ตอนที่ 9 ซวยซ้ำซวยซ้อน
1237 คำ
ตอนที่ 9 ซวยซ้ำซวยซ้อน
เท้าฉัน เมื่อเหยียบเท้าลงบนพื้นความเจ็บก็เข้ามาเล่นงานฉันทันทีจึงจำเป็นต้องนั่งลงบนเตียงอีกครั้งเพื่อดูแผลตัวเอง
เฮ้อ! แผลค่อนข้างที่จะลึกอยู่เหมือนกันฉันจึงรีบฉีกแขนเสื้อตัวเองออกแล้วเอามามัดปิดแผลของตัวเองที่ฝ่าเท้าดีนะที่ตัวเองใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวมาแต่ดูสภาพของฉันตอนนี้เหมือนโดนข่มขืนมาชัดๆ จากนั้นฉันก็พยายามอดทนเดินจนมาถึงประตูห้องจึงเปิดประตูออกทันที
แกร๊ก!
รอยยิ้มของฉันยิ้มออกเป็นรอบแรกของวันนี้ ถึงวันนี้จะมีแต่ความโชคร้ายแต่ก็ยังมีโชคดีๆ แฝงอยู่บ้างประตูห้องไม่ได้ล็อคฉันรีบเปิดออกพร้อมกับมองซ้ายขวาก็ปลอดคนจึงสามารถเดินออกไปได้อย่างสะดวกแต่ที่นี่มันช่างกว้างใหญ่เหลือเกินจะออกไปที่ท่าเรือได้อย่างไรกันนะ ฉันจึงเดินไปเรื่อยๆ จนหูตัวเองได้ยินเสียงคลื่น ฉันจึงรีบเดินออกจากประตูใหญ่ไปก็ได้เห็นกับท้องทะเลสีครามที่ทอแสงสีทองกับพระอาทิตย์อยู่พระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน
“ที่นี่ที่ไหนกันทำไมถึงไม่เหมือนตอนเข้ามาแรกๆ” ฉันคิดในใจก่อนที่จะพูดเปื่อยๆ ออกมา ที่นี่ไม่มีท่าเรือ มีแต่เรือยอร์สลำใหญ่ลำเดียวที่จอดไว้เท่านั้น พอมองไปอีกด้านหนึ่งก็เป็นบ้านพักหลังเล็กๆ ที่เรียงรายกันอยู่ส่วนข้างหลังบ้านพักพวกนั้นก็มีแต่ป่าไม้
“คุณคะ?”
เสียงเรียกนั้นมันดังอยู่ด้านหลังของฉัน ฉันจึงค่อยๆ หันตัวกลับไปก็พบกับผู้หญิงวัยห้าสิบกว่ายืนยิ้มให้ฉันก่อนที่จะเปล่งเสียงพูดขึ้นอีกครั้ง
“หลงทางหรือคะ?”
“เอ่อ .. ที่นี่ที่ไหนคะทำไมถึงไม่เหมือนตอนที่เข้ามาเลย”
ฉันยิ้มกลับป้าคนนั้นก่อนที่จะรัวคำถามเพื่อถามป้าเขา
“ที่นี่เป็นทางด้านหลังคาสิโนคะคุณ ป้าว่าคุณคงหลงทางแล้วล่ะคะ”
“จริงหรือคะ?”
“จริงคะ ว่าแต่คุณเป็นอะไรหรือป่าวคะ?”
ป้าคนที่อยู่ตรงหน้าของฉันถามฉันขึ้นมาก่อนที่จะมองฉันอย่างสำรวจทั้งร่างกายตั้งแต่หัวจรดเท้าเพราะตอนนี้ฉันรองเท้าก็ไม่ได้ใส่เสื้อก็ขาดกระดุมก็หลุดอีกแต่ก่อนที่ฉันกำลังจะตอบก็มีเสียงผู้ชายพูดขึ้น
“เฮ้ย! ป้าพรนั่นใครหลานป้าหรอ ว้าว! สวยใช่เล่นนะครับทั้งหุ่นและรูปร่างผิวก็ขาวเหมือนกระดาษแบบนี้มีแฟนหรือยังครับน้องสาว?”
พอฉันเห็นผู้ชายตรงหน้าทำท่าจะเดินเข้ามาฉันจึงรีบถอยทันทีกลิ่นเหล้าที่ผู้ชายคนนั้นดื่มมันส่งกลิ่นเหม็นมาอีกทั้งรูปร่างน่าขยักแขยงไม่น่าเข้าใกล้
“ไม่ใช่หลานกู เธอคงหลงทางมา”
ป้าคนนั้นตอบผู้ชายเมาคนที่มองฉันตาเป็นมันขนาดนั้นมันคิดชั่วๆ อะไรทำไมฉันไม่รู้ฉันจึงรีบเอ่ยปากพูดขึ้น
“คือป้าคะ? ป้าช่วยไปส่งหนูที่ท่าเรือหน่อยได้ไหมคะ? พอดีหนู…”
ว้าย!
