มาเฟียพันธนาการร้าย

ตอนที่ 4 ซื้อทั้งคืน NC+++

"คุณไม่ป้องกัน" พลอยไพลินตำหนิเขาทั้งที่ยังหลับตาอยู่

ลอฟท์ไม่ปฏิเสธว่าเขาจงใจสดกับเธอ และเพราะตัวเธอเองด้วย "เพราะคุณจะเจ็บน้อยลงไงพลอย"

"แต่คุณปล่อยข้างใน" คราวนี้พลอยไพลินลืมตาขึ้นมองด้วยความไม่ชอบ ทั้งที่เขาสามารถดึงมันออกได้แต่เขาไม่ทำ

"คุณกลัวอะไรหื้ม กลัวท้อง หรือกลัวโรค" ถ้ากลัวท้องเขารับผิดชอบเอง เพราะเขาไม่มั่นใจว่าแววตาแบบนี้มองเขาเป็นเช่นไร

ยังมีหน้ามาถามอีก

"ทั้งสองอย่าง" เพราะเขาเป็นใครเธอก็รู้ แบบนี้เธอถึงไม่อยากเข้าใกล้ ไม่อยากรับงานกินข้าวกับเขาใคร แต่เขามันร้ายที่กล้าเสนอเรื่องถอดเธอเป็นพรีเซนเตอร์กับเพื่อนตัวเอง

"คุณจะปลอดภัยแน่นอนเพราะผมป้องกันกับคนอื่นมาตลอด แต่เรื่องท้องผมไม่แน่ใจ"

"นี่คุณ!" เธอท้องไม่ได้ และจะไม่มีทางท้องกับเขาอย่างแน่นอน "เสร็จแล้วก็ถอยออกไปค่ะฉันอยากกลับแล้ว" ปาดน้ำตาตรงหางตาออกแล้วผลักเขาออกเต็มแรง เขาเพียงเซไปแค่เล็กน้อยเท่านั้น

"ได้ไงกัน ผมซื้อคุณทั้งคืน!" คราวนี้ลอฟท์เอ่ยเสียงเข้มทำเอาร่างบางชะงัก

"คุณ..ว่าไงนะคะ" พลอยไพลินชาไปทั้งตัว

"ผู้จัดการไม่ได้บอกคุณหรือไง เงินมากมายขนาดนั้น สิบล้านนะไม่ใช่หนึ่งพันบาทที่จะทำสิบนาทีแล้วให้ผมจ่ายหนัก"

"แต่นั่นมันไม่เกี่ยวกันนะคะ ฉันเป็นพรีเซนเตอร์ให้คุณ สิบล้านก็คือเงินที่ฉันทำงาน" บ้าไปแล้ว เขาจะมากลับคำอย่างนี้ได้อย่างไร ทำไมไม่เหมือนอย่างที่ตกลงกันไว้

"แสดงว่าคุณยังไม่ได้อ่านรายละเอียดสินะ" เพราะวันนั้นผู้จัดการเธอมารับงาน ส่วนพลอยไพลินติดงาน

".." ใช่เพราะพี่วิจัดการให้เธอทั้งหมด พี่เขารับงานเอง

"ผมให้มาตินคุยกับผู้จัดการคุณไปแล้วนะ จะมาบอกว่าไม่รู้ผมไม่โอเคนะ"

แล้วทำไมเธอไม่รู้ล่ะ เธอรู้ว่าต้องมามีอะไรกับเขา แต่ไม่ใช่หลายครั้งหรือทั้งคืน นี่มันไม่ต่างจากการขายเธอชัดๆ มิน่า..พี่วิถึงไม่จองโรงแรมให้เธอเลย ก่อนมาที่นี่เธอก็ไม่ได้เอะใจด้วยซ้ำว่าจะไปนอนที่ไหน

"ผมจะทำต่อ!" คราวนี้ลอฟท์เอ่ยน้ำเสียงจริงจังใช่แกล้งพลอยไพลินเล่นอย่างคราวแรก

"ว่าไงนะคะ"

ลอฟท์ไม่ตอบ แต่ร่างเล็กกลับถูกพลิกตัวขึ้นไปอยู่ด้านบนแทน แล้วเขาก็ตั้งชั้นขาขึ้นเพื่อต่อยกสองทันที

