Episode 6
1485 คำ
Episode 6
ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงที่ผมให้ความสนใจในตอนนี้จะเป็นคนที่บ้าดีเดือดขนาดนี้... จากที่สนใจเพราะภายนอกเธอดูเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนน่าทะนุถนอม ไม่นึกเลยว่าเธอจะเป็นคนที่ไม่ยอมคนถึงขนาดนี้ มิหนำซ้ำตอนนี้ในมือของเธอยังถือคัตเตอร์คู่ใจเอาไว้อีกด้วย
ไปแอบพกไว้ตอนไหนกันนะ หรือว่าเธอคาดเดาเอาไว้อยู่แล้วว่าอาจจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ เลยพกไว้ป้องกันตัว?
"ต้นเหตุโผล่มาสักทีนะ คิดจะมาช่วยเมียตัวเองรึไง!" ลูกพีชเอ่ยเสียงแข็งพลางใช้สายตาก้าวร้าวมองผม
"เปล่า ไม่ได้คิดจะมาช่วย แต่แค่ยังไม่อยากให้เธอติดคุก คงไม่อยากให้พ่อแม่เดือดร้อนใช่ไหม?" ผมกระตุกยิ้มเบาๆก่อนจะค่อยๆเดินไปหาลูกพีชและใช้มือหนากระชากแขนเธอให้ออกห่างจากยัยไอด้า ผู้หญิงน่ารำคาญที่ผมพยายามจัดการเท่าไหร่ก็ไม่ยอมไปจากชีวิตผมสักที
"..." ลูกพีชเงียบไม่ตอบเหมือนว่าเธอจะตั้งสติได้แล้วว่าตัวเองกำลังทำอะไรลงไป
"วิน! ช่วยฉันด้วย ยัยนี่มันจะฆ่าฉัน" ไอด้าเอ่ยเสียงออดอ้อนขึ้นมาทันทีพร้อมกับเดินเข้ามากอดแขนผม แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้แตะต้องผมผมก็ชิงผลักเธอล้มลงกับพื้นทันที
"ทำไมฉันจะต้องช่วยคนอย่างเธอ? ฉันบอกให้เธอจัดการยัยนี่ก็จริง... แต่เธอก็ทำไม่สำเร็จ แถมเธอยังมีพวกมากกว่าด้วย ฉันเกลียดผู้หญิงที่อ่อนแอ" ผมบอกออกมาตามตรง ที่ผมยังไม่ตัดสินใจทำให้ไอด้าหายออกไปจากชีวิตผมอาจจะเป็นเพราะว่าผมสนุกกับการได้มีอะไรกับเธอ ใช่! ผมเคยนอนกับไอด้ามาแล้ว และเธอก็เป็นผู้หญิงเร่าร้อนตามแบบฉบับที่ผมชอบ
"แต่ยัยนี่มันขี้โกง พกของมีคมมาแบบนี้มันขี้โกงชัดๆ!"
"หึ... แล้วฉันห้ามเธอเหรอว่าห้ามพกอะไรอันตรายแบบนี้มาจัดการยัยนี่?"
