บทที่ 2/2
1104 คำ
“มอร์นิ่งครับ” เขาเอ่ยกับเจ้าหล่อนพลางเหลือบตามองเสื้อกับกางเกงที่พาดอยู่ที่แขนเรียวเสลาของภรรยา “นี่อย่าบอกนะว่าเราเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้พี่น่ะ”
“ใช่ค่ะ” แววตาสิงหาฉายชัดเหลือเกินว่าเขาแปลกใจมากที่เห็นเธอทำเช่นนี้ เพียงรัมภายิ้มออกมา “คิดไม่ถึงล่ะสิ”
“อือ โคตรจะเหนือความคาดหมายเลยล่ะ จริงๆ กระต่ายไม่จำเป็นต้องทำอะไรให้พี่ก็ได้นะ” เพียงรัมภาที่เขารู้จัก จานชามยังขี้เกียจล้าง ไม่น่าเชื่อเลยว่าพอเธอมาเป็นภรรยาเขาแล้วจะทำตัวน่ารักเช่นนี้
“ต้องทำสิ หนูเป็นเมียพี่นี่นา เมียก็ต้องดูแลสามีไม่ใช่เหรอคะ” ถึงจะเป็นเมียหลอกๆ ชั่วคราวเพื่อรอให้สิงหาเจอผู้หญิงที่เขารักจริงๆ ก็เถอะ กระนั้นตอนนี้เธอก็ได้ชื่อว่าเมีย เพราะฉะนั้น เธอก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด
เป็นอีกครั้งในเช้าวันนี้ที่สิงหายิ้มกว้างเพราะผู้หญิงตรงหน้า “พี่นี่เลือกเมียถูกจริงๆ” เขายื่นเครดิตการ์ดไปตรงหน้าเพียงรัมภา “อ้ะนี่ วงเงินสิบล้าน อยากรูดอะไรก็ตามสบาย”
ดวงตากลมโตเบิกโพลงเมื่อเห็นเครดิตการ์ดตรงหน้า เธอรู้ดีว่าบัตรใบนี้ต้องเป็นเศรษฐีเท่านั้นถึงจะถือครองได้ เพราะหลักเกณฑ์ที่ทางธนาคารจะอนุมัติบัตรให้คือต้องมีเงินฝากหรือเงินลงทุนกับทางธนาคารตั้งแต่หนึ่งร้อยห้าสิบล้านบาทขึ้นไป ทว่าเวลานี้มันกลับมาอยู่ตรงหน้าคนที่มีฐานเงินเดือนหนึ่งหมื่นห้าพันบาทเช่นเธอ
กรี๊ดดด!
เพียงรัมภาถูกใจสิ่งนี้ค่ะ
“จะดีเหรอคะพี่เสือ ไม่ดีมั้งคะ หนูเกรงใจ”
เธอแสร้งทำท่าราวกับเกรงอกเกรงใจเสียเต็มประดา ทว่าดวงตากลับทอประกายวาววับยามที่จับจ้องมองเครดิตการ์ดในมือเขา “จะเอาไม่เอา ถ้าไม่เอาพี่เก็บนะ”
สิงหากำลังจะชักมือกลับ ทว่าเมียตัวน้อยของชายหนุ่มไวกว่า เธอคว้าเครดิตการ์ดจากมือเขาไว้ด้วยความเร็วแสงก่อนจะไหว้ย่อขอบคุณสามีผู้ที่ประทานบัตรวงเงินสิบล้านให้
“ผู้ใหญ่ให้ของทั้งที จะให้หนูปฏิเสธได้ยังไงล่ะคะ ขอบคุณพี่เสือมากๆ นะคะ สัญญาว่าจะไม่สุรุ่ยสุร่าย”
ผู้เป็นสามียิ้มบางๆ พลางส่ายหน้าเล็กน้อยเมื่อเห็นแววตาวิบวับของภรรยายามที่เจ้าหล่อนจ้องมองเครดิตการ์ดในมือ หากว่าอ่านความคิดเธอไม่ผิด เวลานี้สมองของเพียงรัมภาคงกำลังครุ่นคิดอย่างหนักว่าถ้าได้ถือบัตรใบนี้เข้าห้างสรรพสินค้า เธอจะซื้ออะไรบ้าง และคาดว่าเธอคงหายเข้าไปในห้างฯ นานเสียจนตัวเขาเองลืมว่ามีเมียชื่อกระต่าย
“แล้ววันนี้เราจะฮันนีมูนกันที่ไหนเหรอคะ” เธอเงยหน้าขึ้นมองสามี เอ่ยถามเขาในเรื่องสำคัญที่เราสองคนต้องทำในวันนี้ แม้ไม่ใช่คู่รักข้าวใหม่ปลามัน กระนั้นก็ต้องเก็บกระเป๋าออกจากบ้านเพื่อไปฮันนีมูนตามแบบฉบับที่ควรจะเป็นของคู่สามีภรรยาที่พึ่งแต่งงานกัน
“นั่นดิ ไปไหนกันดี พี่เองก็คิดไม่ออก กระต่ายว่าเราจะไปฮันนีมูนที่ไหนกันดี”