"พะ..พอแล้ว ฉันแสบจนไม่ไหวแล้วนะ..อื้อ!" แต่เขาปิดปากเธอด้วยการดันใบหน้าของเธอขึ้นเพื่อจูบ กดล็อกต้นคอของเธอไม่ให้ถอยหนี แล้วสอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปตวัดหาความหวานอีกที ท่อนล่างที่ยังไม่ได้ถอดออกคราวนี้ขยับง่ายขึ้นมาก ทั้งน้ำเลือดของเธอและน้ำรักของเขาเป็นตัวหล่อลื่นชั้นดี และคิดว่าคราวนี้พลอยไพลินน่าจะเสียวกว่าครั้งแรกด้วยซ้ำ

เขาเริ่มได้ยินเสียงครวญครางนอกจากคำที่เอ่ยออกมาว่าเจ็บ 'เธอเจ็บ เธอพอแล้ว' กลายเป็นเอ่ยเรียกชื่อเขาเสียงหวาน

"คุณลอฟท์ อะ..อื้อ เสียว"

พอเขาเห็นเธอมีอารมณ์ร่วมจึงได้ดันคนตัวเล็กขึ้นนั่งตรงๆ พร้อมตัวเองที่ลุกตามแล้วเอาแผ่นหลังพิงหัวเตียง

มือเรียววางลงที่บ่าแกร่งของเขาทั้งสองข้างเป็นไปอัตโนมัติ เขาจับให้เธอเป็นฝ่ายขย่มเสียเอง ใช้หัวแม่มือคลึงปุ่มกระสันให้เธอไปด้วย พลอยไพลินจะได้ไม่เจ็บมาก

แต่มันยิ่งเป็นการไปกระตุ้นให้หญิงสาวขย่มเขาแรงขึ้นเรื่อยๆ เพราะเธอกำลังรู้สึกแปลกๆ

ลอฟท์มองใบหน้าเซ็กซี่เริ่มขึ้นสีแดงแล้วโน้มใบหน้าลงไปดูดที่ยอดอกของเธออีกทาง

พลอยไพลินเสียวทั้งข้างบนและข้างล่างจึงเพิ่มความเร็วขึ้น "อื้อคุณลอฟท์"

ชายหนุ่มตวัดเลียยอดอกสลับไปกันไปมา สองมือโอบกอดที่ร่างเล็กแล้วจับเธอขย่มเข้าหา พร้อมเขาที่เกร็งสะโพกสวนขึ้นไป

"ฮื้อเสียว ไม่ไหวแล้ว" เธอกำลังรู้สึกวูบวาบในตัวเอง

"ปล่อยออกมาพลอย"

พลอยไพลินรวบรวมกำลังอีกรอบขย่มแรงขึ้นจนร่างกายเกร็งกระตุก ครางหวานลงไปกับไหล่แกร่งของเขาพร้อมความรู้สึกอุ่นวาบในช่องคลอดอีกแล้ว สองรอบติดที่เขาปล่อยในตัวเธอ หายใจหอบอยู่นานจนเริ่มปรับตัวได้

หญิงสาวค่อยๆ ผละใบหน้าขึ้นมองสบตากับเขา แต่กลับไม่เอ่ยอะไรก่อนจะเป็นฝ่ายลุกออกจากเขามา ทว่าเขารั้งเธอเอาไว้ก่อน

"เดี๋ยวหล่น" ลอฟท์กระเถิบตัวไปนิด ก่อนเอื้อมมือหยิบกระดาษทิชชูในลิ้นชัก ไม่ว่ากับใครเขาใส่ถุงยางอนามัยจึงไม่กังวล แต่คราวนี้เขาใช้มันเช็ดให้กับพลอยไพลิน เช็ดเสร็จจึงหย่อนลงทิ้งในถังขยะ

พลอยไพลินจะเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำจึงได้ขยับตัวไปชิดกับขอบเตียงแล้วค่อยๆ แตะเท้าลงพื้น พอยืนขึ้นเพื่อทรงตัวเท่านั้นแหละล้มพับลงไปให้เจ็บมากกว่าเก่าอีก

"โอ๊ย!"

