ตอนที่ 7 อยู่ต่อก็โง่
1540 คำ
ตอนที่ 7 อยู่ต่อก็โง่
เหงื่อในตัวของฉันไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดทั้งใบหน้าและก็ตามตัวทุกรูขุมขนฉันค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเลก่อนที่จะก้าวกลับไปยืนที่เก่าด้วยเนื้อตัวอันสั่นเทาบวกกับแรงของขาก็เกือบจะทำให้ยืนได้ไม่ค่อยตรงแล้วแรงเดินแทบไม่มีก็แน่สิใครไม่เป็นฉันไม่มีทางเข้าใจว่า จากคนที่เคยเห็นว่าคนที่ยังมีชีวิตอยู่เมื่อตอนเข้ามากับมาตายต่อหน้าแล้วเมื่อกลายเป็นศพก็มีให้ดูต่อหน้าอีก สภาพก็ไม่ใช่ว่าจะน่าดูสักเท่าไหร่นักอีกทั้งยังได้ยินเสียงปืนอีกมันยิ่งทำให้ฉันกลัวเพิ่มมากขึ้น
“นะ นายยิงพวกเขาจริงๆหรอ”
ฉันพูดขึ้นพร้อมกับเงยหน้ามองร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างต้องการคำตอบออกมาจากปากของเขาเท่านั้น
“ใช่วะ”
ผมตอบผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ กาย เมื่อมองใบหน้าของเธอในนาทีนี้ซีดราวกับไก้ต้มคงจะตกใจหน้าดูที่เห็นลูกน้องของป้าตัวเองต้องมาตายต่อหน้าต่อตาแบบนี้ ไอ้พวกนั้นมันก็ไม่ใช่คนดีอะไรหรอเลวกว่าผมด้วยซ้ำลูกน้องที่พวกมันส่งมาก็เป็นพวกที่ติดยาอยากได้เงินก้อนเพื่อเอาไปซื้อยาก็เท่านั้น
คำตอบนั้นมันแทบทำให้ฉันเกือบที่จะล้มทั้งยืนนายเทลเขาเป็นคนยิงจริงๆ นี่ฉันอยู่ใกล้คนที่เป็นฆาตกรแบบนี้ได้อย่างไรจิตใจของเขาทำด้วยอะไรกันนะทำไมถึงได้โหดร้ายแบบนี้ โหดร้ายที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเสียดายที่เกิดมาเป็นผู้ชายที่ดูดีอีกทั่งยังมีหน้าที่การงานที่แสนดีและฐานะก็ดูร่ำรวย
“นายนี่มันเลวเกินคำบรรยายจริงๆขาดความอบอุ่นหรือไง? หรือที่บ้านมีให้ไม่พอถึงได้เลวทรามตามพรากตามฆ่าคนอื่นแบบนี้หรือว่าเป็นโรคประสาทควรไปรักษาจิตใจบ้างนะจะได้หายและจะได้เลิกฆ่าคนอื่นเหมือนผักเหมือนปลาเสียที!”
“โอ้ย!”
ฝ่ามือใหญ่กระชากแขนฉันเข้าไปหาตัวของเขาก่อนที่จะออกแรงบีบมันอีกครั้งหนึ่งซึ่งครั้งนี้มันแรงถึงกับทำให้ฉันกลั่นน้ำตาไม่อยู่อีกต่อไป
“อย่ามาบังอาจด่าชั้นด้วยคำพูดแบบนั้น คนอย่างไอ้เทลจะเลวก็ด้วยสันดานเองไม่เกี่ยวกับครอบครัวจำไว้อย่ามาสำออยด้วยการบีบน้ำตาเพราะมันใช้กับชั้นไม่ได้ผล!”
ผมเพิ่มแรงบีบไปที่แขนของพายขึ้นไปอีกด้วยแรงโทสะที่ควบคุมไม่อยู่ของตัวเองอีกต่อไปให้ตายเถอะ! เธอเป็นคนแรกที่บังอาจทำให้ผมอารมณ์ขึ้นด้วยการโมโหเหมือนอยากจะฆ่าคนอีก ผู้หญิงคนนี้คอยแต่จะยั่วโมโหผมปากคอเราะร้ายคอยแต่พูดประชดด่าว่าแต่สำหรับผมคนอย่างเธอไม่มีสิทธิมาสั่งสอน!
