มาเฟียพันธนาการร้าย

ตอนที่ 5 สะเพร่า

@เช้าวันต่อมา

@09:00น.

"นายครับเร็วเลยครับ" มาตินที่เห็นหน้าเจ้านายเดินมาแต่ไกลจึงรีบกวักมือเรียกอีกฝ่ายไวๆ เร่งให้เจ้านายรีบมาเปิดประตูโดยด่วน

"ทำไม?" ลอฟท์ขมวดคิ้ว มาถึงก็เห็นสีหน้าลูกน้องคนสนิททำราวกับว่ากำลังมีเรื่องคอขาดบาดตาย

คนที่มีประชุมตั้งแต่เช้า ทำให้ลอฟท์ต้องรีบตื่นขึ้นมา และพลอยไพลินที่ยังหลับอยู่บนเตียงเขายังไม่ได้บอกเธอว่าตัวเองจะออกไปไหน เพียงแต่ให้มาตินดูแลหน้าห้องเอาไว้เพราะไม่รู้งานตัวเองจะเสร็จตอนไหนเหมือนกัน แต่นี่ก็ปาไปกว่าสามชั่วโมงเขาจึงได้กลับมา

"ก็คุณพลอยไพลินน่ะสิครับเธอโวยวาย แล้วผมได้ยินเสียงข้าวของด้านในหล่นด้วยครับ" ลอฟท์เลิกคิ้ว ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ามันเพราะอะไรกันรีบเปิดประตูเข้าไปด้วยความเป็นห่วง

แล้วก็เป็นอย่างที่มาตินรายงาน ตอนนี้มีข้าวของเสียหายหลายอย่างในห้อง รวมทั้งคนที่เหมือนจะบ้าคลั่งนั่งอยู่บนเตียงนอน สายตามองมาที่เขาราวกับโกรธแค้นมาเป็นปี

มาตินอ้าปากค้าง มิน่าทำไมถึงมีเสียงดังโวยวาย อยากเปิดเข้าไปก็ทำไม่ได้เพราะเจ้านายห้าม เพียงแต่ฝากกุญแจเอาไว้หนึ่งดอก แต่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไรกัน จึงได้แจ่มแจ้งว่ามันคือกุญแจโซ่ที่คล้องข้อขาเรียวของคุณพลอยไพลินเอาไว้อยู่

"ขอกุญแจหน่อย" ลอฟท์ยื่นมือไปรอรับจากลูกน้อง เพราะกังวลว่าหากเกิดเหตุไฟไหม้เหมือนในข่าวมาตินจะช่วยพลอยไพลินได้ทัน แต่หากไม่มีเหตุการณ์อย่างนั้นเขาก็ไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปยุ่งแม้แต่ลูกน้องคนสนิท

มาตินก็รีบล้วงออกมาจากในกระเป๋ากางเกงยื่นให้เจ้านายทันที

"ให้คนเข้ามาทำความสะอาดด้วย" ลอฟท์เอ่ยกับมาตินเสียงเรียบ

มาตินก้มหัวให้แล้วรีบเดินออกไปโทรศัพท์เรียกแม่บ้านของทางโรงแรมขึ้นมาโดยด่วน

ลอฟท์เดินผ่านข้าวของที่หล่นอยู่บนพื้นอย่างระมัดระวังแล้วมานั่งลงบนเตียงนอนไม่ไกลจากคนที่เป็นสาเหตุนัก

"ไขกุญแจให้ฉันเดี๋ยวนี้!" พลอยไพลินเสียงแข็งขึ้นมาทันที มองเขาด้วยแววตาเกลียดชัง

ตื่นมาตอนเช้าเธอก็ว่าจะรีบลุกอาบน้ำแต่งตัวแล้วกลับกรุงเทพ แต่บ้ามากคือข้อเท้าของเธอถูกพันธนาการเอาไว้ด้วยโซ่เส้นขนาดเท่านิ้วโป้ง เธอพยายามจะแกะมันออกจนตอนนี้ข้อขาขึ้นสีแดง และคิดว่าต้องเป็นฝีมือเขาแน่ คนที่พูดจาหว่านล้อมดูดีแต่การกระทำกับสวนทาง เขาเอาโซ่ล่ามขาเธอเอาไว้คิดได้อย่างไร!

