เขมมิกาเดินทางมาเยี่ยมทันทีที่ทราบข่าวพร้อมกับของขวัญที่เธอซื้อมาให้เด็กชายณิชภัทรถึงสองถุงใหญ่ ใบหน้าอ่อนหวานแสดงถึงความเอ็นดูเด็กชายตัวน้อยที่กำลังหลับสบายในอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อเป็นอย่างมาก สมแล้วที่พ่อเด็กทั้งรักทั้งหวง ตารักษ์ของเธอน่ารักจริงๆ
“เขมขออุ้มแกบ้างได้ไหมคะพี่เสือ”
“ได้สิ” ดนัยภัทรตอบรับก่อนจะยอมส่งลูกชายให้เขมมิกาได้อุ้มตามคำขอ ลืมไปเสียสนิทว่าควรต้องถามความเห็นจากแม่ของลูกก่อน
“แกน่ารักจังเลยค่ะ ว่าไงจ๊ะตารักษ์ เป็นเด็กดีเลี้ยงง่ายๆ นะลูกนะ” หญิงสาวอวยพรพร้อมรอยยิ้มก่อนจะอดไม่ไหวก้มลงไปหอมแก้มนิ่มๆ นั้นอย่างแสนรัก อีกหน่อยเด็กคนนี้จะต้องตกอยู่ภายใต้การดูแลของเธอ เธออยากใกล้ชิดเพื่อทำความรู้จักกับแกให้มากๆ นึกไปถึงขั้นว่าอยากจะใส่ชื่อตัวเองลงไปในใบเกิดด้วยซ้ำ แต่กว่าจะไปถึงจุดนั้นก็คงต้องรอให้ใครสักคนเอ่ยปาก ไม่อย่างนั้นเธอก็คงทำอะไร