ลอฟท์ส่ายหัวแล้วเป็นฝ่ายรีบกระเถิบตามลงไป อุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาแนบอกเสียเองแล้วพาเข้าห้องน้ำไปเอง

"จะยืนไหวไหมล่ะ" แล้วเขาก็พาเลี้ยวไปด้านซ้ายทางอ่างอาบน้ำ สุดท้ายก็ได้มาแช่ตัวด้วยกัน

เขาและพลอยไพลินนั่งอยู่ในอ่างกระทั่งเราสองคนรู้สึกผ่อนคลาย เขาจึงได้หาเรื่องอะไรมาคุยกับคนที่เอาแต่เงียบ แน่ล่ะพลอยไพลินเหนื่อย แต่เขาเห็นความสั่นไหวในตัวเธอ

"คุณมีอะไรกังวลหรือเปล่า" ถามคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพิงขอบอ่างคนละทาง พลอยไพลินก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเขา

"คุณ..อย่าบอกใครได้หรือเปล่าคะเรื่องนี้"

"คุณกังวลเรื่องนี้เหรอ"

พลอยไพลินพยักหน้า เธอเป็นดารานะ จึงไม่อยากให้เป็นข่าวว่าเคยขึ้นเตียงหรือลงอ่างกับใครคนไหน แล้วยิ่งการได้มาซึ่งงานใหญ่ขนาดนี้ อีกอย่างเธอไม่ใช่นางเอกแถวหน้าของช่องจึงเป็นเรื่องยาก วงในยิ่งซุบซิบนินทาว่าจ้างเธอราคาแพงขนาดนี้ไม่จ้างนางเอกแถวหน้าไปเลย คนที่มีแฟนคลับเป็นพันคน

"คุณกลัวผมเอาเรื่องนี้ไปพูดหรือไง" ลอฟท์ถามยิ้มๆ ทั้งที่ใครต่างใครต่างปรารถนาเอาไปเล่าสู่กันฟังมากกว่าว่าได้ขึ้นเตียงกับเขา แต่พลอยไพลินแปลกคน แต่ลืมไปว่าเธอเป็นดารา แต่ดารามีแฟนมีผัวไม่ได้เลยหรือไง

"ได้สิครับ" เพราะตามจริงเขาก็ไม่เอ่ยอยู่แล้ว "ผมไม่ใช่คนประเภทนั้น ผมเป็นสุภาพบุรุษมากพอ"

พลอยไพลินแค่นหัวเราะในลำคอ "แต่ที่ทำให้ฉันได้มาอยู่ที่นี่ก็เป็นแผนของคุณไม่ใช่เหรอคะ" เหมือนเขาจะดีมากๆ ที่ยื่นงานให้เธอ แต่ก็ร้ายมากๆ ด้วยเช่นกัน

"ผมเป็นสปอนเซอร์หลักของบริษัทนะ ถึงนาธานจะเป็นผู้ก่อตั้งก็จริง แต่เราก็ทำธุรกิจด้วยกัน ผมถือหุ้นน้อยกว่าเขา แต่งานนี้ผมจ่ายเองโดยเฉพาะ" นาธานคือเพื่อนของเขาที่เราเข้ามาร่วมลงทุนด้วยกัน ทำงานเหมือนๆ กันทั้งสีขาวและสีเทา แต่สำหรับงานที่นี่แล้วมีเพียงสีขาวเท่านั้น

"เพราะฉันงั้นเหรอคะ" พลอยไพลินถามตรงๆ มีเหตุผลอะไรให้เขาต้องเป็นฝ่ายออกเงินสำหรับผลิตภัณฑ์ตัวนี้เพียงฝ่ายเดียว แล้วที่ผ่านมาก็ได้ยินผู้จัดการเอ่ยมาตลอดว่าเขาอยากขึ้นเตียงกับเธอ ทว่าเธอปฏิเสธทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่เอ่ยปากเพราะเขามันเห็นแก่ตัว

"แล้วถ้าผมบอกว่าใช่ละ คุณจะโกรธผมไหม"

นั่นทำให้พลอยไพลินใบหน้าแดงซ่านที่เขาอธิบายอย่างนั้น ราวกับว่าเขาปรารถนาเธอมากถึงมากที่สุด

"คนเป็นรองมีสิทธิ์โกรธด้วยเหรอคะ คุณรู้ว่าฉันต้องใช้ตังค์ และทุกอย่างคุณรู้ดี" ห้ามหวั่นไหวไปกับคำพูดของเขาเด็ดขาด เพราะเขาคงปากหวานกับผู้หญิงทุกคนที่ขึ้นเตียงด้วยแบบนี้

"ผมเป็นนักธุรกิจนะ อะไรที่ทำแล้วขาดทุนผมคงซีเรียสแน่ แต่วันนี้ผมรู้แล้วว่าการที่ได้ตัวคุณมาเป็นพรีเซนเตอร์มันคุ้มมากกก.." เขาลากเสียงยาว ได้เป็นคนแรกของนางร้ายที่ชื่อชอบ เขาคลั่งไคล้ในตัวเธอ และรู้สึกประทับใจที่เราได้ขึ้นเตียงกัน