คราวนี้ลอฟท์ไขกุญแจที่ข้อเท้าเรียวออกให้ "โทษที พอดีผมเห็นคุณยังนอนหลับอยู่ แล้วผมมีงานด่วนต้องไปทำ"

"แล้วคุณมาล่ามฉันทำไม! ฉันจะกลับบ้าน!" พลอยไพลินบอกอย่างเหลืออด เขาจะไปไหนก็ไป แต่ทำไมต้องล่ามเธอเอาไว้ด้วย เธอไม่ใช่หมาสักหน่อย แต่เธอเป็นคน แล้วก็คงไม่มีคนที่ไหนเขาล่ามหมาแบบนี้ด้วย จะให้เธอคิดว่าอย่างไร

"ผมแค่กังวลว่าคุณอาจกลับบ้านไปก่อนเพราะเรายังไม่ได้คุยกัน แล้วผมก็คิดไม่ผิดว่าคุณคงจะกลับจริงๆ"

"แน่นอน งานฉันจบแล้วนะ ฉันก็ต้องกลับบ้านสิ" แต่ลอฟท์กลับส่ายหัว

"คุณหมายความว่าไง" พลอยไพลินขมวดคิ้ว

"คุณจะกลับไปได้ยังไงในเมื่อมันยังไม่ครบสัญญา"

"สัญญา? สัญญาบ้าอะไรอีก!" ทีเมื่อคืนเธอจะกลับเขาก็บอกว่าสัญญาคือทั้งคืน

"นี่ผู้จัดการคุณไม่ได้บอกหรอกเหรอ ว่าผมมาประชุมที่นี่สามคืนสี่วัน"

"สามคืนสี่วันแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน" พลอยไพลินก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี แล้วไอ้การกระทำของเขาที่ทำแบบนี้เธอไม่ชอบใจนัก

"งั้นฟังผมดีๆ" เขารวบเธอเข้ามากอดเอาไว้

พลอยไพลินพยายามแกะแขนเขาที่รัดเธอออก ตอนนี้เธอเริ่มรังเกียจวิธีที่เขาใช้ทำมาก แล้วยิ่งเกลียดมากเมื่อเขามาทำเป็นพูดดีแต่การกระทำสวนทาง

"ในสัญญาก็คือคนที่จะมาเป็นพรีเซนเตอร์สินค้าตัวนี้ให้ผม ไม่ใช่แค่คุณมาถ่ายรูปกับผลิตภัณฑ์หรือถ่ายภาพเคลื่อนไหว จบงานแล้วรับเงินสิบล้านบาทไปแบบนี้มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ผมว่าคุณควรเอะใจตั้งแต่แรกว่าทำไมผมถึงจ้างคุณราคาสูงขนาดนี้ ทั้งที่เศรษฐกิจแบบนี้ไม่มีใครเขาทำกัน อีกอย่างคุณก็ไม่ใช่นางเอกดังของช่องขนาดนั้นแต่ผมกลับเลือกคุณ" เขาสะดุดตากับใบหน้าของเธอจนคิดว่าตัวเองต้องสนใจเธออย่างแน่นอน "ซึ่งมันรวมไปถึงตัวของคุณด้วยที่ต้องนอนกับผมเท่ากับจำนวนวันในสัญญา"

"วะ..ว่าไงนะ" พลอยไพลินชาไปทั้งตัว ทำไมเธอไม่เคยรู้มาก่อนเลย พี่วิไม่เคยพูดอะไรเลย

"เพราะฉะนั้น..คุณเซ็นสัญญาเป็นพรีเซนเตอร์ครีมอาบน้ำหนึ่งเดือน นั่นก็เท่ากับว่าคุณต้องนอนกับผมหนึ่งเดือนอีกเหมือนกัน!"

