ตอนที่ 9
2155 คำ
เช้าวันต่อมามีนมาที่ร้านเครื่องสำอางและจัดร้านรอเวลาที่เหมาะสม เธอเดินออกมายืนมองหน้าร้านด้วยความภูมิใจ รู้สึกว่าใกล้แล้วแหละความฝันที่วาดไว้ อีกไม่นานเธอก็จะได้ประสบความสำเร็จในเส้นทางของตัวเอง วันนี้เธอนิมนต์พระมากให้ความเป็นสิริมงคลและเชิญพ่อแม่กับเพื่อนมาร่วมยินดีด้วยกัน
“เก่งมากนะลูก แล้วนี่ตาคริสละ?”
“คือว่าคริส...เอ่อ…”
“สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่” คริสเดินมาพร้อมช่อดอกไม้และได้ยินพ่อมีนพูดถึงพอดี นั่นแสดงว่ายังไม่รู้เรื่องที่เขาเลิกกับมีน
“ไปกันลูกพระท่านจะพรมน้ำมนต์แล้ว”
“ไปสิมีน” คริสฉวยมือบางมาจับแล้วพาไปนั่งให้พระท่านได้ให้พรกัน มีนดูมีความสุขมากจนเขายิ้มตามออกมาเลย
เขาฝืนร่างกายมาแสดงความยินดีกับเธอ เพราะอย่างน้อยนี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของความฝันที่เธอเคยเล่าให้ฟังเมื่อนานมาแล้ว
ไม่รู้สิว่าทำไมถึงจำได้ตอนนี้นะ
“คริสตัวร้อนจังเลย นี่ไม่สบายเหรอ?” เธอแตะหลังมือที่หน้าผากเขาอย่างเคยตัวแล้วพึ่งจะนึกออกว่าไม่สมควรทำเลย
“ไม่สบายนิดหน่อย”
“ยินดีด้วยนะมีน” คริสหยิบช่อดอกไม้มาให้เธอหลังจบพิธีต่างๆ มีนอมยิ้มและมองหน้าพร้อมกับรับดอกไม้ไปเพราะคงไม่อยากให้เขาเสียน้ำใจมั้ง แต่ไม่เจอกันตั้งหลายวันคิดถึงจังเลยนะที่รัก มีนหันหลังไปจะดูร้านที่คนน้อยลง เขาก็เดินตามไป ก่อนจะดึงเธอเข้ามากอดในพริบตา เขากอดแน่นขึ้นด้วยความคิดถึงมากจนห้ามตัวเองไม่ไหว แล้วจูบกลางกระหม่อนบางด้วยความโหยหาที่แทบฆ่าเขาตายทั้งเป็นได้อยู่แล้ว
“คริสปล่อยนะ!” เธอดันตัวเขาออกแต่อ้อมกอดกลับแน่นขึ้นมากกว่าเดิม เธออยากจะยกมือกอดเขาตอบกลับไปเหมือนกัน แต่มันเหมือนบางอย่างห้ามเธอไว้ให้หยุดทุกอย่างก่อนจะสายเกินไป มีนหลับตาลงปล่อยน้ำตาหนึ่งหยดให้ร่วงไหลมาแม้ว่าจะพยายามกลั้นเอาไว้แล้วก็ตาม
“คริสอยู่ไม่ได้แล้วมีน คริสขอร้องนะที่รักเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ” เขาพูดพร่ำกอดเธอแน่นด้วยความกลัวเหลือเกิน หากว่าปล่อยมือแล้วจะไม่ได้เจอกันอีก
มีนหายใจเข้าแรงๆเรียกกำลังใจตัวเองให้กลับคืนมา แล้วใช้แรงอันน้อยนิดดันตัวเขาออกไป ใบหน้าคริสโทรมมากแล้วยังซูบผอมลงมากด้วย ผิวที่เคยขาวตอนนี้เหลืองจนน่าเป็นห่วงเลย
“มีนคือว่าคริส...” เขาพยายามมองเธอแต่ภาพมันวูบวาบไปมาก สมองก็มึนเบลออย่างบอกไม่ถูกว่าเป็นอะไร รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกและหมดแรงในเวลาเพียงเสี้ยววินาที
“คริส!!”
