อารยาน้ำตาคลอ “ขอบคุณค่ะ อายรักอาภีมจนไม่รู้จะเอ่ยออกมาเป็นคำพูดยังไง อาภีมเหมือนโลกทั้งใบของอาย โลกที่อบอุ่น”
“ฉันเองก็รักอายมากไม่แพ้กันนะ เด็กน้อย ขี้แยอีกแล้ว ไม่นอนเหรอครับ” ลูบศีรษะบอบบางแผ่วเบา ราวกับเจ้าของเล่นกับลูกแมว
“ตอนแรกง่วงมากค่ะ แต่อาภีมชวนคุยเยอะอายก็เลยตาสว่าง พอตาสว่างมากๆ ท้องก็เริ่มจะส่งเสียงร้องแล้วนะคะ”
“อยากกินอะไรบอกได้เลยเดี๋ยวป๋าเลี้ยงเอง กระเป๋าหนักใจป้ำอยู่แล้ว”
มีป๋าหล่อ ใจดี แถมยังขยันจ่ายเงินให้แบบนี้หล่อนจะไปไหนรอดนะยัยอาย อารยาครุ่นคิดครู่เดียวก็คิดออก แต่เมนูนี้มันเด็ดเกินไป ดังนั้นจึงพูดออกสื่อไม่ได้ คนตัวเล็กโน้มริมฝีปากเข้าไปใกล้หูเขา
จบประโยคนั้นภีมพลถึงกับตาวาว “ไม่หลอกกันนะ”
“จริงแท้ร้อยเปอร์เซ็นค่ะ ไม่ได้กินเมนูนี้หลายวันแล้ว อายหิว...”
หญิงสาวหัวเราะคิกๆ ท่าทางเมนูนี้จะถูกใจคนหื่นแฮะ ตาใสเชียว หล่อนขยับกายออกจากอ้อมแขนกำยำก่อนกระดิกนิ้วใ
