช้จ่ายกับแฟนทั้งนั้น แต่พี่ไม่โทษเขาหรอกนะ ใครจะรับได้ ที่แฟนตัวเองทำแบบนี้ พี่ตัดสินใจดีแล้ว คนแถวบ้านจะได้ไม่ต้องมานินทา พูดจากระแทกแดกดันใส่แม่อีก หวานพาน้องมาร์คไปหาพ่อของเขานะ ไปอยู่กับพ่อของเขา น้องมาร์คจะมีอนาคตที่ดี บ้านคุณตินรวยมาก หวานไม่ต้องลำบากเลี้ยงหลานเอาไว้หรอกนะ ฝากดูแลแม่่ด้วย บอกน้องมาร์คให้พี่ด้วยว่าพี่รักเขา ถึงแม้เขาจะเกิดมาจากความผิดพลาด แต่พี่ก็รักลูกจริง ๆ หวานกอดเขาให้แน่น ๆ แทนพี่ด้วยนะ พี่เขียนที่อยู่ของคุณตินไว้ให้แล้วนะ หวานพาหลานไปหาพ่อของเขานะ หวานต้องพาไปที่บ้านนะ ให้ครอบครัวคุณตินรับรู้ด้วย เขาจะได้ยอมรับน้องมาร์ค
มาร์ติน อีแวนส์
หมู่บ้าน XXXXXXXXX
XXXXXXXXXX
XXXXXXXXXX
โทร 081-745XXXX
รักน้องสาวพี่เสมอ
น้ำตาล
ถ้าพี่ตาลรักหวานกับน้องมาร์คจริง ทำไมพี่ตาลต้องทำแบบนี้ด้วย ทำไมพี่ไม่อยู่เลี้ยงน้องมาร์คด้วยตัวเอง หวานก็ช่วยเลี้ยงทั้งคน พี่ทำไมต้องทิ้งพวกเราไป พี่รู้ไหมพอพี่ไม่อยู่ แม่ก็เอาแต่ร้องไห้ หลังจากพี่ทิ้งไป อีกแค่ไม่ถึงสองปี แม่ก็มาทิ้งหวานกับน้องมาร์คไปอีก หวานไม่เหลือใครแล้ว หวานไม่อยากจากน้องมาร์คเลย หวานจะทำยังไงดี
- ผู้เขียน