คริสหน้ามืดเกือบล้มทับเธอแล้ว แต่ดีหน่อยที่เขายังมาแรงมีจับโต๊ะค้ำเอาไว้ มีนรีบไปดึงเก้าอี้มาให้นั่งพักก่อน ในตอนนี้คนอื่นก็กลับกันไปหมดแล้วเหลือแค่เธอกับเด็กที่อยู่หน้าร้านต้อนรับลูกค้า มือเล็กๆอีกข้างหนึ่งจ่อยาดมที่พกติดตัวเสมอ มืออีกข้างก็หยิบสมุดมาพัดให้เผื่อจะดีขึ้นบ้าง
“คริสเป็นยังไงบ้างดีขึ้นยัง?”
“เวียนหัวอะมีน ไปส่งคริสหน่อยได้ไหม เดี๋ยวรถคริสให้เด็กที่ร้านเอาไปเอง” เริ่มดีขึ้นมาแล้วแต่ก็ยังอยากให้เธอดูแลต่อถึงได้แกล้งทำเป็นว่าอาการหนักมาก เมื่อกี้เขาหน้ามืดจริงๆอายมากเลยที่มาอ่อนแอให้มีนเห็นแบบนี้ แต่มันก็คุ้มค่ามากนะ
“ได้สิ เดี๋ยวมีนบอกเด็กในร้านแป๊บหนึ่งนะ” สุดท้ายเธอก็ใจแข็งกับคริสไม่ได้เลย เพียงแค่เห็นว่าเขาไม่สบายหนักก็เป็นห่วงจนไม่มีสมาธิพอจะทำอะไรเลย
คริสไม่น่าฝืนตัวเองมาเพื่อเธอเลยนะ
เขาควรไปหาหมอที่สุด
เธอขับรถมาส่งเขาที่คอนโดแล้วยังพามาจนถึงห้องนอนอีก เมียที่แสนดีของเขาไม่เคยเปลี่ยนไปเลย คริสเปลี่ยนชุดใส่ให้สบายขึ้นแล้วเดินออกมาข้างนอก เพียงแค่ได้กลิ่นหอมของกระเทียมเจียวก็รู้แล้วว่ามีนต้องทำอะไรให้กินแน่เลย
“หอมจังเลย มีนทำอะไรเหรอ?”
“ต้มจืดกุ้งแล้วก็ผัดผักรวม คริสกินเสร็จแล้วยาอยู่นี่นะ” เธอจัดถ้วยจานวางไว้ให้เขาเรียบร้อยหมด แล้วถึงหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นจะกลับ ถ้าอยู่นานกว่านี้ทุกอย่างจะแย่ลง กว่าจะเข้มแข็งขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ทุกอย่างจะพังลงในตอนนี้ไม่ได้
“เดี๋ยวมีน…อยู่กับคริสก่อนนะ” คริสรีบจับข้อมือเล็กไว้ทันก่อนจะดึงตัวเธอเข้ามากอด
“คิดถึง…คิดถึงที่สุดเลยที่รัก”
“…” คำพูดของเขาทำให้ความเข้มแข็งที่มีพังลงไปไม่เป็นท่าเลย เธอก็คิดถึงเขาแต่ไม่ได้พูดออกมา เธออยากจะกอดเขาตอบแต่ต้องแข็งใจแกะมือที่โอบรัดกันออก
“มีนรู้ใช่ไหมว่าคริสไม่เคยมีใครนอกจากมีนเลย อย่าทิ้งคริสเลยนะขอร้องละ” เขาพยายามคว้าตัวเธอให้อยู่ถึงแม้จะเหนื่อยขนาดไหนก็ตาม คริสซุกหน้าลงซอกคอสูดกลิ่นหอมที่คุ้นเคยด้วยความโหยหาอย่างหนัก
เผียะ!!
“หยุดนะ!!” เธอผลักเขาออกก่อนตบหน้าเขาเรียกสติให้กลับคืนมา
“กูอยู่ไม่ได้ กูจะตายแล้วไม่สนรึไงว่ะ นี่ผัวนะเว้ย!!” คริสตวาดเสียงดังลั่น ก่อนจะสติแตกจับตัวเธอเขย่าถามไม่หยุด
เผียะ!!