“อืม.. นั่นดิ เราจะไปไหนกันดี” เธอพยายามใช้สมองอันน้อยนิดคิดอย่างหนักว่าจะไปฮันนีมูนกับสามีที่ไหน “ทะเล ภูเขา แม่น้ำ พี่เสือชอบที่ไหน” เธอหันไปถามสิงหา
ด้วยว่ามีนิสัยเป็นคนชอบอยู่ติดบ้าน และชอบใช้เวลาว่างไปกับสิ่งที่มีประโยชน์ เช่น การอ่านหนังสือเพื่อเพิ่มพูนความรู้ หรือออกกำลังกาย มากกว่าการไปท่องเที่ยวไร้สาระที่สิงหาคิดว่ามันเป็นการผลาญเวลาอันมีค่าไปโดยใช่เหตุ เขาจึงไม่รู้ว่าตัวเองชอบ ทะเล ภูเขา หรือว่าแม่น้ำ
“แล้วแต่กระต่ายเลย พี่ไปที่ไหนก็ได้” สำหรับเขา ไม่ว่าจะเป็นภูเขา ทะเล หรือแม่น้ำ หรืออะไรก็ช่าง มันก็เหมือนๆ กันนั่นแหละ
“งั้นไปทะเลเนอะ หนูเคยไปเกาะเกาะหนึ่ง สงบ ไม่วุ่นวาย อยู่ชลบุรีนี่เอง”
“อื้อ เอางั้นก็ได้”
“งั้นพี่ไปอาบน้ำนะ เดี๋ยวหนูเก็บกระเป๋าเอง กินข้าวเช้าแล้วก็เดินทางกันเลยเนอะ”
เธอพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น เพียงรัมภามักเป็นเช่นนี้เสมอเวลาที่เจ้าหล่อนจะได้เดินทางไปท่องเที่ยว เพราะเป็นสิ่งที่เธอชอบทำมาแต่ไหนแต่ไหน หญิงสาวเคยบอกกับเขาว่าหากสักวันหนึ่งเธอเก็บเงินได้มากพอ มีทรัพย์สินประมาณหนึ่ง มีเงินสำหรับใช้จ่ายในยามแก่ตัว เธอจะออกเดินทางไปให้สุดขอบโลก ไปในที่ที่เธออยากไป สะพายเป้ใบโตๆ ขึ้นหลัง กล้องถ่ายรูปสักกล้อง เดินทางไปเรื่อยๆ ปล่อยทุกอย่างทิ้งไว้ข้างหลัง ไม่ต้องคิดอะไรมาก นี่คือความฝันของผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ตัวเจ้าหล่อนเองก็ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงได้หรือไม่
เขาไม่ชอบท่องเที่ยว และมีความคิดว่าเป็นการเปลืองเวลาชีวิตอันมีค่าไปโดยใช่เหตุ แต่ทุกครั้งที่ได้ฟังเพียงรัมภาพูดถึงความฝันของเธอ เขากลับยิ้มไปกับเรื่องที่หญิงสาวเล่า หัวเราะไปกับความบ้าคลั่งของผู้หญิงตัวนิดเดียวที่คิดจะแบกเป้เข้าป่า หรือไปปีนเขาคนเดียว ทว่าก็แอบเอาใจช่วยให้ความฝันของเธอเป็นจริงได้ในสักวัน
“ได้สิ แต่เรามีเวลาตั้งหลายวัน อยู่แค่เกาะคงเบื่อแย่เลย งั้นพี่ฝากกระต่ายแพลนที่อื่นไว้ด้วยนะ กระต่ายอยากไปไหน พี่ไปด้วย”
“จริงเหรอคะ” เพียงรัมภาตาลุกวาว เธอชอบเที่ยว กระนั้นก็กลัวว่าสิงหาจะเหนื่อย จึงคิดจะพาเขาไปนั่งๆ นอนๆ ที่เกาะเพื่อรอให้ครบหนึ่งอาทิตย์ตามที่อักษราต้องการ ทว่าเมื่อชายหนุ่มพูดเช่นนี้ สถานที่ท่องเที่ยวมากมายก็ผุดขึ้นมาในหัวเธอทันที “งั้นหนูแพลนเลยนะว่าจะไปที่ไหนบ้าง”
“จัดไป”
รอยยิ้ม แววตา ท่าทางร่าเริงของเพียงรัมภาหลังจากที่เจ้าหล่อนรู้ว่าจะได้ไปเที่ยว ทำให้สิงหารู้สึกมีความสุขตามไปด้วย กระนั้นก็ต้องสงวนรอยยิ้มของตนไว้ ซึ่งก็ไม่รู้ทำไมต้องทำเช่นนั้น ทั้งๆ ที่ตลอดมา ผู้หญิงตรงหน้าคือคนที่เขาอยู่ด้วยแล้วเป็นตัวของตัวเองที่สุด
บ้าจริง! มึงจะเก๊กใส่ยัยกระต่ายทำไมวะไอ้เสือ
- ผู้เขียน
