ตอนที่ 8 อยู่ต่อก็โง่ 1
1638 คำ
ตอนที่ 8 อยู่ต่อก็โง่ 1
เพล้ง!
เมื่อรู้สึกว่าเขาปล่อยแขนที่ล็อคไว้ตอนแรกๆ แล้วฉันก็รีบมองหาทางรอดจากเหตุการณ์ตรงหน้าทันใดนั่นสายตาก็ไปตกอยู่ที่แจกันใบใหญ่พอประมาณที่วางไว้บนหัวเตียง ฉันจึงเอามือเข้าไปคว้าแจกันที่อยู่หัวเตียงแล้วก็ฟาดลงบนหัวนายเทลทันที ร่างใหญ่ค่อยๆ ล้มตัวนอนลงไปที่ข้างๆ ฉันพร้อมกับเอามือกุมหัวไว้แน่น จากนั้นฉันจึงพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นและก้าวลงจากเตียง
ฉึก!
โอ้ย!
ทันทีที่ก้าวตัวเองลงจากเตียง ความรู้สึกที่เจ็บแป๊ดก็แล่นเข้ามาสู่ฝ่าเท้าของตัวเองทันที เมื่อมองลงไปก็พบว่าเท้าของตัวเองเหยียบโดนเศษของแจกันที่ใช้ฟาดหัวนายเทลเลือดไหลออกมาเลอะกับพื้นกระเบื้องสีขาวเต็ม นี่ใช่ไหม? ที่เขาเรียกให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั่นถึงตัวแต่จะมัวอยู่แบบนี้ไม่ไหวจึงรีบกระเผลกตัวให้พ้นออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด
“นาย!”
แต่เมื่อมองไปทางประตูก็เห็นว่านายเทลยืนพิงฝาผนังอยู่ ใบหน้ามีเลือดไหลมาเป็นทางเล็กๆ นี่เขาไม่ได้เป็นอะไรมากหรอ? ทำไมถึงไม่สลบโดนแรงขนาดนั่นยังไม่เป็นอะไรมากอีกหรอ!
“จะรีบไปไหนวะแสบมากนะ”
“อย่าเข้ามานะ!” ฉันรีบก้มหยิบเศษแจกันที่แตกอันใหญ่ขึ้นมาขู่เขา “ถ้านายเข้ามาฉันแทงจริงๆนะ”
ฉันพูดขึ้นขู่เขาอีกครั้งเพราะว่าเศษแจกันแตกที่อยู่ในมือของตัวเองมันค่อนข้างแหลมและดูท่าจะคมอีกด้วย
“คิดว่าแค่เศษแจกันจะทำอะไรชั้นได้อย่างนั้นหรอวะคิดง่ายไปไหม?”
ผมพูดพรางเดินเข้าไปหาพายอย่างไม่เกรงกลัวสักนิด ฝีมือการต่อสู้ผมก็มีทำไมต่อกลัวด้วยวะไม่อย่างนั้นจะเป็นหนึ่งในห้า MISCERANT ได้อย่างไรถ้าเป็นเพียงแค่วัยรุ่นธรรมดาไม่มีฤทธิ์เดชอะไรเลย
พรึ่บ!
จังหวะที่พายเธอเข้ามากระโจนหมายจะแทงผม ผมจึงเบี่ยงหลบทันความคมของเศษแจกันยังทำให้เสื้อของผมขาดเป็นบริเวณกว้างเมื่อตอนเบี่ยงตัวหลบจากนั้นจึงรีบเข้าไปคว้าจับเข้าไปที่ข้อมือของพายแล้วออกแรงบิด
โอ้ย!
เพล้ง!
เศษแจกันที่แหลมคมหลุดออกจากมือของฉันพร้อมกับร่วงลงสู่พื้นหล่นแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กๆ ไปหมดเพียงแค่เขาบิดข้อมือฉันแค่นั้นจริงๆ
“ปล่อยนะ ปล่อยฉันนะ” นายเทลเข้ามาประชิดตัวฉันอย่างรวดเร็วก่อนที่จะรวบแขนทั้งสองข้างล็อคไว้ด้วยมือข้างเดียว “ฉันน่าจะฟาดหัวนายให้แรงกว่านี้จะได้ตายๆ ไปซะ!”
“แต่คนอย่างเธอก็พลาด!”
ผมเถียงเธอก่อนจะยิ้มเหยาะที่มุมปากของตัวเองด้วยความน่าสมเพชและความเหนือกว่า
“คนเลว ไอ้สารเลว!! ปล่อยฉัน!”
