9
1137 คำ
“ใจคอจะกินให้หมดเลยหรือไง ยัยพี่เลี้ยงจอมตะกละ” จาคอปเริ่มโมโหที่ช็อกโกแลตหายไปเกือบครึ่ง ส่วนนัทมนแทบจะสำลักกับคำว่าตะกละ
“จาคอป ถ้าพูดไม่น่ารักอีก พี่นัทจะกินให้หมดคนเดียว ไม่แบ่งเลย”
เด็กน้อยเผลอกลืนน้ำลายดังเอื๊อก สีหน้าเสียดายช็อกโกแลต
“เดี๋ยวครับพี่นัท ขอชิมหน่อยสิ”
“ขอขนมจากผู้ใหญ่พูดเสียงแข็งแบบนี้…แล้วจะให้ดีไหมนะ” นัทมนยังกัดกินขนมในมือต่ออย่างอร่อย จาคอปมองตามอย่างเสียดายช็อกโกแลต ที่พี่เลี้ยงสาวกัดกินครั้งแล้วครั้งเล่า
“เอ่อ…พี่นัทคนสวยครับ ผมอยากกินช็อกโกแลตของพี่นัทแล้วครับ”
“พูดว่าสวยชัดแจ๋ว ไม่ซวยแล้ว รื่นหูขึ้นเป็นกอง ถ้าอย่างนี้พี่นัทแบ่งให้กินแท่งหนึ่งก็ได้ค่ะ นี่คือรางวัลของเด็กดี” นัทมนยื่นช็อกโกแลตที่ถือไว้ไปให้
เด็กน้อยรับมาแล้วแกะกินอย่างเอร็ดอร่อย นัทมนเห็นดังนั้นจึงลุกขึ้นไปนั่งเก้าอี้ข้างๆ แล้วชวนคุยพลางสอนเรื่องมารยาทในการรับของจากผู้ใหญ่
“จาคอปเคยไปเที่ยวที่ไหนกับแด๊ดมาบ้างครับ”
“ไปเที่ยวสวนสนุกครับ แล้วก็ไปสวนสัตว์ด้วย”
“แล้วจาคอปชอบไปเที่ยวที่ไหนอีก”
เด็กน้อยส่ายหน้า “ไม่เคยไปที่ไหนอีกครับ แด๊ดงานยุ่ง แด๊ดยุ่งตลอดเวลา ไม่มีวันไหนที่ไม่ยุ่ง ผมไม่อยากรบกวนแด๊ด สงสารแด๊ด ผมเลยไม่ขอให้แด๊ดพาไปไหน”
“ท่าทางแด๊ดดี้เธอ คงยุ่งมากจริงๆ นะ”
นัทมนฟังแล้วสงสารเด็กน้อย เด็กตัวแค่นี้แต่รับรู้ว่าพ่อยุ่ง ต้องทำงานมาก
แถมท่าทางจาคอปยังดูเข้าอกเข้าใจพ่อของเขาจากใจจริงอีก ไม่ได้พูดไปตามประสาเด็กเลย ดูท่าจาคอปจะรักพ่อมาก แต่นัทมนก็แอบค่อนแคะเขาในใจ
‘ยุ่งจริงหรือเปล่า เมื่อก่อนยังเห็นมีเวลาไปตามตื๊อพี่เอพริลออกบ่อยไป โกหกลูกว่ายุ่งแต่มุ่งหาแม่ใหม่ให้ลูกมากกว่า ชิ’
“อืม…งั้นต่อไป พี่นัทจะพาจาคอปไปเที่ยวเองนะครับ ไม่รู้ว่าที่บาห์เรนจะมีที่เที่ยวอะไรบ้าง แต่พี่นัทสัญญาว่าจะพาไปเที่ยวให้ทั่วเลย”
นี่คงเป็นรอยยิ้มกว้างครั้งแรกของจาคอปที่นัทมนได้เห็น
“ดีจังเลยครับ พี่นัทสัญญากับผมแล้วนะ แต่แน่ใจนะว่าจะไม่พาหลงในทะเลทราย แด๊ดดี้บอกว่าทะเลทรายเดินเล่นสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้นะ”
“สัญญาจ้ะ จะไม่พาหลง เพราะเราคงไม่ไปเที่ยวทะเลทรายที่เคว้งเคว้างอย่างเดียว พี่ว่าต้องมีสวนสัตว์ที่จัดแสดงสัตว์ทะเลทรายบ้างแน่ๆ ”
เด็กน้อยดีใจรีบโผจากที่นั่ง ไปนั่งบนตักนัทมนแล้วซุกไซ้ใบหน้าลงกับทรวงอกอวบอิ่มของเธอ ราวกับต้องการหาความอบอุ่น
“อกพี่นัทนุ๊ม นุ่ม ห๊อม หอม”
นัทมนหน้าแดงซ่าน ที่จริงจาคอปควรจะหอมแก้มเธอมากกว่า แต่อาการที่เด็กน้อยทำและแววตานั้นเหมือนลูกแมวน้อยดูไร้เดียงสา นัทมนก็เดาได้ว่า อาจจะไปเห็นกิริยาที่ผู้ใหญ่เผลอทำให้เด็กเห็นเสียมากกว่า
“เอ่อ จาคอปจ๊ะ เราต้องคุยกันนะ”