“ฉันสั่งหยุด!!” เธอรวบแรงทั้งหมดผลักเขาออกจนได้ มันไม่ใช่เขาที่เสียใจ เพราะเธอเองก็ช้ำในจนแทบตายแล้วเหมือนกัน
“มีนคือว่า…คริส…”
“หุบปากไปซะคริส! มีนจบแล้วเข้าใจบ้างไหมห่ะ!?” เธอตะคอกใส่เขาเสียงดัง ก่อนจะหยิบกระเป๋าหันหลังกำลังจะเดินออกจากห้องไปก็ถูกเขาดึงเข้าไปกอดอีกครั้ง
“ไม่ปล่อยให้ไปไหนทั้งนั้นแหละ!!” เขาอุ้มเธอเดินเข้าไปในห้องนอน แล้วกอดอย่างนั้นไม่ปล่อยมือออกง่ายๆเด็ดขาด
“ขอโทษที่ผ่านมาทำให้เสียใจ แต่ขอโอกาสอีกครั้งนะ” เขาซุกหน้าซอกคอเธอและพยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา แต่ก็ไม่สามารถจะทำได้จริงๆ ความเจ็บปวดและรู้สึกผิดมากมายเกินกว่าจะรับไหวจนน้ำในตาไหลเอ่อออกมาไม่หยุด เพียงแค่พยายามจะแข็งใจก็ตามมาด้วยเสียงสะอื้อร้องเบาๆ
ความรักที่ทำหลุดมือไปแล้วในวันนี้อยากได้อีกครั้ง
แต่ร้องไห้เท่าไรเธอก็ไม่กลับมา
มีนนอนนิ่งปล่อยให้เขาได้กอดได้ร้องไห้ออกมา เธอเองก็มีน้ำตาซึมไม่ต่างกันแต่ต้องคอยเก็บอาการห้ามอ่อนแอเด็ดขาด ห้ามอ่อนไหวและต้องแข็งใจต่อไป เสียงสะอื้อร้องเบาๆดังขึ้นพร้อมกับคำว่ารักซ้ำๆด้วยนำเสียงสั่นเครือ คำว่ารักที่อยากได้ยินมานานมาก ในตอนนี้เหมือนเป็นเข็มแหลมทิ่มแทงหัวใจให้เจ็บปวดอย่างช้าๆและซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด
“มันไม่มีโอกาสแล้วเหรอมีน แค่อีกสักนิดเดียว” คริสถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ยังรับไม่ได้จริงๆกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“มันช้าเกินไปแล้วคริส”
“ขอโทษจริงๆนะมีน คริสมันโง่เอง คริสจะพยายามทำทุกอย่างให้เราเป็นเหมือนเดิม แต่มีนช่วยรอคริสหน่อยได้ไหม อย่ารักใคร อย่าให้โอกาสใคร อย่าหยุดรักคริส อย่าหนีหน้า อย่าหายไปไหนอีกเลยนะ คริสขอร้องนะมีน” เขากำลังดิ้นรนเพื่อดึงเธอกลับคืนมา เขาทำความรักของเราพังเอง เขาก็จะเชื่อมทุกอย่างให้เหมือนเดิมในสักวัน แต่มีนต้องมั่นใจในตัวเขาก่อน
“มีนจะกลับแล้ว คริสกินข้าวแล้วอย่าลืมกินยานะ” เธอนิ่งและเช็ดน้ำตาออกจนหมดถึงหันไปมองเขาด้วยความแววตาที่ปวดร้าว เธอไม่สามารถจะรับปากได้ว่าทำตาม แต่ก็มั่นใจว่ายังรักใครไม่ได้อยู่แล้วในช่วงนี้หรืออาจจะตลอดไปก็ไม่แน่ใจ
“คริสขอกอดมีนครั้งสุดท้ายได้ไหม คริสคงทรมานมากแน่ถ้าไม่มีมีนอยู่ด้วยกันแล้ว” เธอไม่ตอบอะไรเขาก็ขยับตัวมากอดเอาไว้ มันอาจจะเป็นกอดครั้งสุดท้ายของวันนี้ เพราะยังไงซะเขาจะต้องเอาเธอคืนกลับมาให้ได้
“ขอจูบได้ไหมที่รัก”
“พอเถอะแค่นี้ก็มากเกินแล้ว” เธอขืนตัวเดินออกมานอกห้องรีบเช็ดน้ำตาคลอให้หมดก่อนที่เขาจะตามมา
“มีนอยู่กินข้าวด้วยกันก่อนนะ” คริสรีบเดินตามออกมากลัวว่าจะไม่ได้เจอกันอีก เขารีบไปตักข้าวอีกจานให้เธอพร้อมเทน้ำให้ด้วย มันอาจจะแค่เล็กน้อยแต่เขาแทบไม่เคยทำให้มีนเลย
“ขอบคุณนะ”
