Chapter 16
1686 คำ
Chapter 16
เอ็กซ์คลูซีฟคลับสุดหรู คลับนารีสำหรับไฮโซคนมีฐานะย่านเอกมัยเป็นสถานที่ที่หนุ่ม ๆ ไปรวมตัวกัน ปรเมษฐ์ตัดสินใจไปหาสองหนุ่มนักท่องราตรีคือเมธพนธ์ จอมพล ทั้งที่เขาไม่ใช่คนเที่ยวกลางคืนบ่อยนักแค่นานทีปีหนหากต้องเข้าสังคมเป็นครั้งคราว
สถาปนิกสาวเพื่อนร่วมรุ่นอีกคนหนึ่งเพิ่งเหยียบสนามบินได้ไม่นานจึงถูกโทรตาม หล่อนมักจะเป็นเพื่อนปรึกษาปัญหาชีวิต ที่ระบายให้ทุกคนในกลุ่มอยู่เสมอ โดยเฉพาะกับปรเมษฐ์ที่ค่อนข้างสนิทสนมกันกว่าคนอื่น ๆ
“ปิ่นมันไปเก็บกระเป๋าที่บ้านละ กำลังนั่งแท็กซี่มา มึงกินเหล้าเป็นเพื่อนกู เดี๋ยวขากลับให้มันขับรถให้มึง” เมธพนธ์บอกคนข้าง ๆ กัน
ในห้องรับรองกว้างขวางสำหรับคนชื่นชอบการเล่นพูล มีโซฟานั่งสบายตัวใหญ่ไว้รับประทานอาหาร ดื่มเหล้าเขย่าลูกเต๋า กระดกเหล้าช็อตกับน้อง ๆ หนู ๆ สเตอริโอตัวใหญ่ ไมโครโฟนอย่างดีไว้ร้องเพลง
เกมที่นิยมกันในสถานที่แห่งนี้มีกติกาง่าย ๆ หลอกอีกฝ่ายว่าตัวเองมีหรือไม่มีเลขอะไรในกระบอกลูกเต๋าที่เขย่าได้และรู้เพียงคนเดียว ใช้การคาดเดาใจบวกกับการคำนวน
ระดับปรเมษฐ์น้อยครั้งนักที่จะแพ้ แต่เป็นเพราะว่าเขาตั้งใจมากินเหล้าเฉย ๆ จึงยกแก้วใบเล็กที่วางรายเรียงอยู่บนโต๊ะกระจกข้างหน้าทีละแก้วดื่มกินเหมือนน้ำเปล่าไม่สนใจใคร แม้แต่เจ้าของร่างเย้ายวนในชุดน้อยชิ้นที่ลอบส่งสายตาให้อยู่บ่อย ๆ
“ไม่เล่นจริงอ่ะ ไอ้เปา น้องนัตตี้เล่นเต๋าโคตรเก่งเลย มึงปราบน้องเขาให้กูหน่อยดิวะ” จอมพลแซวไป หัวเราะไป วางกระบอกใส่ลูกเต๋าสีเขียวแก่ให้น้อง ๆ เล่นกันต่อ มือกอดเอวคอดกิ่วของคนซ้ายและขวาด้วยสีหน้าเป็นสุข
กับกลุ่มพวกเขาแล้วก็มีอยู่แค่นั้นประสาคนใจบุญที่ชอบมาทำกุศลในคลับ ช่วยค่าเทอมน้อง ๆ หนู ๆ
เด็กสาวที่นี่หน้าตาสะสวย พูดจาฉะฉานเอาใจเก่ง มีการศึกษา บางคนพูดได้หลายภาษา แบ่งกันทำงานเป็นกลุ่ม มีหัวหน้าทีมเซลล์ขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เชียร์ให้ลูกค้าเปิดเหล้า แต่ละคนแต่งตัวดีด้วยชุดสูท แต่งหน้าทาปาก ดื่มเหล้าเก่งเป็นน้ำพอ ๆ กัน
ช่วงไหนลูกค้าหายหน้าหายตาไป เซลล์ขายเหล้าหรือที่เรียกกันว่า ‘มาม่าซัง’ ก็โทรตามงัดกลเม็ดปาร์ตี้ โปรโมชั่นมากมายมาล่อ บางทีน้อง ๆ ก็โทรมาหาพวกเขาเอง
ไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็นผู้ชาย หลายคนมาที่นี่เพื่อผ่อนคลาย สังสรรค์ หาความสนุก หากพวกเขาและเพื่อน ๆ จะมาเพื่อมีเพศสัมพันธ์ อาบอบนวดคงเป็นตัวเลือกที่ดีกว่า เว้นแต่ว่าน้องอยากไปกับเขา เขาคงไม่ปฏิเสธ
โทรศัพท์ดังต่อเนื่องจากทั้งของเมธพนธ์และจอมพล โดยไม่ต้องเดาเลยว่าปลายสายเป็นใคร ถึงไม่ได้เจอกันนานแล้วคงมีอยู่แค่คนเดียว
“ขึ้นมาเลยห้องวีแปด มาไม่ถูกถามรีเซฟชั่นหรือมาม่าเอานะ...” เมธพนธ์ส่ายหน้าไปมาอย่างเซ็ง ๆ เพราะไม่อยากให้เพื่อนกลับก่อน
ปรายลดารู้จักเพื่อนของพ่อเลี้ยงทุกคน ยังรู้ว่าผู้ชายชอบไปเที่ยวที่ไหนกัน
คลับละแวกนี้เปิดตั้งแต่หนึ่งทุ่ม ปิดในเวลาตีสองกว่า เธอสามารถที่จะนั่งเล่นร้านอาหารญี่ปุ่นในบิ๊กซีฝั่งตรงข้าม ไปดูหนังตรงสี่แยกเอกมัยแล้วกลับมาวนเวียนอยู่แถวร้านข้าวต้มโต้รุ่งเพื่อรอ ตีสองตีสามเธอก็รอพ่อเลี้ยงได้ นาน ๆ ครั้งเขาจะเมาจนหลับคาที่จนเธอต้องมาช่วยแบกกลับบ้าน
“ปรกติก็รออยู่แถว ๆ นี้ วันนี้นึกครึ้มอะไร ตามถึงที่...” เมธพนธ์บ่น
“ตามขนาดนี้ ลูกเลี้ยงหรือเมียวะ?”
คนได้ยินถึงกับสำลักน้ำในแก้วที่ไหลผ่านลำคอแห้งผาก กลอกตาซ้ายขวาเหมือนว่ามีความลับบางอย่าง ซึ่งไม่เคยปิดบังอะไรได้จากสายตาอันแหลมคมของจอมพลที่หรี่ตาเล็กลงจนเหยียดตรง
“กูว่าท่าทางไอ้เปามันแปลก มันต้องมีเรื่องอะไรที่ไม่บอกเราสองคนแน่”
“อืม... กูว่าน่าจะใช่” เมธพนธ์เออออตาม ยกแก้วตาม หมดแล้วก็มีน้อง ๆ คอยบริการชงเหล้าให้เป็นอย่างดี ในช่วงหัวค่ำที่ลูกค้ายังไม่มากนัก มาม่าซังสาวใหญ่ เซลล์ขายเหล้าคอยอยู่เอาใจ รินเหล้าให้พวกเขาด้วย
ประตูที่เปิดออกในอีกครู่ปรากฏเจ้าของร่างบางในชุดยีนสบาย ๆ ขณะที่เธอแค่เป็นคนดูดีอยู่เสมอเท่านั้น สองหนุ่มไม่ได้เจอหญิงสาวมานานหลายปี ปรายลดาที่สวยขึ้นมากถูกชวนไปนั่งด้วยกันประสาผู้ชายเจ้าชู้ ทว่าคงไม่มีที่ว่างตรงไหนสำหรับเธอนอกจากข้าง ๆ พ่อเลี้ยง
คนที่กำลังโกรธ... โกรธจนเส้นเลือดปูดโปน ไม่มีอารมณ์ไหนเข้ามาแทรกแซง มองหาสาวใหญ่ที่นั่งเล่นเกมชนเหล้ากันอยู่กับเมธพนธ์
“เจ๊... พาน้อง ๆ มาให้เลือกหน่อย เอาขาว ๆ สวย ๆ นะ”
สาววัยสี่สิบกว่าปีตาลุกวาว ส่งยิ้มหวาน “ได้จ้ะ สักครู่นะ เจ๊จัดให้งาม ๆ”
