“บรรลัยแต่เช้าเลยอีมุกเอ๊ย!”
มุกดาว่าให้ตัวเอง ถอนหายใจให้กับสภาพบ้าน หากมีคนเข้ามาเจอตอนนี้ คงคิดว่าขโมยเข้าบ้านแน่ๆ
หญิงสาวเริ่มต้นการเก็บกวาด ตู้โต๊ะที่ขาหักมันใหญ่กว่าที่เธอจะมองข้าม และหากทิ้งไว้แล้วค่อยกลับมาจัดการเอาตอนค่ำ เธออาจจะถูกเศษกระจกบาดเท้าเอาได้ เธอคงต้องทำมันตอนนี้ และหวังว่าเธอจะทำเสร็จก่อนถึงเวลาไปทำงาน
“ฮึบ! หลุดสิวะ! หลุดสิโว้ย!”
เธอร้องดังๆ เมื่อการงัดประตูตู้โชว์ที่เหลือแค่โครง ไม่ใช่สิ่งที่ทำได้ง่ายๆ เธอออกแรงดึงไปหลายหน กว่ามันจะขยับ
หญิงสาวใช้เวลาตั้งแต่ฟ้ายังเป็นสีนิลสนิท จนบัดนี้มีแสงสว่างอาบทาเหนือคุ้งฟ้า เหงื่อเธอชุ่มแผ่นหลัง และงานช้างของเธอก็ยังไม่เสร็จ
“ฉันว่าแกควรจะไปกองรวมกับเพื่อนแกนะ มานี่สิ! มานี่! ฮึบ!”
พรืด!!
“กรี๊ดดด!!!” ร้องออกมาสุดเสียง ด้วยว่าจังหวะที่พยายามดึงตู้ขนาดใหญ่ให้ตั้งขึ้น สองขาของเธอก็ดันลื่นไถลจนเสียหลักล้มลง เธอใช้มือข้าง