“หึ! ก็ดี เลวด้วยสันดานตัวเองจะได้ไม่เดือดร้อนคนทางบ้านให้เขาทุกข์ใจเพราะการกระทำที่แย่ๆ ต่ำๆ ของนายคนอะไรการกระทำต่ำกว่าหน้าตาเสียอีก!”
ถึงแม้จะเจ็บราวแขนจะขาดออกจากกันแต่ฉันก็ยังฝืนใจพูดขึ้นมาอีกเพื่อที่จะให้เขาได้เห็นว่าคนอย่างฉันเองแค่แรงบีบแบบนี้มันหยุดคำถียงออกจากปากมาไม่ได้!
“ถามหน่อยวะ! ไอ้สองคนนั่นมันเป็นผัวเธอหรือไงหะถึงได้ห่วงมันนักหนาถึงขั้นร้องห่มร้องไห้แบบนี้หรือว่าเธอเป็นผู้หญิงอย่างว่าเอาเท่าไหร่ชั้นซื้อเอง ไหนๆ ก็มาถึงที่นี่แล้วไงจะได้ไม่เสียเวลา!”
ผมถามพายขึ้นมาหลังจากที่กระชากแขนเธอเข้ามาใกล้ตัวเองจนเผลอได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ สไตล์หวานๆ จากผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง
เผียะ!
“ไอ้เลวไอ้ชั่ว ไอ้สันดานต่ำความคิดต่ำๆ แบบนี้ไงถึงได้พาชีวิตนายตกต่ำ!”
ฉันใช้มืออีกข้างของตัวเองตบลงไปที่ใบหน้าของนายเทลอย่างแรง เขาได้ความคิดต่ำๆ แบบนี้มาจากที่ไหนใครเป็นคนสั่งสอนให้พูดดูถูกผู้หญิงที่เจอหน้าแม้กระทั่งครั้งแรกแบบนี้ คิดได้ยังไงหาว่าฉันเป็นเมียของผู้ชายสองคนนั้นแถมยังหาว่าฉันเป็นผู้หญิงขายตัวเพื่ออยากได้เงินในจำนวนมากๆไอ้บ้า!
ใบหน้าของผมถูกฝ่ามือเล็กๆ ตวัดลงบนหน้าเข้าอย่างจังผลของการกระทำนั้นทำให้หน้าถึงกลับหันไปอีกข้างหนึ่งทันทีตามแรงตบตามมาด้วยอาการชาขึ้นทั้งแถบที่ใบหน้าพร้อมกับความเจ็บจี๊ดแล่นเข้ามาทันที เธอคือผู้หญิงคนแรกที่กล้าตบหน้าผม
“มานี่คิดว่าตัวเธอเองดีนักใช่ไหมหะ?”
ผมลากพายออกมาจากห้องใต้ดินในบ่อนมาอย่างรวดเร็วจะชนอะไรบ้างผมไม่สนแม้ว่าคนที่ผมลากจะล้มลงกับพื้นทั้งแขนและขาจะเกี่ยวกับอะไรบ้างจนได้รับบาดแผลอีกกี่ครั้งผมก็ยังลากเธอมาด้วยแรงมหาศาลกล้ามากนะที่ตบหน้าคนอย่างเทล!
ปึง!
ร่างของฉันถูกนายเทลโยนมาลงที่เตียงใหญ่แสนสะอาดภายในห้องที่ใหญ่พอสมควร ห้องนี้ตกแต่งด้วยโทนสีขาวทั้งหมดบอกได้คำเดียวว่าหรูหรามีสไตล์เป็นของตัวเองซึ่งแตกต่างจากห้องเมื่อกี้อย่างสิ้นเชิง ตอนนี้ร่างกายของฉันมีทั้งรอยพกซ้ำจากการถูกลากมาแล้วชนกับโต๊ะเก้าอี้ มีทั้งแผลสดแผลถลอกที่เกิดจากการขีดข่วนจากการถูกลากมากับพื้นตอนที่ล้มประกอบกับตอนนี้เกิดอาการจุกที่ท้องตัวเอง เพราะถูกโยนมาที่เตียงอย่างแรง
“อ่ะนี่ เช็คห้าแสนบาท ค่านอนสำหรับผู้หญิงอย่างเธอ!”
