Episode 7
1530 คำ
Episode 7
"นายรู้บ้านฉันได้ยังไง" ฉันเอ่ยถามอัศวินด้วยความสงสัยหลังจากที่พาเขามานั่งที่ห้องรับแขกกลางบ้าน
"บ้านเธอเล็กชะมัด เล็กยิ่งกว่ารูหนูอีก" อัศวินเอ่ยวิจารณ์บ้านของฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกว่าเขากำลังกวนประสาทเขาอยู่ บ้านหลังใหม่ฉันออกจะหลังใหญ่โต แต่ก็คงจะเทียบกับบ้านของเขาที่เป็นคฤหาสน์ไม่ได้
"ใครจะรวยล้นฟ้าเท่านาย เกิดมาก็อยู่บนกองเงินกองทอง"
"พูดงี้อิจฉาฉันละสิ?"
"สงสารพ่อแม่นายจริงๆที่ให้กำเนิดคนเลวๆอย่างนายมา รกโลกรกสังคมสุดๆ เมื่อไหร่จะตายๆไปได้สักทีวะ" ประโยคสุดท้ายฉันพูดออกมาเบาๆ
"เดี๋ยวนี้ปากดีกล้าว่าฉันแล้วเหรอ!" เมื่อองศาได้ยินแบบนั้นเขาก็ใช้มือหนาบีบแก้มของฉันอย่างแรงจนฉันปวดกรามไปหมด
"ปละ...เปล่านะ ฉันไม่ได้ว่า..."
"ถ้ามึงยังกล้าพูดแบบนี้อีก กูหักแขนมึงแน่!" อัศวินเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์เสียพร้อมกับสะบัดมือออกอย่างแรง เมื่อกี้เขาบีบแก้มฉันแรงมากจนทำให้ฉันเลือดไหลออกปากเพราะเหล็กดัดฟันมันไปบาดกับกระพุ้งแก้ม
"กูบีบแก้มนิดเดียว ถึงกับเลือดไหลเลยเหรอวะ?" อัศวินเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ
"ถ้านายเข้ามาบ้านฉัน แล้วทำร้ายฉันแบบนี้ก็ออกจากบ้านฉันไปเถอะ ฉันไม่อยากต้อนรับคนอย่างนาย!" ฉันบอกออกมาก่อนจะเข้าไปในห้องน้ำเพื่อส่องกระจก และฉันก็ไม่ลืมที่จะล็อคกลอนประตู
"เห้ย! มึงเปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ" อัศวินทุบประตูอย่างแรง
"ออกไปจากบ้านฉันเลยนะ ฮือๆ" ฉันบอกออกมาทั้งน้ำตา ตอนนี้ปากฉันเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดของร่องรอยเหล็กดัดฟันบาดกระพุ้งแก้ม
"กูไม่ได้ตั้งใจ ที่กูมาหามึงวันนี้ก็เพื่อมาคุยกับมึง!" อัศวินทุบประตูแรงมากๆจนทำให้ฉันทนต่อไปไม่ไหวจนต้องเปิดประตูออกมา ขืนเขาทุบต่อไปเรื่อยๆประตูบ้านฉันได้พังพอดี
"คุย? นายมีอะไรจะต้องคุยกับฉันอีก เมื่อวานฉันโดนยัยนั่นทำร้ายเกือบตาย ทั้งหมดมันก็เป็นเพราะนาย ฉันถามจริงนะ นายจะยุ่งกับฉันทำไม สนุกเหรอที่ได้แกล้งฉันปั่นหัวฉัน สนุกที่ฉันโดนคนอื่นทำร้ายเหรอวะ!"
"อืม... สนุกสิ ถ้าไม่สนุกกูก็คงจะไม่ทำหรอก" อัศวินไม่ปฏิเสธฉัน ข้อดีของเขาก็คงจะมีอย่างเดียว นั่นก็คือความตรงไปตรงมา
"นายมัน... ไร้หัวใจจริงๆ"
"แล้วเมื่อวานเป็นไงมั่ง เจ็บตรงไหนรึเปล่า? แต่คนถึกๆอย่างเธอไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่ามาป่วยเพราะโดนตบได้" เขากระตุกยิ้มที่มุมปากเบาๆพร้อมกับใช้มือหนาจับแขนของฉันผลิกไปผลิกมา
ทำไมเขาต้องทำตัวเหมือนเป็นห่วงฉันด้วย กำลังแสดงละครอยู่เหรอ? ตีบทแตกจริงๆ!