พลอยไพลินแทบลมจับ ตอนนี้เธอไม่รู้จะโทษใครดีระหว่างผู้จัดการกับคนตรงหน้านี้ หรือโทษตัวเองดีที่ทำให้เขาต้องการขึ้นเตียงกับเธอ

รอบดวงตาหญิงสาวเริ่มมีน้ำใสๆ กลอกกลิ้งไปมา แบบนี้เธอจะไปต่างอะไรกับคนขายตัว

"เอาเป็นว่าคุณจะอยู่ที่นี่กับผมสามคืนสี่วันก่อนในเบื้องต้น แล้วหลังจากกลับกรุงเทพค่อยไปตกลงกันว่าคุณจะมาอยู่กับผมในระหว่างนี้ หรือให้ผมไปอยู่กับคุณที่คอนโดดี"

"ไม่มีทาง!" น้ำตาเม็ดเล็กหล่นแหมะลงมา พลอยไพลินรีบปาดมันออก

"หมายความว่าคุณจะปฏิเสธงั้นสิ" ลอฟท์เลิกคิ้ว

"ฉันจะไม่ไปอยู่ไหนทั้งนั้น ฉันจะกลับบ้าน" พลอยไพลินทำท่าลุกไม่สนใจเขาเหมือนกัน

"งั้นสัญญาพรีเซนเตอร์ถือเป็นโมฆะ" คราวนี้ลอฟท์เอ่ยเสียงเรียบ เวลาทำธุรกิจเขาเด็ดขาดอีกเช่นกัน หากไม่เกิดประโยชน์เขาจะไม่ทำ หากพลอยไพลินไม่ทำให้เขาเห็นว่ามันคุ้มเขาจะไม่ยุ่ง

คนที่เสียตัวไปแล้ว พอได้ยินแบบนี้รู้สึกเสียเปรียบเป็นอย่างมาก คิดว่ากำลังถูกเขาโกงอย่างแน่นอน

"คุณโกงฉัน! แล้วทำไมคุณไม่บอกตั้งแต่เมื่อคืนว่าความจริงมันเป็นแบบนี้ บอกทำไมว่าแค่คืนเดียว"

"ผมมั่นใจว่าไม่ได้พูดนะ และสัญญาที่ไหนเขาจะเล่ากันปากเปล่า ไม่มี! ในใบสัญญาก็ระบุเอาไว้ชัดเจนทำไมคุณไม่ดูให้ดีก่อนจะมาขึ้นเสียงใส่ผม" ตามจริงเขาไม่ควรได้มาประสาทเสียในเช้านี้

"ผมเป็นนักธุรกิจ จะทำอะไรย่อมคำนึงถึงผลประโยชน์เป็นหลักอยู่แล้ว หากทำแล้วขาดทุนผมคงไม่ทำคุณน่าจะเข้าใจได้" เขาไม่มีทางทำอะไรลงไปโดยไม่คิดคำนึงว่าตัวเองจะเสียผลประโยชน์ไหม เพราะเขาต้องมั่นใจว่าได้เพียงอย่างเดียว มากน้อยอีกเรื่อง

พลอยไพลินค่อยๆ ก้มหน้าลง งั้นเธอก็ไม่ต่างจากสินค้าชิ้นหนึ่ง แต่แค่มันมีลมหายใจและความรู้สึก ใช่ใครจะทำอย่างไรก็ได้

เธอทำแต่งาน ทุกสิ่งอย่างผ่านผู้จัดการไตร่ตรองอย่างละเอียด และที่ผ่านมามันก็ดีมาตลอดเช่นกัน

