Chapter 12
1746 คำ
Chapter 12
นัยน์ตาคู่กลมโตประกายวาววับมองตามแก้มสากของคนที่ค่อย ๆ ผละออกจากข้างหู คำขอแกมบังคับพาหัวใจดวงน้อยเต้นระรัวดังกลองวันกีฬาสี แต่เพียงไม่นานเปลือกตาขาวพริ้มปิดลง สองมือโอบรอบคอดึงผู้ชายตัวโตมาประกบริมฝีปาก
มันเป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ และไม่ต้องคิดอะไรมาก ในเมื่อทุกสี่ห้องหัวใจเธอเป็นของเขามาโดยตลอด
ชายหนุ่มเฝ้ารอเวลานี้มานาน สองเต้าเต่งตึงแต่งแต้มสีชมพูหวานตำตาเมื่อครู่ยังอยู่ในหัวสมอง จนต้องพามือหนาบีบเคล้น กระตุ้นปลายยอดแหลมมนจนได้ยินเสียงครางหวานหลุดรอดตามมา
ปากของลูกพุทราหวาน... นุ่มละมุนเสียจนไม่รู้ว่าเขาอดทนรอมาถึงวันนี้ได้ยังไงไหว น้ำลายยังกลายเป็นของเอร็ดอร่อยอย่างไม่เคยที่เขาจะคิดอยากดูดกลืนอะไรได้เท่านี้
ความอดทนของชายผู้ห่างเหินความหอมหวานมาไม่รู้กี่ปีจึงสิ้นสุดลง จูบไม่ประสีประสาแทนที่ด้วยจูบแสนวาบหวาม ปลายลิ้นหนากระหวัดเกี่ยวเลาะไปตามไรฟันขาว พาลิ้นน้อยออกมาชิมชมอย่างหิวกระหาย เท่าไรที่พร่ำสอนไป หญิงสาวจะโต้ตอบกลับมาในแบบเดียวกันตามสัญชาตญาณ
ฝ่ามืออุ่นร้อนเริ่มที่จะลากไล้ไปตามผิวเนียนละเอียดตามใจต้องการ ร่างบางสั่นสะท้านไปทั่วสรรพางค์กาย ยิ่งเรือนร่างเปลือยเปล่าของเธอที่ไม่ได้มีแม้เสื้อชั้นในตอนนี้โล่งเย็น หากแต่อุ่นร้อนอยู่บนหน้าอกด้วยสัมผัสของมือหนา
สำหรับปรเมษฐ์แล้ว เขาเคยจบอยู่แค่การพรอดรักอย่างผิวเผิน ก่อนจากไปจัดการกับตัวเองทุกครั้ง! เพราะทนความปวดร้าวไม่ไหว พอเธอตื่นเขาก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ไม่ก็หนีไปให้ไกลจากบ้านหลังนั้น
เขาไม่ได้รู้ว่ามันกลายเป็นความเก็บกดของอีกคนด้วยเช่นกัน ถ้อยคำรักสั้น ๆ ปลอบประโลมเธอให้ลืมทุกเรื่องราวในอดีต เขาตะบมจูบเธออยู่อย่างนั้น สร้างอารมณ์ซาบซ่านประหลาด
ริมฝีปากหนาถอนไปอย่างนวยนาด ขณะปลายนิ้วเรียวค่อย ๆ เชยคางมนของคนช่างอายในอ้อมแขนที่เขาคงจะลิ้มชิมความหวานทุกซอกมุมในอีกไม่ช้า ให้สมกับการรอคอยอันยาวนาน
“คนสวยของพี่... หอม หวาน.. จนพี่ทนไม่ไหวแล้วรู้ไหม?” ในคำชื่นชมคนใต้ร่างที่ส่งแววตาลุ่มหลงกลับมา ไม่ยอมปล่อยมือที่โอบกอดเขาอยู่แม้สักนาที