"ถ้านายจะมาหาฉันเพราะถามเรื่องแค่นี้ก็กลับไปเถอะ ฉันดูแลตัวเองได้"
"ใครบอกว่าฉันจะถามเธอแค่นี้ ฉันเอาการบ้านของวันนี้มาให้ ไอ้เฟย์ฝากมา" เขายื่นสมุดการบ้านมาให้ฉันซึ่งฉันก็ยอมรับมาแต่โดยดีอย่างไม่ขัดขืน
"ถ้าหมดธุระแล้วก็กลับไปเถอะ"
"ยัง... ยังไม่หมด" ฉันถึงกับขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเขาพุดแบบนั้น
"แล้วมีอะไรอีก?"
"ขอขึ้นไปห้องนอนเธอหน่อย... รู้ไหมว่าตั้งแต่เมื่อวานฉันก็ของโคตรขาดเลยวะ!" จู่ๆอัศวินก็ช้อนตัวฉันพาดบ่าเขาพร้อมกับเดินขึ้นบันไดชั้นสองอย่างถือวิสาสะ
"ปะ...ปล่อยฉันลงนะ นายจะไปห้องฉันทำไม คิดจะทำอะไรฉัน!"
"ประตูห้องสีชมพู ห้องเธอใช่ไหม?" เขาเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทันเมื่อเห็นประตูที่สุดแสนจะสะดุดตาพร้อมกับป้ายหน้าห้องรูปสัตว์น่ารักๆต่างๆ เดาไม่ยากเลยว่านั่นจะต้องเป็นห้องของฉัน
ฟุ่บบบบ
อัศวินปล่อยฉันลงเตียงอย่างแรง จนทำให้หลังฉันกระแทกกับเตียงนุ่มๆจนรู้สึกเจ็บ ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเตียงของฉันแข็งจะกระดูกหักไปกี่ซีก
"ตั้งแต่กูบอกเลิกกับไอด้า กูก็อดเอากับมัน ทั้งหมดมันเป็นความผิดมึง มึงต้องชดใช้!" อัศวินกระโดดเข้ามาทับตัวฉันอย่างไม่รีรอ และด้วยความไวของฉันทำให้ฉันรีบกระโดดหลบเขาทันที
"อยะ...อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ ถ้านายคิดจะทำอะไรฉัน ฉันฟาดจริงๆด้วย!" ฉันร้องออกมาเมื่อตั้งสติได้ฉันก็รีบคว้าโคมไฟใกล้มือขึ้นมาทันที
"คิดว่ากูจะกลัวของแบบนั้นเหรอ?" อัศวินกระตุกยิ้มร้ายเมื่อฉันเห็นแบบนั้นก็อดมือสั่นไม่ได้
"ฉะ...ฉันทำจริงนะ"
"ก็ลองดูสิ ถ้ามึงทำ ไม่จบแค่กูเอามึงแน่!"
"กะ...กรี๊ดดดด อย่าเข้ามา!"
พลั๊วะะะ
เพล้งงงง
"คิดว่ามึงจะทุบกูโดนเหรอ ฝันไปเหอะ คนอย่างกูเคยเจอมามากกว่านี้แล้ว ของกระจอกแค่นี้ ทำไมกูจะหลบไม่พ้น!" อัศวินกระซิบข้างหูฉันเบาๆอย่างได้เปรียบ เมื่อกี้เขาแย่งโคมไฟมาจากมือของฉันและขว้างมันทิ้งอย่างไม่ลังเล
"ฮึก... ฉันขอโทษ ฉันไม่ทำร้ายนายแล้ว ขอร้อง อย่าทำอะไรฉันเลยนะ"
"สัญญากับกูสิว่าต่อไปนี้มึงจะเชื่อฟังกู"
"ฮึก ฮือออ ฉันสัญญา ฉันจะเชื่อฟังนาย อย่าบังคับขืนใจทำเรื่องแบบนั้นกับฉันเลยนะ ฉันอยากจะทำกับคนที่ตัวเองรักเท่านั้น" ฉันบอกออกมาตามตรง มือหนาของอัศวินถกเสื้อผ้าของฉันขึ้นเผยให้เห็นหน้าอกของฉันที่ไร้การป้องกัน แถมท่อนล่างของฉันก็เปลือยเปล่าไปหมดไม่มีแม้กระทั่งกางเกงชั้นใน
"คนที่ตัวเองรักเหรอ? งั้นมึงก็รักกูซะสิ จะได้สิ้นเรื่องสิ้นราว!"