ถึงแม้วันนี้เขาจะเป็นฝ่ายออกแรงมากกว่า ทั้งที่ปกติจะออกแรงแค่ตอนใกล้เสร็จเท่านั้น แต่คนไม่มีประสบการณ์อย่างพลอยไพลินเขายินดีทำให้เธอไม่อิดออด หากพลอยไพลินขอเขาต่ออีกสักยกเขาก็จะยอมทำเองอีกเหมือนกัน

"เอาเถอะค่ะ ถือว่าฉันตอบแทนคุณไปแล้วนะคะ หลังจากคืนนี้ฉันขอให้เราเกี่ยวข้องกันแต่เรื่องงานเท่านั้น ขอบคุณที่สนใจจ้างฉันมา ขอบคุณที่หยิบยื่นเงินมากมายมหาศาลให้ฉันค่ะ" เอ่ยจบก็ขอตัวไปอาบน้ำอีกรอบแล้วเดินตัวเปลือยออกไปอย่างไม่อายเพราะเธอไม่มีอะไรต้องอายแล้ว

เธอถือวิสาสะเปิดตู้เสื้อผ้าของทางโรงแรม ทว่าก็เป็นห้องที่เขาจอง หันไปเอ่ยขอนุญาตเจ้าของห้องที่เดินตามหลังเธอมาติดๆ ก่อนเอาเสื้อคลุมมาคลุมตัวแล้วปีนขึ้นเตียงนอนที่เมื่อกี้เราเพิ่งผ่านกิจกรรมอะไรกันมา แต่ไม่มีรอยเปื้อนให้เห็น

พอนอนลงบนเตียงพลอยไพลินแทบหลับเพราะเธอไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เมื่อเข้าใจข้อตกลงดีแล้วว่าคืนนี้เธอไม่มีที่นอนจำต้องทนยอมรับชะตากรรม

ลอฟท์จึงเป็นฝ่ายเดินไปปิดไฟแล้วกลับมานอนลงบนเตียงเดียวกัน ขยับเข้าไปซ้อนหลังอีกคนจนพลอยไพลินสัมผัสได้

"คุณ.." หญิงสาวหันกลับไปมองเขา

"ผมไม่ชอบให้ใครนอนหันหลังให้นะ" ลอฟท์เอ่ยยิ้มๆ น้ำเสียงของเขาดูอบอุ่นเล็กน้อย

"ทุกคนหรือเปล่าคะหรือมีแค่ฉัน" อย่าบอกว่าเธอกับเขาต้องนอนกอดกันไปทั้งคืนจนเช้า แต่เราไม่ใช่คู่รักกัน เรามันก็แค่ผู้ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่ายแค่นั้น

"ไม่รู้สิ แต่ผมยังไม่เคยค้างคืนกับใครเลยเอาอย่างนี้ดีกว่า"

"คุณจะบอกฉันว่า..ทุกคนเสร็จแล้วก็จบๆ ไปอย่างนั้นเหรอคะ"

"จะว่าอย่างนั้นก็ได้"

"นี่คงเป็นคำพูดของผู้ชายเจ้าชู้สินะคะ ไม่สิ เป็นคำพูดของผู้ชายเจ้าเล่ห์อย่างคุณต่างหากค่ะ"

ลอฟท์หลุดขำออกมาเมื่อเจอคนรู้ทัน

"คุณฉลาดมากเลยพลอย แบบนี้ไงผมถึงอยากได้คุณ พักผ่อนเถอะ ไม่กอดผมไม่เป็นไร แต่คืนนี้ทั้งคืนผมจะกอดคุณไปจนเช้า"

พลอยไพลินเม้มปากเล็กน้อย จากนั้นจึงไม่ถือสา แล้วปล่อยให้เขานอนกอดเธออย่างไม่โต้แย้งใดๆ เพราะง่วงเต็มที

ผ่านคืนนี้ไปเธอคงเป็นอิสระแล้ว รวมเป็นเงินสิบห้าล้านที่เขาเพิ่มขึ้นให้เพราะจูบกับเขา คงต่อชีวิตเธอไปอีกยาว

ส่วนพี่วิ..เธอต้องกลับไปเคลียร์กับผู้จัดการส่วนตัวให้ได้ว่าเรื่องราวมันเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร!