30
“ขอบใจมากที่รัก” เขารั้งร่างดาวเรืองมากอดจูบ ก่อนจะสานต่อความสัมพันธ์กันอีกครั้ง ระหว่างที่รอพิตนนันท์เดินทางมาที่นี่
“ใครโทรฯ มา” กัณติพัฒน์เอ่ยถาม หลังจากหญิงสาวจบการสนทนา
“ดาวเรืองค่ะ คุณกันคะพาต้นข้าวไปที่บ้านสวนหน่อยได้หรือเปล่าคะ พอดีต้นข้าวต้องเอากระเป๋าไปให้น้องที่คอนโดของเพื่อนดาวเรือง”
“ได้สิ..จักรไปที่บ้านสวนของต้นข้าวนะ”
เขาสั่ง กระชับร่างน้อยไว้แน่นวงแขน ผินใบหน้ามองรอยฝ่ามือของนภัสสรที่ประทับไว้ที่แก้มอย่างสงสารและแค้นเคือง
“เจ็บมากไหมต้นข้าว” เขาถามเสียงอ่อนโยนผิดกับเมื่อคืนนี้ลิบลับ
“เจ็บค่ะ”
เธอตอบเสียงเบา ริมฝีปากหนาสวยจูบไล้ไปตามแก้มช้ำที่มีรอยฝ่ามือแผ่วเบา จูบซ้ำๆ ราวกับว่าจะให้รอยที่มีอยู่นั้นจางหายไป เรียวปากหนาทาบทับเรียวปากนุ่มอย่างอ่อนโยน ไม่ดุดันและสร้างความเจ็บปวดให้เช่นวันวาน ความรู้สึกของพิตตนันท์เบิกบานไปด้วยความรัก แม้ว่าเขาจะไม่เคยรักเธอเลยก็ตาม