ฉันออกแรงดิ้นอย่างแรงอีกครั้งหนึ่งเผื่อว่าตัวเองจะได้หลุดออกจากอ้อมกอดแกร่งเหมือนหินผ้านี้เสียนี้แต่ผลมันไม่เป็นอย่างนั้นยิ่งดิ้นแรงมากเท่าไหร่ นายเทลก็ยิ่งกอดรัดมากขึ้นเท่านั้นเหมือนกัน
“เลวแล้วไงหนักหัวใครป่าว?”
เสียงของผมพูดขึ้นอีกครั้งหนึ่งแต่ครั้งนี้เป็นคำพูดที่ค่อนข้างจะกวนไปหน่อยแต่ใจจริงก็อยากจะถามนั้นแหละว่าเธอมีคำด่าแค่ ว่าให้ผมเลว? เท่านั้นหรือไง สำหรับผู้หญิงคนนี้หรือว่าหมดคำสรรหาที่จะด่าว่าคนอย่างผม
“ก็ไม่หนักหัวใครหรอกแต่มันหนักที่เท้ามากกว่า มันเหมือนกับก้อนโคลนสีดำน่ารังเกลียดไม่อยากเข้าใกล้ไม่อยากให้ถูกตัวเอง กลัวมันจะเป็นเสนียดถ่วงความเจริญให้กับตัวเองมากกว่า!”
“ไม่อยากเข้าใกล้ใช่ไหมงั้นก็ชิมมันเลย!”
อุ๊บ!
O.O
“อือ... อ่อยอั๋น (ปล่อยฉัน)”
จูบแรกของฉัน!
จูบแรกที่ไม่เคยมีใครได้มาจนกระทั่งตอนนี้นายเทลเป็นคนได้มันไปเป็นคนแรกแล้ว เขาเข้ามาจูบฉันอย่างรวดเร็วพร้อมกับพยายามทำให้ฉันเปิกปากรับมันให้ได้จูบมันช่างไม่มีความอ่อนโยน ไม่มีความอ่อนหวานสักนิด ฉันดีดดิ้นตัวเองทั้งมือที่โดนล็อคทั้งใบหน้าแต่เขาก็ใช้มืออีกข้างเข้ามาจับที่ท้ายทอยเพื่อล็อคใบหน้าของฉันไว้กลิ่นของคาวเลือดเริ่มคะคลุ้งออกมาบวกกับการได้ลิ้มรสเค็มๆ ของเลือดมันเป็นผลการจูบที่รุนแรงที่นายเทลเป็นคนยัดเหยียดมันให้กับฉันจูบแรกมันกลายเป็นสิ่งที่ตอนนี้ฉันค่อนข้างเกลียดมันที่สุด
เวลาจูบอันเนินนานสิ่งที่บ่งบอกแบบนั้นก็เพราะว่าคนในอ้อมกอดของผมเริ่มที่จะดิ้นอีกครั้งไม่ใช่เพราะอะไรเลยเพียงแค่เธอไม่มีอากาศที่จะหายใจแล้วสินะ เพราะคนปากดีอย่างเธอไม่สมควรได้รับความปรานีจากคนอย่างผม!
ไม่ไหวแล้ว! ไม่ไหวจริงๆ ตอนนี้ลมหายใจหายฉันมันค่อนข้างที่จะอ่อนลงๆ จากจูบนายเทลเขาไม่ถอนริมฝีปากตัวเองออกเลย ตอนนี้ร่างกายของฉันเองก็เริ่มรู้สึกว่าจะเริ่มยืนไม่ได้รู้สึกได้ถึงความมึนๆ งงๆ ทรงตัวไม่ไหวแล้วแต่ยังดีที่มีอ้อมกอดของเขาที่ช่วยพยุงอยู่ ดวงตาของฉันก็เริ่มที่จะหรี่ลงๆ ในหัวก็ขาวโพนจนในที่สุดทั้งหมดมันก็มืดดับลงไปทันที
“ก็แค่นี้!”