“อย่าห่างเหินได้ไหมมีน คริสทนไม่ไหว”
“กินเสร็จมีนต้องไปดูร้านต่อ ยาเตรียมให้หมดแล้วนะ กินตามที่เขียนบอกแล้วกัน อีกไม่กี่วันก็น่าจะหาย”
เธอนั่งกินอาหารเงียบๆไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ ตอนนี้อยากจะหลบหน้าเขาไปสักพัก แต่ด้วยเรื่องธุรกิจที่ยังทำให้ต้องได้เจอกับเขาอยู่เรื่อยไป น้ำหอมแบรนด์ที่คริสทำมีเธอถือหุ้นอยู่ครึ่งหนึ่ง ถ้าจะถอนตัวออกกะทันหันคงยุ่งยากมากแน่
เธอต้องทำยังไงให้หายเจ็บเร็วๆดีละ เธอจะทิ้งงานทุกอย่างเพื่อหนีเขาก็ทำไม่ได้หรอก เธอยังมีพนักงาน มีครอบครัวที่ต้องดูแลและตัวเธอเองด้วย คิดแล้วก็เหนื่อยใจที่ต้องมาเจอแบบนี้นะ
เธอยังเจ็บที่รักเขาอยู่ไม่จางหายไปไหน
“ร้านสวยดีนะมีน คริสพึ่งจะเห็นชัดๆก็วันนี้เอง”
“ร้านนั้นคริสออกแบบเองกับมือเลยนี่ มีนไปแล้วนะ” เธอเก็บถ้วยจานล้างเรียบร้อยกลับ แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากจะหมุนตัวเข้าไปกอดเขาอีกครั้งหนึ่งเพื่อเพิ่มกำลังใจให้ตัวเองมากขึ้น
“เรายังคุยกันเหมือนเดิมได้ใช่ไหม?” คริสถามเสียงดัง
“เราคงคุยกันได้แต่ไม่เหมือนเดิม มีนยอมรับนะว่ายังทำใจเรื่องของเราไม่ได้ ดังนั้นคริสช่วยอยู่ห่างมีนเถอะนะ” เธอตัดใจรีบเดินออกมาจากห้องไม่หันกลับไปต่อให้เขาเรียกดังขนาดไหน แล้วรีบวิ่งไปที่ลิฟท์พยายามทำใจให้ไม่คิดอะไรมาก แต่เรื่องแบบนี้มันยากเกินจะทนไหวได้อีกต่อไป
และในที่สุดเธอนั่งอยู่ในรถปล่อยน้ำตาไหลออกมาอย่างสุดจะกลั้นไหว วันนี้เธอรู้แล้วว่ายังรักเขามากมายขนาดไหน เธอควรจะไม่รู้สึกอะไรแล้วเพราะเวลาผ่านมาถึงสองเดือนที่เลิกกัน แต่มันยากขึ้นทุกวันจนไม่รู้ว่าจะลืมคริสได้วันไหน
เธออยากได้ความอ่อนโยนของเขาแบบนี้มานานมาก จนถึงวันนี้พึ่งจะรู้สึก เธอไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานขนาดไหนถ้าเขายังขอร้องให้เธอกลับไปตลอดเวลา เธอสงสารเขามากแต่ก็เจ็บมากกว่าเพราะสิ่งที่ยังอยู่ในใจเหมือนแผลติดเชื้อที่ลุกลาม
แค่เขาตักข้าวให้ เทน้ำให้ เธอก็แทบหมดแรงลงตรงนั้นแล้ว ภาพนี้เธอเคยได้เห็น เคยได้สัมผัส แต่มันก็ผ่านมานานหลายปีแล้วนะ เธอไม่รู้เหมือนกันว่าจะอยู่ได้ยังไงในเมื่อพ่อแม่พี่น้องและเพื่อนบางคนก็ถามถึงเขาตลอด เมื่อคนอื่นที่รู้จักว่าบอกว่าเลิกกัน ทุกคนก็ทำเหมือนเสียดายเวลาตลอดเจ็ดปีและถามถึงสาเหตุสารพัดอย่าง และมาลงที่เธอผิดเพราะทิ้งเขาทั้งที่ไม่มีใคร
เพื่อนบางคนมองว่าเธอเห็นแก่ตัวที่เลือกมาทำตามความฝันของตัวเองและไม่สนใจเขาเลยสักนิดว่าจะเสียใจ แต่ที่ผ่านมาไม่มีใครรู้ว่าคนใจร้ายคนนี้นั้นร้องไห้มานานนับปี คนใจร้ายคนนี้กักเก็บความน้อยใจและกกกอดความเสียใจมากมายขนาดไหน
คนอื่นจะไปรู้อะไรว่าเวลานอนเหงาคนเดียวมันเป็นยังไง
ความเหงามันทำร้ายคนได้เสมอแม้จะไม่มีใครเข้าใจ
มีคนรักแต่เหมือนตัวคนเดียวมันทรมานนะ
- ผู้เขียน
