“ป่านง่วงแล้ว ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ” เธอบอกกล่าวเพียงเท่านั้นก็ขยับตัวหนีเมื่อพ่อของลูกทำท่าจะเข้ามาโอบกอดเหมือนที่ชอบทำเป็นประจำอยู่ทุกวัน แต่วันนี้เธอไม่ต้องการมัน ไม่อยากให้เขาต้องมาเสียเวลากับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้เพราะยิ่งเขาทำมันมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น ทางที่ดีเขาควรเอาเวลาไปใส่ใจงานหมั้นที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้จะดีกว่า
“ผมขอโทษ…” ดนัยภัทรไม่ยอมปล่อยให้แม่ของลูกจากไปง่ายๆ หนนี้ เขารั้งเธอไว้ด้วยอ้อมกอดที่รัดแน่นพร้อมกับคำขอโทษที่มาจากใจ
ใช่ว่าจะไม่รู้ถึงความรู้สึกที่ปาจรีย์มี
แต่เป็นเขาเองที่ตอบรับความรู้สึกของเธอไม่ได้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้ความรู้สึกที่มันกำลังกัดกินอยู่ในใจตอนนี้คืออะไร จะใช่รักรึเปล่าก็ไม่แน่ใจ รู้แค่ว่าไม่เคยมีใครทำให้มันเกิดขึ้นมาก่อนจนกระทั่งเธอก้าวเข้ามาในชีวิต ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมด ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึก ห