เขารับรู้ได้ว่าเธอต้องการ... อาจมากพอ ๆ กันกับความแข็งขึงในกางเกงนอนตัวบางที่ผงาดสู้มาอยู่หลายวัน ตั้งแต่กลับมาอยู่กับลูกเลี้ยงรอบนี้
เสื้อสีชมพูหวานถูกดึงขึ้นจากเรือนกายแน่งน้อย โยนทิ้งลงบนพื้น ร่างบางรีบยกสองแขนเรียวขึ้นกอดกุมตัวเองไว้ ปั่นป่วนตัณหาของความเป็นชายให้สาดสายตาหมาดหมายไปยังนวลเนื้อล้นทะลักตามซอกแขน
ผิวละเอียดเนียนขาวอมชมพูไปทั่วทั้งเรือนกายพาอารมณ์ชายแกร่งพลุ่งพล่านขณะจับจ้องอยู่กับมันด้วยสายตาบอกเจตนาชัดเจน เอวคอดกิ่วรับสะโพกงามงอนเย้ายวนตาบุรุษเพศ จากที่เคยได้ยินจากนัชชาว่าเธอเป็นขวัญใจหนุ่ม ๆ ก็คงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ แต่น่าตื่นตา...
บางอย่างในกางเกงนอนหลวม ๆ คับแน่นขึ้นจนเปียกอยู่ตรงปลายหัวมน
“พี่เปา... อย่ามอง พุดอาย... ปิดไฟได้ไหม?”
“พี่เห็นมาตั้งแต่ตัวเล็ก ๆ หมดทั้งตัวแล้ว พุดจะอายอะไร?” ถึงพูดไปอีกคนก็ไม่ฟัง ท่าทีห่อตัวกลัวหัวหดของเธอในตอนนี้ไม่ต่างจากลูกกวางน้อย ร่างหนาค่อยกดน้ำหนักลงทาบทับเรือนกายลงอย่างนวยนาด เช่นเสือร้ายขึ้นคร่อมรอเหยื่ออย่างใจเย็น
“พี่เปา... จะทำอะไร?” ในคำถามโง่ ๆ ของปรายลดายอมโอนอ่อนไปตามเขาเป็นเพราะความกลัว ผสมปนเปไปกับเสน่หา
ตอนนี้เธอไม่ใช่เด็กตัวกระจ้อยร่อย ในสมัยที่เขายังเห็นเธอเป็นน้องสาว เป็นลูกหลานคนหนึ่ง แต่เป็นสาวสวยสะพรั่งปานดอกไม้แรกแย้มบาน แผงอกเป็นล่ำสันแนบเนื้อกายของเธอจนเกิดอุณหภูมิร้อนจัด
“พี่ขอพุดไปแล้ว... พุดไม่รู้จริง ๆ หรือว่าแกล้ง?” คนถามเลิกคิ้วขึ้น หลุบตามองแววตาคู่สวยสั่นไหว วูบวาบ ก่อนที่เธอจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง อย่างไม่รู้ว่าอายหรือว่าเป็นอะไรแน่...
“ไม่ต้องอายนะ เด็กดีของพี่ พุดสวย... สวยมาก ให้พี่นะครับ... พี่ทนมานานแล้ว”
มุมปากหนาปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงปลอบเธออีกครั้งด้วยจุมพิตหวาน สอดปลายนิ้วเข้าประสานมือเล็กข้างหนึ่งตรึงไว้ข้างหมอนบนเส้นผมสีดำขลับที่สยายกระจายส่งกลิ่นกรุ่น
ฝ่ามือหยาบกร้านลากผ่านหน้าท้องแบนราบลงไป ลูบต้นขาเนียนแล้วแหวกออกกว้าง เพื่อที่เขาจะแทรกกายเข้าไประหว่างกลาง หญิงสาวไม่สามารถขัดขืนเขาได้เลย เธอโอนอ่อนตามอย่างว่าง่าย ไม่ใช่แค่ความช่ำชองเท่านั้น ทุกสัมผัสของพ่อเลี้ยงให้ความรู้สึกดีเหมือนอยู่บนสวรรค์!