อีกอย่างไม่มีใครทำแบบเขาสักคน เธอจึงไม่คิดว่าการจะได้เงินจากการทำงานต้องแลกกับการยอมนอนกับเขาด้วย พลอยไพลินปาดน้ำตาออกเมื่อคิดว่าตัวเองไม่ทันเขา

"งั้นฉันขอยกเลิกสัญญา" พลอยไพลินเอ่ยเสียงเบา ปาดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด เงินก็คงไม่เอา ตัวก็เสียไปแล้ว นี่คงเป็นบทเรียนครั้งใหญ่ของเธอ

ลอฟท์ขมวดคิ้ว "คุณหมายความว่าไง"

"ฉันจะไม่รับงานนี้ค่ะ" เงยหน้าขึ้นสบตากับเขาตรงๆ เอ่ยน้ำเสียงฟังชัดเมื่อคิดว่าตัดสินใจดีแล้ว

"แน่ใจ" ลอฟท์เค้นถามเสียงเข้ม

"ค่ะ" พลอยไพลินพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ หยิบชุดตัวเดิมกลับมาสวมใส่ น้ำก็ไม่ต้องอาบ หน้าก็ไม่ต้องล้างเพราะตอนนี้อยากกลับบ้านเต็มทน เสียรู้เขาที่สุด และเธอเองที่โง่ด้วย โง่ที่ไม่ดู กลับไปเธอต้องไปเอาคำตอบจากพี่วิว่ามันเป็นมาอย่างไร

พอเดินออกมาก็มาคว้ากระเป๋าสะพาย ก่อนเปิดประตูเดินออกจากห้องไปไม่ร่ำลา

@กรุงเทพ

ทันทีที่เท้าแตะสนามบินพลอยไพลินก็รีบโทรให้ผู้จัดการเธอมารับทันที พอเจอหน้าอีกฝ่าย เธอระเบิดใส่ทำเอาคนที่ยิ้มกว้างเมื่อกี้ใบหน้าค่อยๆ สลดลงไป

"ทำไมพี่ไม่บอกพลอย!" พลอยไพลินปาดน้ำตาไปด้วย เอ่ยไปด้วยอย่างรู้สึกผิดหวังสุดๆ

"บอก? บอกอะไรคะ?" วิรันดาทำหน้างง

"บอกว่าการที่พลอยได้งานพรีเซนเตอร์ของเขามันหมายความว่าพลอยต้องนอนกับเขาด้วยเป็นเวลาหนึ่งเดือน"

"วะ..ว่าไงนะคะ!"

"อย่าบอกนะคะว่าพี่ไม่รู้" พลอยไพลินขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าผู้จัดการทำเหมือนว่าไม่เคยรับรู้จริงๆ ตามจริงเธอไม่ได้อยากตำหนิพี่เขาก่อนเพราะที่ผ่านมามันดีมาตลอด แต่ครั้งนี้ที่ผิดพลาดมันจะเพราะใคร ก็พี่วิเป็นคนรับงานชิ้นนี้ให้เธอ จะมาบอกว่าไม่รู้แล้วเธอจะไปถามใครที่ไหน

"เออ.." วิรันดาทำท่าครุ่นคิด นึกไปถึงวันที่ไปเซ็นสัญญาให้น้อง จากนั้นก็เอากลับมาเก็บไว้ที่ห้อง แต่หลังจากนั้นหนึ่งวันจึงมีการติดต่อมาให้น้องไปนอนด้วยแต่น้องไม่ไป

พอรุ่งขึ้นอีกวันจึงมีสายโทรเข้ามาว่าจะยกเลิกที่น้องเป็นพรีเซนเตอร์แล้วหาคนใหม่ ด้วยความตกใจเธอจึงรีบบอกกับน้องไปว่าเขาต้องการจุดประสงค์อะไรจึงได้ไปส่งที่สนามบิน พอได้ข่าวว่าน้องกลับมาแล้วเธอดีใจมากรีบมารับ เห็นพลอยไพลินปลอดภัยเธอก็สบายใจ