"ฉะ...ฉันทำไม่ได้ ยังไงฉันก็รักนายไม่ลง" ฉันบอกออกมาทั้งน้ำตา ถ้าเกิดว่าฉันต้องมีอะไรกับอัศวินจริงๆมันคงจะเป็นตราบาปที่ทำให้ฉันลืมไม่ลงไปชั่วชีวิต
"ทำไม! มีผัวเป็นกูมันไม่ดียังไงวะ ถ้ามึงอยากได้อะไรกูก็ให้มึงได้ทุกอย่าง"
"แต่นายให้ความรักกับฉันไม่ได้ คนอย่างนายมันรักใครไม่เป็น ฮึก..." ฉันบอกออกมาตามตรง เมื่อเขาได้ยินแบบนั้น ใบหน้าของเขาก็แปรเปลี่ยนไปแว๊บหนึ่งฉันเห็นเขาทำสีหน้าเจ็บปวด แต่มันก็เป็นเพียงชั่วขณะเท่านั้น
"เออ...กูมันรักใครไม่เป็น กูจะเอามึงแล้วก็ทิ้ง พอใจรึไง!" สิ้นเสียงของเขา จู่ๆริมฝีปากร้อนระอุของเขาก็ประกบลงที่ริมฝีปากของฉัน ลิ้นร้อนของเขาพยายามจะสอดแทรกเข้ามาในริมฝีปากของฉันแม้ว่าฉันจะเม้มริมฝีปากแน่นแค่ไหนเขาก็พยายามฉกฉวยเข้ามาให้ได้จนทำให้ฉันต้องเผยอปากรับ
ลิ้นร้อนบดขยี้ลิ้นของฉันพร้อมกับใช้ฟันแหลมคมขบกัดริมฝีปากและปลายลิ้นของฉันเบาๆ มิหนำซ้ำมือที่ร้อนระอุของเขาก็ยังลูบไล้ตรงเรียวขาของฉันค่อยๆลากยาวขึ้นมาจนถึงสะโพกก่อนจะไล่ลงตรงกลางกายและในที่สุดนิ้วร้อนของเขาก็สัมผัสโดนจุดเล้นลับของฉัน
"หึ... แฉะขนาดนี้ พร้อมจะเอากับกูแล้วละสิ" อัศวินกระตุกยิ้มร้ายที่มุมปากพร้อมกับจับฉันอ้าขาออก มือหนาของเขาถอดเข็มขัดและรูดซิบกางเกงลง แต่ยังไม่ทันที่เขาจะจับแท่งร้อนออกมา จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ขัดจังหวะขึ้นมา
ก๊อกๆๆๆ
"ลูกพีช เพื่อนมาหาเหรอจ๊ะลูก" เสียงหวานใสของแม่ฉันดังขึ้นมาทำให้ฉันถึงกับตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
"ชะ...ใช่ค่ะ เพื่อนเอาการบ้านมาให้หนู!" ฉันรีบตะโกนบอกทันที ไม่นึกเลยว่าแม่จะกลับบ้านมาตอนนี้ ถ้าเกิดว่าแม่เปิดประตูเข้ามาคงจะเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแน่ๆ
"หึ... ถ้าเเม่เธอได้ยินเสียงครางเธอจะคิดยังไงกันนะที่มีลูกร่านขนาดนี้" อัศวินกระซิบข้างหูฉันเบาๆพร้อมกับค่อยๆเอาแท่งร้อนของตัวเองออกมา เมื่อกี้ฉันเผลอเห็นแว๊บหนึ่ง มันใหญ่มาก...ใหญ่เกินกว่าที่จะเข้ามาในร่างกายของฉันได้
"ให้แม่เอาน้ำกับขนมเข้าไปให้ไหม?"
"มะ...ไม่ต้องค่ะ หนูจัดการเองทุกอย่างแล้ว มะ...ไม่ต้องห่วงนะคะ อะ...อ๊าาาา!" ฉันร้องเสียงหลงออกมาด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆอัศวินก็จับปลายแท่งร้อนสอดใส่เข้ามาในช่องทางของฉัน
สวบบบบบบ
"ครางดังๆเลย ทุกคนจะได้รู้ว่าเธอแม่งร่าน!"
- ผู้เขียน