จากนั้นนัทมนก็สอนวิธีการแสดงความรู้สึกขอบคุณ ให้จาคอปแสดงออกอย่างถูกต้อง สำหรับเธอไม่ได้ถือสา เพราะรู้ว่าจาคอปเป็นเด็กที่น่าสงสาร อยู่บนกองเงินกองทอง แต่ไร้ซึ่งคนเข้าใจดูแล ทำให้นัทมนเก็บหลายสิ่งหลายอย่างเอาไว้ รอจัดการเจ้านายหนุ่มของเธอรวดเดียว เพราะเขาเลี้ยงลูกได้แย่มาก
จาคอปทำท่าเหมือนอยากให้เธออุ้มนั่งตัก บางทีเจ้าหมาป่าน้อยเวลาไม่ออกฤทธิ์ ก็เหมือนแมวเปอร์เซียน่ารัก
“เอ่อ จาคอปจ๊ะ อยากนั่งตักพี่นัทเหรอ”
เด็กน้อยพยักหน้าทำตาน่าสงสาร “ผมอยากนั่งตักพี่นัท”
นัทมนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะกังวลว่าเด็กผู้ชายก็ตัวหนักอยู่ แต่ความสงสารเด็กน้อยที่มีท่าทางเริ่มเปิดใจให้เธอแล้วมีมากกว่า จึงพยักหน้า
“ก็ได้จ้ะ”
ไม่นานเจ้าหมาป่าน้อยก็หลับคาอกพี่เลี้ยงสาว นัทมนมองเด็กน้อยเวลาหลับใหล ช่างน่ารักน่าชัง ดูไร้พิษสงที่เจ้าหมาป่าน้อยขอมานั่งตักแล้วหลับคาอกเธอแบบนี้ หรือว่าเขาต้องการไออุ่นจากแม่
นัทมนก้มลงจุมพิตหน้าผากของหนุ่มน้อยอย่างเอ็นดู ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเด็กกรุ่นขึ้นมา ด้วยความที่เป็นคนรักเด็กอยู่แล้ว นัทมนจึงปล่อยให้จาคอปได้หลับอย่างสบาย ทำให้ตลอดการเดินทางอันยาวนานนี้ นัทมนต้องทนนั่งปวดเมื่อยไปจนถึงบาห์เรน
แม้ว่าระหว่างนั้นคามินที่เดินมาเห็นจะขออุ้มจาคอปออกไป แต่นัทมนก็ส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไร
“แน่ใจนะว่าไหว”
“ไหวค่ะ จาคอปเวลาไม่ออกฤทธิ์ แกก็เป็นเด็กที่น่ารัก ไม่เหมือน...” นัทมนแอบค้อน
“เหมือนใคร?...พูดมา”
“ก็คุณไง นี่คุณ…เอาไว้วันไหนคุณว่าง ฉันมีเรื่องต้องคุยกับคุณ เกี่ยวกับการเลี้ยงดูจาคอป”
“เพิ่งคุยไปยังต้องคุยอีกเหรอ ผมไม่ค่อยมีเวลาว่าง”
“ถ้างั้นหาเวลาว่างให้ฉันสักวัน”
“กลางคืนได้ไหม? กลางวันไม่ค่อยสะดวก ช่วงนี้ผมยุ่งมากจริงๆ ”
“คุณจะให้ฉันคุยกับคุณกลางคืนเหรอ? ” นัทมนเลิกคิ้วถาม
“ทำไมจะคุยไม่ได้ ไม่ได้ให้ไปคุยบนเตียงสักหน่อย”
“คุณคามิน! ฉันสงสารลูกคุณจริงๆ มีพ่อผิดคิดจนตัวตาย”
“เอาล่ะ อย่าบ่นมาก หน้าคุณก็ออกจะเกินวัยอยู่แล้ว ทีแรกผมนึกว่าคุณเป็นพี่สาวของเอพริลเสียอีก”
นัทมนกำมือแน่นอยากชกปากคนพูดมาก แต่ข่มอารมณ์ไว้ด้วยเขาคือเจ้านายของเธอ หรือนี่จะเป็นบททดสอบของการเป็นพี่เลี้ยง เพราะค่าแรงสูงมาก ความยากของงาน ก็เลยต้องยากตามไปด้วย
“สรุปว่าวันพุธช่วงบ่ายละกัน ผมให้เวลาคุณสองชั่วโมง มีอะไรอยากคุยกับผม เรื่องอะไรก็ช่วยลิสต์ไว้เป็นข้อๆ จะได้ไม่เสียเวลา ช่วงนี้งานที่บริษัทผมยุ่งมากและกำลังมีปัญหาด้วย”
“ได้ค่ะ เจ้านาย” นัทมนตอบเขาด้วยน้ำเสียงกระแทก แล้วเมินหน้าหนี ไม่สนใจสายตานายจ้างที่มองเธอด้วยแววตาตลกขบขัน เขาไม่พูดอะไรแล้วเดินผ่านไปเงียบ ๆ
- ผู้เขียน