กระทั่งจุดกระสันของกายสาวที่ไม่เคยให้ชายใดแตะต้องถูกสะกิดเบา ๆ ด้วยปลายนิ้วร้อน ชักพาความรู้สึกปั่นป่วนในช่องท้องให้เกิดขึ้นดั่งระลอกคลื่น มันทำให้เธอต้องบีบมือเขาเอาไว้แน่น ๆ ส่งเสียงอื้ออ้าในลำคอ เวลาที่เขาหมุนวนเป็นวงกลม พายุลูกหนึ่งจะซัดพามาโดยมีคนควบคุม อย่างกับว่ารู้ใจไปเสียทุกอย่างว่าเธอชอบอะไร ชอบตรงไหนเป็นพิเศษ
ปลายนิ้วร้อนตวัดไหวขึ้นลงอย่างเชื่องช้า กดมันให้สั่นไปมาอย่างรัวแรงในบางครั้ง ปลายลิ้นพัลวันก็ไม่ยอมที่จะปล่อย นิ้วหนึ่งลากผ่านรอยแยกเปียกชุ่มผลุบเข้าไป ช่องทางรัดร้อนก็รัดนิ้วของเขาไว้อย่างแน่นขนัด อีกข้างก็ยังไม่หยุดทำงานสะกิดตุ่มเล็ก ๆ ให้น้ำหล่อลื่นมากพอพร้อมใจจะเป็นของเขา
มันให้ความรู้สึกปวดร้าวแก่นกายของชายที่ไม่ได้แตะต้องใครมาหลายปี พร้อมความคิดที่ว่าเขาจะต้องเข้าไปในร่องทางเล็ก ๆ ลิ้มลองมันว่าเสียวซ่านแค่ไหนให้เร็วที่สุด
กระทั่งร่างอรชรสั่นเกร็ง เมื่อเธอมุ่งหน้าตรงไปถึงปลายทางลึกลับที่มีแสงสว่างจ้า ใกล้เข้าไปอีก ใกล้...! จนประกายแสงสวยงามทำให้สมองโล่งเปล่า
“อื้ม..!” เสียงหวีดร้องในลำคอดัง ปากหนาก็ค่อยผละจูบออก เขาเห็นดวงหน้าแดงก่ำของคนที่หอบหายใจไม่หยุดเหมือนจะขาดใจตายเสียให้ได้ จึงขมวดคิ้วเข้าหากัน
“เวลาพุดแก้มแดง ๆ พี่ว่าพุดน่ารัก พุดเสร็จ... พุดยิ่ง.. น่ากินเหมือนลูกพุทรา...”
“พี่เปา... ทำอะไรพุด?” เธอถาม ยังคงหอบหายใจด้วยท่าทางเอียงอาย อันเนื่องมาจากประสบการณ์ครั้งแรกที่เพิ่งเคยได้รับรู้ว่ามีเรื่องพรรค์นี้อยู่บนโลก
ปริมเพิ่งบอกเธอ... ว่ามันจะเกิดอะไร หากพ่อเลี้ยงรุกหนักอย่างไม่มีวี่แววว่าจะหยุด ทว่าทุกอย่างก็สายเกิน เธอคงไม่ต้องการคำปรึกษาทางทฤษฎีอีก เพราะมันไม่ละเอียดยิบ! เหมือนได้สัมผัสด้วยตัวเอง
“ทำเมียไงครับ พี่ชอบกินพุทรา... พุทราของพี่สวยขนาดนี้...” เขายิ้ม อดทนทรมานเพื่อที่จะให้เธอมีความสุข แล้วก็สร้างความอับอายให้เธออีก เลื่อนใบหน้าลงซุกซบอกสาวเข้าครอบครองอย่างหิวกระหาย
“อ๊ะ...!” ร่างบางแอ่นรับปากร้อนรัดกายราวกับว่าเขาต้องการดูดกลืนทุกสิ่งไปจากเธอ ตะกละตะกลามแต่ยังแอบแฝงความนุ่มนวลไว้ด้วยการดุนปลายลิ้นอยู่บ่อย ๆ ร่างบางบิดเร่า ๆ เพราะความซ่านสยิว
ปรเมษฐ์ทำทุกอย่างตามใจอยาก เขาเพิ่งรู้ตัวว่าต้องการผู้หญิงคนนี้มาตลอดอย่างไม่มีใครมาแทนที่ แต่พอได้ครอบครอง ไม่ว่าจะดื่มด่ำความหวานอร่อยสักเท่าไร เขาคงไม่มีวันอิ่ม และคงเหลือความอดทนไม่มาก...