"ฉะ...ฉันนึกไม่ถึง"
"เธอหมดประโยชน์แล้วไอด้า... จำได้ไหมที่ฉันเคยบอกเธอไว้ว่าฉันจะยอมเธอให้อยู่ในชีวิตฉันก็ต่อเมื่อเธอสามารถจัดการผู้หญิงคนอื่นที่ฉันยุ่งเกี่ยวได้ แต่ครั้งนี้เธอทำไม่ได้ มันทำให้ฉันหมดสนุกแล้ว ไสหัวออกไปจากชีวิตของฉันซะ!" ผมร่ายยาวออกมาด้วยความเซ็งเมื่อเห็นว่ายัยไอด้าเริ่มจะน้ำตาคลอและร้องไห้ออกมา
"วะ...วิน ฉันขอโทษ ฮึก อย่าเบื่อฉันเลยนะ ชีวิตนี้ฉันขาดนายไม่ได้" ไอด้าเดินเข้ามากอดขาผม ผมได้แต่มองเธอด้วยแววตาที่ไม่แยแสก่อนจะแตะเธอให้กระเด็นไปไกลๆ
ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารำคาญจริงๆ
"วินกล้าเตะด้าได้ไง... ฮึก ฮือ ทั้งๆที่ด้ายอมทำทุกอย่างเพื่อวินได้แท้ๆ แต่วินจะทิ้งด้าไปหายัยผู้หญิงสกปรกแบบนี้เหรอ!" ไอด้าร้องงอแงออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่ผมไม่สนใจหรอกว่าเธอจะเป็นตายร้ายดียังไง
"ไปตายที่ไหนก็ไปไอด้า กูไม่อยากเห็นหน้ามึงแล้ว ถ้าต่อไปนี้มึงมาให้กูเห็นหน้าอีก เตรียมตัวหายตัวไปจากโรงเรียนนี้ได้เลย!" ผมบอกออกมาอย่างขาดคำ แน่นอนว่าคำพูดที่ผมพูดออกไปล้วนทำจริงทั้งนั้น เพราะคนที่ผมไม่ชอบหน้าก็เคยหายตัวไปจากโรงเรียนอย่างลึกลับมาแล้ว
"พวกมึงที่เห็นเหตุการณ์วันนี้ทั้งหมด จำใส่สมองเอาไว้ถ้ามึงแอบถ่ายคลิปพวกกูหรือไปป่าวประกาศเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่ไหน เตรียมตัวตายได้เลย กูพูดจริงทำจริง!" ผมเอ่ยตะหวาดลั่นทั่วพลางมองคนที่เดินผ่านไปผ่านมาในรั้วโรงเรียนก่อนจะกอดอกเดินไปจากตรงนี้
ชิ๊... ยัยลูกพีชดันหายหัวไปตอนที่ผมกำลังพูดกับยัยไอด้าซะได้ กะจะให้รางวัลที่เธอทำให้ผมพบกับเรื่องราวสนุกๆแท้ๆ
-------------------------------------------------------------
"ฮัลโหล เฟย์ มีอะไรเหรอ" ฉันเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อกดรับสายของเฟย์ เพื่อนสาวคนสนิทเพียงคนเดียวของฉัน
[ลูกพีช ทำไมวันนี้แกไม่มาเรียนอ่ะ รู้ไหมเมื่อวานฉันเป็นห่วงแทบแย่ โทรไปก็ไม่รับ] เสียงเฟย์เอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน
"ขอโทษนะ เมื่อวานฉันกลับบ้านมาก็แทบไม่มีเเรงทำอะไรเลย แถมตอนเช้าไข้ก็ขึ้นด้วยเลยไปเรียนไม่ไหว" ฉันบอกออกมาตามตรง หลังจากที่ฉันโดนทำร้ายร่างกาย ร่างกายของฉันมันก็เข้าโหมดอ่อนล้าจับไข้อย่างช่วยไม่ได้
[หายไวๆนะ... ขอโทษนะที่เมื่อวานฉันช่วยอะไรแกไม่ได้เลย]
"ไม่เป็นไรหรอก แกอย่าคิดมากเลย มันเป็นความผิดของอัศวินทั้งหมด แกอย่าโทษตัวเองเลยนะ" ฉันบอกออกมาอย่างปลอบใจเพื่อนตัวเอง ใช่ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันก็เป็นความผิดของอัศวินทั้งนั้น
[เอ่อ... ลูกพีช คือ คือว่า...] จู่ๆเฟย์ก็อึกอักขึ้นมา ทำให้ฉันถึงกับขมวดคิ้ว
"หือ?"
[ไอ้สัส ชักช้าชิบหาย เอามานี่ กูคุยเอง!] จู่ๆเสียงทุ้มเข้มของใครบางคนก็หลุดรอดเข้ามาในสาย เสียงเขาช่างคุ้นหูเสียเหลือเกิน
"เฟย์ เกิดอะไรขึ้น!"
[ลูกพีช นี่กูเอง! มึงไม่มาเรียนคิดจะหลบหน้ากูรึไงห๊ะ!]
"นี่ใคร?"
