เช้าวันต่อมา หล่อนก็จำต้องหน้าชื่นอกตรมมาทำงานที่เด รอสซี โฮเทลเหมือนเดิม ทั้งที่ใจจริงอยากจะหนีไปให้ไกลนัก เพราะผู้ชายคนนั้นใจดำยิ่งกว่าอีกาเสียอีก
ถึงจะแค่วันไนต์สแตนด์ แต่เขาก็ควรจะเห็นแก่ความสัมพันธ์แต่หนหลังบ้าง แค่ทำเป็นลืมมันไปยังพอทน แต่นี่ถึงขั้นกลั่นแกล้งให้หล่อนตายทั้งเป็นแบบนี้ มันใช้ได้ที่ไหนกันล่ะ
“วัฒน์ไปทำงานเถอะ ส่งเราแค่นี้แหละ”
หล่อนหยุดเดินและบอกนิวัฒน์เมื่อใกล้ถึงแผนกห้องครัวแล้ว
“งั้นเที่ยงพิมมากินข้าวกับวัฒน์นะ นี่แม่ทำกับข้าวมาให้เพียบเลย”
นิวัฒน์พูดขึ้นอย่างมีความสุข เขารอเวลาที่จะได้เจอหน้าพิมนราแบบนี้มานานแล้ว
“เราก็อยากไปกินนะ แต่ต้องรอให้งานเสร็จก่อน”
“วัฒน์รอได้ ไม่มีปัญหา”
“ขอบใจจ้ะ แต่ถ้าเรามาช้ามาก วัฒน์ก็กินไปก่อนเลยนะ ไม่ต้องหิ้วท้องรอหรอก”
หล่อนโบกมือให้นิวัฒน์ ก่อนจะรีบเดินตรงเข้าไปในแผนกที่ตัวเองทำงาน
นิวัฒน์โบกมือตอบกลับ อมยิ้มอย่างมีความส
