ลินินตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ข้างกายของเธอว่างเปล่า คนที่นอนกอดเธอ ตักตวงความสุขจากร่างกายของเธอ พาตัวเองกลับบ้านไปตั้งแต่ตีสอง ปล่อยให้หญิงสาวนอนร้องไห้ ชอกช้ำใจกับสภาพของนางบำเรอความแค้น ร่างกายถูกเขาใช้บำเรอความใคร่ เหยียดหยาม ย่ำศักดิ์ศรี ราวกับไม่ใช่คน
หญิงสาวลงจากเตียงพาร่างบอบช้ำ ไปอาบน้ำขัดล้างคราบคาวราคี แล้วก็มายืนสำรวจร่างกายหน้ากระจกบานยาว รอยจ้ำเล็กๆ จากการลงทัณฑ์รอบแรกของเขา ลายเต็มเนินอกและซอกคอ ตอกย้ำให้เจ้าของร่างกายน้ำตาคลอ แม้เขาจะแก้ตัวโดยการอ่อนโยนลงในครั้งที่สองและครั้งต่อมา แต่มันก็ทำให้เธอรู้สึกอดสูใจ กับการถูกเขาใช้เป็นเครื่องบำเรอ
“นายจะใจร้ายกับฉันไปถึงไหน นายปอนด์”
ลินินแตะปลายนิ้วบนรอยช้ำ พึมพำออกมาด้วยความขมขื่น เขาลงมือทำร้ายเธอเพื่อแก้แค้นแทนผู้หญิงอีกคน ผู้หญิงที่เขาเอ่ยปากว่ารัก
“นายรักมัส... แต่นายเกลียดฉัน”
หัวใจของลินินปวดร้าว เขารักมัสลินปกป้องดู