“เดี๋ยวพี่ไปส่งจ๊ะ”
ไอ้บ้าคนนั้นคว้าแขนฉันเข้าไปจับพร้อมกับถือโอกาสกอดตัวฉันทันทีฉันจึงรีบสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดนั้นทันทีแต่ติดที่แรงของตัวเองสู้แรงของไอ้บ้ากามคนนั้นไม่ได้
“ปล่อยแขนฉันนะไอ้บ้า!” ฉันตะคอกเสียงใส่หน้าของไอ้บ้าคนนั้นก่อนจะสบัดตัวและแขนอีกทีแต่ก็เหมือนเก่า
“ไอ้เพรช! ปล่อยหนูคนนี้แกก็น่าจะรู้กฎของที่นี้นะว่าเป็นยังไงหากฝ่าฝืน นายจะทำยังไงกับแกยิ่งผู้หญิงคนนี้ดูรูปร่างหน้าตาผิวพรรณแล้วไม่ใช่เป็นแค่นักท่องเที่ยวแน่ๆ”
“โหยป้ากลัวทำไมก็แค่กฎมันแหกได้ ฮ่าๆๆ ก่อนที่ป้าพูดดูสภาพผู้หญิงคนนี้หรือยังสภาพเหมือนโดนรุมโทรมมาซะขนาดนี้คงเป็นคนสำคัญอยู่หรอ”
โดนรุมโทรมหรอ! ไอ้ขี้เมา พูดมาได้ยังไงมันเป็นการดูถูกฉันชัดๆ นี้ขนาดพึ่งเจอกันครั้งแรงนะทั้งๆ ที่ฉันเป็นเพศแม่แท้ๆ ได้มึงเตรียมตัวไว้เลยฉันรีบสะบัดตัวอย่างแรงจนสามารถหลุดออกจากอ้อมกอดนั่นได้ก่อนที่จะหันหน้าเข้าประจันกับไอ้ขี้เมานั่นก่อนที่จะ..
ตุบ!
“ไอ้ปากเสีย! พูดมาได้ไงว่าฉันโดนรุมโซม ไอ้เหี้ย!”
ไอ้นั่นถึงกลับใช้มือกุมใจกลางระหว่างขาของตัวเองก่อนที่จะค่อยๆ นั่งทรุดลงทันที สีหน้าท่าทางบ่งบอกได้ว่ามันได้รับความรู้สึกที่เจ็บปวดมากแค่ไหนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีก่อนที่มันลงลุกขึ้นมองมาที่ฉันด้วยความโกรธ
“อยากโดนดีใช่ไหมนังนี่”
“หยุด! ไอ้เพชร”
ตุบ!
“ป้าคะ!”
นายขี้เมานั่นจะเข้ามาทำร้ายฉันแต่โดนป้าคนนั้นเข้ามาขวางไว้แต่มันก็จัดการเหวี่ยงป้าคนนั้นไปอีกด้านข้างหนึ่งด้วยความแรงดีนะที่ป้าเขาตกลงบนพื้นทราย
“มานี่เก่งนักใช่ไหมมึง!”
เผียะ!
ฉันถูกไอ้ขี้เมานั่นเข้ามาตบที่หน้าด้วยความแรงทำให้ถึงกับทรุดลงบนพื้นทรายก่อนที่จะได้รสความเค็มของเลือดออกมาอีกครั้งที่ริมฝีปาก
“ไอ้เหี้ยมึงเป็นผู้ชายประสาอะไรชอบทำร้ายผู้หญิงคนอย่างมึงน่าจะเอากระโปรงผู้หญิงมาใส่นะวะมันจะได้เหมาะสมกับนิสัยของมึง!”
“ผู้หญิงปากดีแบบนี้แหละกูชอบปากดีร้องแบบนี้ไปตลอดแล้วกัน!”
“มึงคิดจะทำอะไร อย่าเข้ามานะ!”
ฉันมองหน้าไอ้ขี้เมานั่นก่อนที่จะพูดขึ้นและก็พาตัวเองค่อยๆ นั่งไถลไปด้านหลังทีล่ะนิดๆ เพระไอ้นั่นมันเดินเข้ามาๆ ก่อนที่จะคว้าข้อเท้าของฉันไว้
โอ้ย! ฉันร้องออกมาเพราะว่ามันจับและบีบไปที่ตรงแผลที่เท้าของฉันจนกระทั้งให้เห็นว่าเลือดที่หยุดไหลแล้วกลับมาไหลต่อและซึมออกมาจากผ้าสีขาวที่ฉันพันแผลอยู่
“เจ็บหรือมึง ดีกูจับบีบมันจนมึงตาย!”
“ไอ้บ้า! มึงมันโรคจิตประสาทเห็นความเจ็บปวดของคนอื่นเป็นของเล่น!” ฉันตะโกนด่าไอ้คนนั้นกลับไป แต่มันกลับตอบมาว่า
“ใครว่ามึงเป็นคนอื่นมึงกำลังจะเป็นเมียกูต่างหาก”
เมีย? ฉันรู้สึกรังเกียจกับคำนี้ที่ออกจากปากของมันความรู้สึกนั้นทำให้ฉันคิดถึงนายเทลทำไมเขาจะทำแบบนี้กับฉัน ฉันยังไม่รังเกียจเท่านี้เลยนะแต่นี้ฉันทั้งรังเกลียดทั้งขยักแขยงเอามากๆ ขนาดนี้ ฉันไม่มีทางยอมเป็นเมียไอ้ขี้เมานี่แน่ๆ
“ไอ้เพชรมึงหยุดความคิดชั่วๆ ก่อนที่จะมีคนมาเห็นซะ” เสียงของป้าคนนั่นดังขึ้นอีกครั้งหนึ่งแต่ป้าเขาก็ยังนั่งพยุงตัวให้ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแต่ก็ทำไม่ได้ป้าเขาคงบาดเจ็บ
- ผู้เขียน