[จำไม่ได้เหรอว่าใคร ผัวมึงไง!] คำพูดก้าวร้าวรุนแรงแบบนี้ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นอัศวิน
"ฉันไม่เคยมีผัว ไม่เคยได้กับใคร"
[เดี๋ยวมึงก็ได้มี หึ! แล้วมึงหยุดเรียนทำเชี่ยไรวะ คิดจะหนีไปจากชีวิตกูเหรอ]
"มึงไม่ได้สำคัญอะไรกับชีวิตกูเลยสักนิด อย่าสำคัญตัวผิด แค่นี้แหละ!" ด้วยความที่ฉันรู้สึกโมโหที่ได้ยินอัศวินขึ้นกูมึงใส่ ฉันก็ขึ้นกูมึงใส่เขากลับและเมื่อพูดจบฉันก็ตัดสายของเขาทันที ไม่อยากจะเสวนากับคนแบบนี้หรอก นอนหลับพักผ่อนดีกว่า แถมตอนนี้ก็เที่ยงแล้วด้วย เริ่มจะหิวข้าวแล้วสิ...
หลายนาทีต่อมา...
พ่อแม่ฉันไม่อยู่บ้าน พวกท่านต้องไปดูแลงานที่บริษัท แถมแม่บ้านก็ลาพักร้อนไปบ้านที่ต่างจังหวัด ทำให้ฉันต้องอยู่บ้านคนเดียว และตอนนี้ฉันกำลังทำข้าวต้มให้ตัวเองทาน
"ก็ใช้ได้อยู่แหะ" ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆเมื่อลองตักข้าวต้มฝีมือตัวเองขึ้นมาชิม แต่จะว่าไปอยู่คนเดียวมันก็เหงาเหมือนกันแหะ ไม่แน่เลิกเรียนฉันอาจจะชวนเฟย์มาหาที่บ้านแก้เหงา
กริ๊งงงงงงง
จู่ๆเสียงออดหน้าบ้านของฉันก็ดังขึ้นถี่ๆหลายๆครั้ง ทำให้ฉันถึงกลับแปลกใจว่าใครที่ไหนมากดออดหน้าบ้านฉันเล่น และเมื่อฉันเดินไปที่หน้าประตูบ้านพลางมองเครื่องสัญญาณที่ทำให้ฉันเห็นว่าใครเป็นคนที่มากดกริ่งก็ถึงกับต้องตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
"อัศวิน!" ฉันเรียกชื่อคนมาเยือนด้วยความกลัว
"เปิดประตูรั้วเดี๋ยวนี้ กูรู้นะว่ามึงอยู่ในบ้าน!" อัศวินเอ่ยเสียงดังลั่น แน่นอนว่าฉันได้ยินเสียงเขาผ่านเครื่องแจ้งเตือนสัญญาณ
ฉันควรทำยังไงดี ทำเมินไปเลยดีไหม? ถ้าขืนให้เขาเข้ามาในบ้านมีหวังเขาได้ฆ่าฉันตายแน่ๆ เมื่อวานฉันก็เกือบจะโดนเขาฆ่าตายแล้ว ดีว่าหนีมาก่อน
"มึงจะเปิดไม่เปิด ถ้าไม่เปิดกูจะจุดไฟเผาบ้านมึงแน่ เอาไง!" อัศวินเอ่ยขู่ ฉันรู้ว่าเขาก็แค่ขู่ เรื่องแบบนี้เขาไม่กล้าทำจริงหรอก... ถ้าเขาทำจริงฉันแจ้งตำรวจแน่
"เงียบแบบนี้ มึงจะไม่ยอมเปิดสินะ ได้ กูจะเผาบ้านมึง!" อัศวินล้วงกระเป๋าพร้อมกับหยิบไฟแช็กขึ้นมา เมื่อฉันเห็นเขาผ่านกล้อง ทำให้ใจของฉันตกไปที่ตาตุ่ม
"ถ้านายเผาบ้านฉัน ฉันแจ้งตำรวจแน่!" สุดท้ายฉันก็กดไมค์พูดกับเขาผ่านเครื่องแจ้งเตือน
"หึ คิดว่ากูสนเหรอ มึงก็รู้ว่ากูมีเงิน ตำรวจก็ทำอะไรก็ไม่ได้" อัศวินเอ่ยอย่างไม่ยอมแพ้แถมเขายังเตรียมจะจุดไฟเผาบ้านฉันอีก โถ่เอ๊ย! ฉันต้องยอมเขาอีกแล้วใช่ไหม
"เออ เปิดก็เปิด!!!"
"ก็แค่นี้... ถ้ามึงยอมตั้งแต่แรกกูก็ไม่ใช้วิธีแบบนี้หรอก"
- ผู้เขียน