เต้าเต่งตึงเต็มมือเต็มปากที่ดูดเม้มบ้างสะกิดเลีย เขารับรู้ได้ถึงความหวาน ทว่าการเล้าโลมอีกฝ่ายอยู่อย่างนี้สร้างความปวดร้าวให้เขาที่ห่างเหินผู้หญิงมานานจนถึงขีดสุด พอขบเม้มมันจนพึงพอใจ ขอบกางเกงถูกดึงลงไว ๆ สีหน้าเข้มเครียดเลื่อนขึ้นค้นหาคำตอบจากแววตาวูบไหว
“พุด... รักพี่ไหม พุดกลัวหรือเปล่า? ถ้าพุดไม่อยากทำ พี่จะหยุด...”
เธอไม่ได้กลัว... ตรงกันข้าม เธอยินยอมพร้อมใจเป็นของเขา และก็คงไม่อยากให้เขาต้องไปทำอะไรกับตัวเองคนเดียวในห้องน้ำลำพัง ความรู้สึกต้องการอะไรบางอย่างทำให้เธอต้องร้องขอเขาด้วยแววตาอ่อนหวาน
“พุดรักพี่เปา... อ๊ะ!” เธอสะดุ้งเบา ๆ เมื่อรับรู้ได้ถึงความคับแน่นที่เกิดขึ้นกับตัวเองเหมือนมีบางอย่างหลุดรอดเข้ามา ดวงตาคู่สวยหรี่ตาเล็กลงจนเหยียดตรง รับรู้ได้ว่าเขายังไม่ได้ทำเรื่องอย่างนั้นจริง ๆ
“เจ็บไหม? คนดี... พี่จะค่อย ๆ เข้าไปนะ...” แม้ต้องอดทนรับความทรมานเหมือนร่างจะแตกเป็นเสี่ยงกับช่องทางคับแคบชุ่มฉ่ำ เขาอยากจะไปต่อจนสุดทาง!
“พี่เปา.. พุดเจ็บ...” สะโพกของสาวน้อยสั่นเกร็ง ความหวาดกลัวเกิดขึ้นกับตัวเธอที่ไม่เคยสัมผัสเรื่องพรรค์นี้อย่างจริงจัง จนต้องปลดปล่อยมันออกมาสักทางหนึ่งด้วยการอ้าขาให้กว้างขึ้นอีก เพราะคิดว่ามันจะเจ็บน้อยลงแต่ก็ไม่เลย
“อา... พุทรา.. รัดพี่แน่นมาก...” เสียงคำรามเบา ๆ ในลำคออย่างพึงพอใจ ช่องทางอันลึกลับมหัศจรรย์ของเด็กสาวที่เขาหลงรักมาตลอดชีวิตสร้างความเสียวซ่านให้เรือนกายกำยำเกร็งเครียดจัดอย่างไม่เคยเป็น แค่ส่วนปลายที่ถูกดูดกลืนอยู่ยังสุขสมได้เท่านี้ แล้วถ้าได้รักสาวน้อยจนสุด...
“มันจะ... เจ็บกว่านี้ไหม?”
- ผู้เขียน