พลอยไพลินหลับตาลงช้าๆ กำสองมือแน่นเมื่อคนพี่ยังให้คำตอบเธอไม่ได้ เขาเล่นไม่ซื่อเธอพอเข้าใจเพราะเขามันร้าย แต่ทางเราไม่รู้เรื่องจะเป็นไปได้ไง

"พี่วิพลอยอยากดูสัญญา" พลอยไพลินเอ่ยเสียงกลั้นพยายามควบคุมไม่ให้ตัวเองรู้สึกผิดหวังไปมากกว่านี้

"ค่ะๆ" วิรันดารีบขับรถตรงไปยังคอนโดของตัวเองทันที ก่อนจะปล่อยพลอยไพลินไว้ในรถคนเดียว

เธอรีบขึ้นไปค้นหาเอกสารที่วันนั้นรับงานของเด็กในสังกัดมาทั้งหมดสิบคนจากต่างที่ พอได้มาก็จับรวบรวมเก็บไว้ที่ห้องเป็นอย่างดี

มือคลี่ออกหาชื่อที่มันเป็นของพลอยไพลิน ใช้เวลาอยู่นานมาก พอได้อ่านเข่าแทบทรุด เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะสะเพร่ามากขนาดนี้

เดินลงจากคอนโดในสภาพคอตก ก่อนจะกลับเข้าไปในรถแล้วยื่นสัญญาให้คนเป็นน้องดู

"น้องพลอย..พี่ขอโทษ" วิรันดาทำท่าจะร้องไห้ออกมา ขณะที่พลอยไพลินกำลังไล่ดู

พลอยไพลินยังไม่ฟังเหตุผล แต่รีบคลี่มืออ่านสัญญาที่ระบุตั้งแต่บรรทัดแรกลงไปเรื่อยๆ เชื่อไหมว่าเธอไม่เคยรับงานที่มีสัญญาหนาเป็นปึกอย่างนี้มาก่อน ราวกับจงใจให้คนที่รับงานอ่านไม่ทั่วถึงหรือตกหล่น แถมมันยังตัวเล็กนิดเดียว

มือเรียวหยุดชะงักลงแล้วอ่านทบทวนสองบรรทัดนั้นนานกว่าสามรอบเมื่อมันดูกำกวม พอเข้าใจดีแล้วจึงฉีกสัญญาทิ้งทั้งหมด ทำให้ผู้จัดการอย่างวิรันดาตกใจ

"น้องพลอย!"

"พลอยยกเลิกงานนี้แล้ว ต่อไปเราจะไม่พูดเรื่องนี้กันนะคะ" เสียแล้วเสียไป เธอจะไม่ถือสา เอาเป็นว่าเพราะตัวเองที่สะเพร่าไป

"ต่อไปนี้พี่ก็ดูให้ดีนะคะ" พลอยไพลินทิ้งแผ่นหลังลงไปกับเบาะรถ จากนี้ไปพอกันที

"บ้าจริง"

"..อะไรคะ" พลอยไพลินถามออกมาทั้งที่ยังหลับตาเมื่อได้ยินคนเป็นพี่สบถ

"เอ่อ..พี่จำได้ว่ามีสัญญาอีกฉบับที่ลืมถือลงมาค่ะน้องพลอย แต่..ในนั้นระบุว่า ถ้าเราเป็นฝ่ายทำผิดกติกา หรือยกเลิกสัญญาด้วยตัวเองต้องจ่ายคืนเขาถึงสามเท่านะคะ"

พลอยไพลินลืมตาพรึบ แล้วหันไปมองหน้าผู้จัดการที่บ่งบอกว่าอีกฝ่ายพูดจริง แบบนี้ก็เท่ากับว่าเธอต้องจ่ายคืนเขาที่สามสิบล้านบาท "พี่พาพลอยไปหาทนายที"