ผมถอนริมฝีปากตัวเองออกทันทีเมื่อคนที่อยู่ในอ้อมกอดของตัวเองได้เป็นลมสลบไปแล้วในขณะนี้ ผมจึงอุ้มเธอไปที่เตียงก่อนจะวางร่างเธอก็จัดการกระชากผ้านวมที่มีเศษแจกันที่แตกกระจัดกระจายออกไปอีกฟากหนึ่งก่อนที่จะวางร่างของพายลงทันทีพึ่งได้สักเกตุรูปร่างหน้าตาของเธอก็ตอนนี้เองเธอเป็นคนที่ตัวเล็กๆ รูปร่างหุ่นหน้าตาใช้ได้ปากนิดจมูกหน่อยประกอบกับผมยาวสีดำในตอนนี้เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวที่กระดุมหลุดออกไปจนเห็นเนินอกและรอยคิสมาร์กของผมและใส่กางเกงยีนสีดำที่รัดรูปร่างให้ดูสะดุดตา ยอมรับเลยว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยสะดุดตาผมเลยคนหนึ่งถึงแม้ในยามที่ไม่ได้แต่งหน้าเหมือนตอนนี้และยังยอมรับเลยว่าฤทธิ์เดชของเธอก็ใช่เล่นทำเอาผมถึงกับเลือดออกแบบนี้ได้
ก๊อกๆ
“เฮียครับในบ่อนเกิดเรื่องครับ!”
“เออ เดี๋ยวตามออกไป”
เอ๊ะ? ก่อนที่ผมจะหมุนตัวเพื่อเดินไปทางประตูก็สะดุดกับเท้าเล็กๆ ที่มีรอยเลือดเปื้อนอยู่แต่เลือดนั้นมันแข็งตัวและแห้งแล้ว เมื่อเข้าไปดูและจับเท้าเล็กๆ ของพายขึ้นมาก็พบว่ามีบาดแผลขนาดยาวและใหญ่พอสมควรและค่อนข้างลึกเอาการอยู่เหมือนกัน แบบนี้คงจะเดินได้ยากลำบากแต่มันก็สมควรอยากจะตีหัวผมเองนิ โดนเหมือนกันบ้างจะได้ยุติธรรมแต่อย่าหวังว่าคนอย่างผมจะทำแผลให้ ไม่เด็ดขาด ไม่มีทาง จะตายก็ตายไปเลยจากนั้นผมก็เดินออกมาทันที เมื่อผมออกไปหน้าประตูก็ไอ้เวฟถึงกับยืนตะลึงมองมายังผมทันทีก็สภาพของผมตอนนี้มันคงจะไม่เคยเห็นเหงื่อท่วมตัวแถมยังมีเลือดออกที่หัวอีก โถ่เว้ย! ถ้าชั้นกลับมาเธอตายแน่พายผมมองไปยังประตูแล้วพูดออกมา
“เฮียผมว่าไปทำแผลก่อนเถอะครับเลือดออกเยอะ”
เสียงของผมเองเวฟ ผมเป็นลูกน้องของเฮียเทลปกติเฮียเป็นคนทำอะไรมีเหตุผลตลอดไม่ชอบไปยุ่งมีเรื่องกับใครถ้าคนๆ นั้นไม่ทำหรือว่าเป็นคนหาเรื่องก่อน แต่ตอนนี้สภาพของเฮียบอกได้เลยว่าผมไม่เคยเห็นมาก่อน เลือดออกเต็มหัวแถมยังไหลลงมาเปื้อนเสื้อผ้าทั้งแขนของเฮียก็ยังมีคราบเลือดที่แห้งกรัง ผมยอมรับเลยว่าผู้หญิงคนนั้นเธอช่างเป็นคนกล้ามากคนหนึ่งที่กล้าทำให้เฮียเลือดออกและผมคิดว่าเธอคงโดนเฮียเทลไปมากเหมือนกันเพราะเฮียเทลก็เป็นคนที่ไม่ยอมให้คนอื่นๆ มาทำง่ายๆ ได้เหมือนกัน
“เออวะ”
หลังจากนั้นผมได้ยินเสียงไอ้เวฟบอก ผมก็เดินมุ่งหน้าไปยังห้องของตัวเองทันทีที่อยู่ชั้นบนสุดในคาสิโนเพื่อทำแผลก่อนจะลงมาจัดการ ห้องที่ผมพาพายมามันก็แค่ห้องพักรับรองแขกเฉยๆ มันไม่ได้หรูหราอะไรมากมายหรอก
อื้ออ..อื้อ
ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาแล้วปรับโฟกัสสายตาด้วยการกระพริบตาถี่ๆ หลายทีก่อนที่จะลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียงจากนั้นหัวสมองของตัวเองก็ประมวลภาพต่างๆ ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ฉันถูกนายเทลจูบจนตัวเองสลบไปแต่เมื่อฉันมองไปรอบๆ ห้องไม่เห็นมีนายนั่นอยู่แม้แต่เงา ห้องก็เป็นห้องเก่าเมื่อตะกี้ที่นายนั่นเป็นคนลากฉันมา ไม่ได้การล่ะต้องรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดฉันจึงก้าวเท้าลงพื้นอย่างรีบเร่ง
โอ้ย!
- ผู้เขียน
