21
“ไม่ใช่ความผิดของคุณรุตหรอกค่ะ ต้นข้าวเต็มใจที่จะทำเองด้วย ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังนะคะ” หญิงสาวพูดปลอบโยนชายหนุ่มไม่ให้คิดมาก
“เอาเถอะ..ใครจะผิดใครจะถูกเอาไว้ตัดสินทีหลัง ตอนนี้เธอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า เดี๋ยวฉันจะสั่งอาหารขึ้นมาที่นี่ จะได้ทานข้าวกัน..อ้อ!!..แล้ววันนี้มีเรียนหรือเปล่า” สีหน้าของผู้ถูกถามซีดลงเมื่อนึกถึงข้อนี้ เธอจะไปเรียนได้อย่างไร เมื่อใบหน้าของเธอบวมช้ำอย่างนี้
“งั้นก็ไม่ต้องไป หยุดเรียนจนกว่าจะหาย แล้วให้เพื่อนมาติวที่นี่ก็แล้วกัน จะได้เรียนทันเพื่อน”
ไม่ต้องบอกมารุตก็รู้ว่าเธอต้องมีเรียนอย่างแน่นอน และรู้ด้วยว่าหากเธอไปเรียนด้วยสภาพแบบนี้ ต้องโดนคำถามมากมายกระหน่ำเข้ามากระทบใบหูแน่นอน ทางที่ดีหยุดเรียนแล้วพักรักษาตัวให้หายก่อนดีกว่า หญิงสาวพยักหน้ารับคำ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ เช่นเดียวกับที่มารุตเดินออกจากห้องนอนของพิตตนันท์ รู้ดีว่านับตั้งแต่วัน