ชายหนุ่มที่นั่งข้างกายกันเหมือนห่างไกลออกไป ปรายลดาเม้มริมฝีปากเข้าหากัน จู่ๆเธอก็พูดโพล่งขึ้นมา
“หนูจะมาสมัครงานค่ะ”
หนุ่มในห้องถึงกับอ้าปากค้าง มาม่าซังสาวใหญ่ถูกสบตาตรง ๆ ยังงุนงงอยู่เพราะนึกว่าเป็นลูกค้า ที่นี่ก็ต้อนรับทั้งผู้หญิงผู้ชายที่มีเมมเบอร์
“อ้อ... ได้เลยจ้ะ เดี๋ยวเจ๊พาไปหาฝ่ายบุคคล ไปเขียนใบสมัครก่อน อยู่กลุ่มเจ๊นะ เจ๊ดูแลอย่างดี พี่ ๆ ที่นี่ใจดีทุกคน”
“ขอบคุณค่ะ”
“ไปจ้ะ...” หล่อนยิ้มแล้วยื่นมือไปจับอย่างเป็นมิตร หากมีคนสวย ๆ มาอยู่กลุ่มหล่อนก็ได้ส่วนแบ่งมากขึ้น บางคนมีลูกค้าจองคิวเป็นเดือนไม่เคยว่างทำยอดดื่มได้ถล่มทลาย เซลล์หัวหน้ากลุ่มจะได้รับโบนัสพิเศษในปลายปี
ในสายตาลุ้นระทึกของปรเมษฐ์ที่คิดว่าลูกเลี้ยงแสนเรียบร้อย น่ารักของเขาคงไม่กล้า แต่เขาคงจะคิดผิดไป...
ความน้อยอกน้อยใจทำให้เธอส่งมือให้คนแปลกหน้าอย่างว่าง่าย เดินตามไปโดยไม่เหลียวหลังมอง ขณะที่เจ้าของร่างสูงลุกพรวดจากเก้าอี้โซฟาตัวยาว วิ่งไปคว้าข้อมือเรียวเข้าหมับ!
“นี่เมียผม! พาไปไม่ได้.. ไม่ต้องเอาใครมาแล้ว”
สาวใหญ่มองค้อนขวับอย่างเสียดายหากเป็นเรื่องผัวเมียทะเลาะกัน ทว่าพอได้ยิน
“เปิดเหล้าให้อีกขวดละกัน”
“ได้เลยจ้ะ เปิดเลยเนอะ”
เป็นอันว่าเรื่องของมาม่าซังหน้าเลือดจึงจบกันไป แต่เป็นเพื่อนอีกสองคนในห้องที่หยุดกิจกรรมการละเล่นทุกอย่าง สายตาค้างเติ่งตรงมือของคนทั้งคู่จับกุมกันกลับไปนั่งบนโซฟา ด้วยท่าทีเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
“ไหนว่าไม่ชอบน้องอายุน้อย ๆ ชอบแบบสามสิบอัพ?” เมธพนธ์เลิกคิ้วสงสัย เพื่อนอีกคนก็คงหยุดปากไว้ไม่ไหว
“เชี้ย.. บอกไม่ชอบเด็ก แต่มึงกินลูก... ที่เลี้ยงมา”
“พุดอ่อยพี่เปาเองค่ะ พี่เปาไม่ผิด” เธอบอกให้ทุกคนมองเขาในทางที่ดีขึ้น แม้ว่ามันจะไม่ใช่การแก้ปัญหา เป็นชี้โพรงให้กระรอกมากกว่า
“ไม่เห็นน้องพุทราจะอ่อยพี่บ้างเลย มานั่งข้างๆพี่มามะ” จอมพลขยิบตาให้ด้วยชั้นเชิงอ่อยที่เหนือกว่า น้ำแข็งในแก้วเหล้าเลยกระเด็นเข้าตาจนเจ้าตัวยกมือกุมหน้า สบถด่าเป็นใหญ่โต
วงหน้าหล่อเหลาเข้มขรึมเอี้ยวมองไปยังคนตัวเล็ก แววตาอ่อนโยนมั่นคงของเธอพยายามที่จะขอโทษเขา... แต่ปรเมษฐ์ก็คือปรเมษฐ์
“ตามพี่มาทำไม? ไม่รออยู่ที่บ้าน...”