กระดาษแผ่นสี่เหลี่ยมผืนผ้าถูกปล่อยจากมือใหญ่ของนายเทลที่ยืนอยู่ข้างเตียงร่วงลงมาสู่ตรงหน้าของฉันที่กำลังนอนตัวงออยู่ที่เตียงเพราะเจ็บท้องจำนวนเงินที่ในเช็คคือห้าแสนบาท ผู้ชายคนนี้ตีค่าฉันเป็นเงินหรอนี่ ไอ้ชั่ว!
“ไอ้สารเลวเอาไปให้ผู้หญิงของแกเองเถอะ ถุย!”
ฉันลุกขึ้นนั่งพร้อมกับคว้าเช็คใบนะมากฉีกจนสภาพของมันย่อยยับก่อนที่จะปาเข้าไปใส่หน้าคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงพร้อมกับคำด่าสารพัดตบท้ายด้วยการถุยน้ำลายตัวเองเข้าใส่ใบหน้าของเขาอย่างจัง
“กล้ามากนะ มานี่!”
โอ้ย!
ผมเข้าไปกระชากแขนคนที่นั่งอยู่บนเตียงให้นอนราบก่อนที่ตัวเองจะขึ้นไปคร่อมตัวของเธอไว้และจัดการล็อคแขนทั้งสองข้างเหมือนว่าตอนนี้เธอจะไม่มีทางสู้อะไรผมได้อีกแล้ว
“จะให้ฟรีๆ ใช่ไหมได้ชั้นยิ่งชอบ!”
“ไอ้บ้า ไอ้เลว ปล่อยๆ ฉันนะ ปล่อยๆ อย่าคิดทำไรบ้าๆ นะไอ้สัส!”
ฉันมองหน้าคนที่อยู่ค่อมตัวเองอยู่ก่อนจะพูดออกไปและก็ออกแรงดิ้นสุดขีดทั้งแขนขาแม้กระทั่งหัวของตัวเองแต่ก็ยังสู้แรงนายเทลไม่ได้อยู่ดีสีหน้าและก็แววตาของเขาที่แสดงออกมาในตอนนี้มันชั่งน่ากลัวนักเขาดูโกรธจริงจังมาก
“เดี๋ยวไอ้สัสคนจะสนองความเป็นผัวให้!”
ผมตะคอกเสียงเข้าใส่ใบหน้าของพายที่อยู่ใต้ร่างของผมเอง ใครว่าผมเป็นคนดีล่ะ มันไม่ใช่แล้ว โลกนี้ไม่มีหรอกคนดีๆ แม้แต่คนที่เป็นอัจฉริยะจนถึงคนธรรมดามันก็สามารถกลายเป็นสัตว์ป่าได้ทุกเมื่อเหมือนกัน!
“อย่านะ ปล่อยๆ”
ใบหน้าของนายเทลตรงเข้าไปซุกไซ้ที่ซอกคอของฉันทันทีทั้งซ้ายและขวาก่อนที่จะใช้ฟันของเขากัดเข้ามาตรงคอสร้างความเจ็บปวดให้ตัวของฉันอีกมาก น้ำตาของฉันตอนนี้มันไหลออกมาอาบนองไปทั้งสองแก้มแล้ว ทำไมฉันต้องมาเจอะเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ด้วยนะ
แม่จ๋าช่วยพายด้วย....
“ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ไอ้นรก ฉันเกลียดนาย ฉันเกลียดนาย...เทล”
ผมเริ่มซุกไซ้ลงบนซอกคออันขาวๆ ของพายพร้อมกับใช้ฟันกัดเข้าตรงคอเพื่อสร้างความเจ็บปวดและอีกอย่างเพื่อสร้างรอยสีแดงคล้ำไว้ตรงคอของเธอหลายจุดถึงเธอจะด่าว่าผมอย่างไรก็ไม่มีทางสะทกสะท้านผมขึ้นมาหรอก
ตอนนี้ผมปล่อยมือของเธอออกจากการล็อคแล้วหันมาจัดการปลดกระดุมเสื้อของเธอได้สามเม็ดแล้ว สิ่งที่อยู่ใต้เสื้อก็เผยออกมาให้เห็นนั่นก็คือเนินอกที่อวบอิ่มขาวผ่องจนสามารถเห็นเส้นเลือดบางๆ ผมเข้าไปซุกไซ้ดูดเม้นสร้างรอยประทับไว้ทันที
เพล้ง!
- ผู้เขียน
