หล่อนแอบไปนั่งร้องไห้เงียบๆ อยู่หลังโรงแรมมาไม่นาน แต่พอมองเวลาแล้วก็ต้องตกใจที่มันล่วงเลยมาเกือบยี่สิบนาที หล่อนรีบลุกขึ้นและเดินกลับไปยังห้องครัว แต่ก็พบเขาอยู่ในนั้น...
‘ลีโอนาโด’
ทันทีที่หล่อนก้าวเข้าไปภายในห้องครัว ทุกสายตาก็หันมาจับจ้องที่หล่อนเป็นตาเดียวกัน รวมถึงนัยน์ตาเลือดเย็นที่เต็มไปด้วยความดูแคลนของลีโอนาโดด้วย
“เธอไปไหนมาพิมนรา รู้ไหมท่านประธานมารอเธอเกือบสิบกว่านาทีแล้ว” เจ้สมปองรีบเอ็ดตะโรหล่อน
“เอ่อ...ขอโทษค่ะ”
“ก่อเรื่องไม่หยุดหย่อนเลยนะเธอน่ะ”
“ฉัน...ฉันขอโทษค่ะ”
“เธอก็ดีแต่ขอโทษๆ นั่นแหละ พูดเป็นอยู่คำเดียวหรือไง”
เจ้สมปองเอ็ดตะโรหล่อนไม่หยุด นั่นก็ทำให้หล่อนน้ำตาซึมออกมาอีกครั้ง และแน่นอนเจ้สมปองจะไม่ยอมหยุดแค่คำด่านั้นแน่ ถ้าไม่มีเสียงเข้มของลีโอนาโดขัดขึ้นเสียก่อน
“หยุดเถอะคุณสมปอง”
“เอ่อ...ครับท่านประธาน”
เจ้สมปองพยายามแอ๊บแมนสุดชีวิต ขณะรอคอยคำพูดต่อไป