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันครู่หนึ่ง “ถ้าพุดโมโหพี่เปา แล้วพุดไปเที่ยวบาร์โฮสแถวรัชดาบ้าง พี่เปาจะไปตามพุดไหมคะ?”
คนได้ยินถึงกับนิ่งอึ้ง “พุด... เคยไปบาร์โฮส”
“ไม่เคยค่ะ เพื่อนเล่าให้ฟัง แต่วันนี้พุดจะไป ถ้าพี่เปาทำตัวไม่มีเหตุผลแบบนี้ ผู้ชายเที่ยวได้ ผู้หญิงสมัยนี้เขาก็มีที่เที่ยวเหมือนกัน พุดไม่ได้ใช้เงินพี่แล้ว” ความเสียใจเอ่อคลอขึ้นในดวงตา แค่รู้ว่าเขาจะมาในที่ ๆ มีแต่ผู้หญิงให้นัวเนีย ต่อแต่นี้ไปเธอจะไม่ทน!
“พุดจะไม่นั่งรอพี่เมา กินก๋วยเตี๋ยวไข่ลุงเฉื่อยจนอ้วกแตก แล้วแบกพี่กลับบ้านกับผู้หญิง พุดจะไปหาผู้ชายเหมือนพี่มาเที่ยวเลาจน์ เราค่อยเจอกันที่บ้าน แต่พุดคงจะกลับทีหลัง เพราะบาร์โฮสปิดเช้า โอเคไหมคะ?” ถามประชดประชันในสีหน้าดื้อรั้น
ความเกรี้ยวกราดของเขาถึงเบาบางลง เพียงนึกย้อนกลับไปว่าปรายลดาต้องผ่านความเจ็บปวดมาเท่าไรกับความเอาแต่ใจของเขาที่พาลเป็นมาถึงตอนนี้
“พี่ไม่ได้... ตั้งใจ..”
เท่านั้น ในสายของเพื่อน ๆ คล้ายว่าปรเมษฐ์จะได้เข้าสมาคมกลัวเมียไปแล้ว ดวงตาคู่คมสลดเศร้าเมื่อเห็นความคับแค้นเสียใจ
พอดีกับที่เสียงประตูเปิดออกพร้อมหญิงสาวอีกคนมาถึง...
“ไฮ! มายเฟรน...” เสียงมาก่อนตัวที่เข้ามาโอบกอดทุกคนอย่างทั่วถึง เด็กสาวพนักงานนั่งดื่มยังได้รับอ้อมกอดจากหญิงสาวผู้มีอัธยาศัยดี ไม่เว้นแม้แต่ปรายลดา
“น้องพุทรา! เป็นยังไงบ้าง? พี่คิดถึงสุดๆ”
ปิ่นแก้วเป็นคนสดใสร่าเริง หัวเราะร่าได้อยู่ตลอด เธอยังเป็นผู้หญิงที่สวยด้วยรอยยิ้ม ลักยิ้มตรงมุมปาก
ใบหน้าสดสวยซีดเผือดไปหลายนานกว่าที่เธอจะตอบ “พุด... ไม่ค่อยสบาย... ค่ะ”
- ผู้เขียน
