Chapter 17
“พุด... ไม่ค่อยสบาย... ค่ะ พุดขอตัวก่อน พี่ ๆ อยู่กันตามสบายนะคะ” เธอตอบแล้วยิ้มกลบเกลื่อน “เจอกันที่บ้านนะพี่เปา...”
ปลายเสียงหยุดลงตรงชายหนุ่มที่อ่านความรู้สึกผ่านสีหน้าของปรายลดาออกได้ไม่ยาก เขารู้สึกผิดต่อเธอในหลาย ๆ เรื่อง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เรื่องของปิ่นแก้วในอดีต มือหนายังกุมมือน้อยไว้แน่น สั่งด้วยน้ำเสียงวางอำนาจ
“พี่ไม่ให้ไป...”
แววตาคู่สวยวูบไหวในวินาทีนั้น ขณะที่หญิงสาวอีกคนสงสัยว่าทำไมปรเมษฐ์จึงมีท่าทีแปลกไป ช่วงที่เขาทำงานในไทย ลูกเลี้ยงมารอเขากินเหล้าไม่รู้กี่ชั่วโมง เขาก็สนใจบ้างไม่สนบ้างแล้วแต่อารมณ์
หล่อนนั่งอยู่ข้างปรายลดา ชะโงกหน้าไปบ่นว่า “แกน่ะ อยู่คุยกับฉันก่อนเลย ทำไมทิ้งงานมา ฉันต้องทำให้แกตั้งหลายอย่าง ยุ่งเป็นบ้า”
“ฉันพาพุดไปส่งบ้านก่อน เหล้ากินเมื่อไรก็ได้ คุยกับแกก็คุยเมื่อไรก็ได้เหมือนกัน” ในถ้อยคำขาด ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนสุดความสูงโดยไม่ปล่อยมือค
