EP 14
1053 คำ
“อ้อ! เพราะเงินนี่เอง ผมน่าจะรู้นะว่าคุณให้ความสำคัญกับมันมากแค่ไหน”
จตุรภัทรมองคนถือถาดเปล่าด้วยสายตาตำหนิอย่างไม่ปิดบัง แล้วเดินไปคว้ากระเป๋าสตางค์บนโต๊ะ ดึงแบงก์สีเทาออกมายื่นให้ด้วยใบหน้าบึ้งตึง
“สามพันก่อน ถ้าไม่พอมาเบิกกับผมใหม่ จะคิดค่าน้ำมันรถไปเลยก็ได้นะ ผมไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร”
ยื่นให้แล้วประชดอย่างจงใจ คนเป็นเลขามองหน้าท่านประธานด้วยสายตาเอาเรื่องเพราะโกรธ
“ได้ค่ะ แล้วดิฉันจะทำรายละเอียดให้ว่าซื้ออะไรบ้าง ขับรถไปกี่กิโล ให้เบิกค่ามือถือที่โทรเรื่องงานด้วยมั้ยคะ เมื่อเช้าดิฉันโทรหาปุ้ยสองรอบ ฝากให้ซื้อมื้อเที่ยงท่านประธานมาไว้” รภัสรดารับเงินมาแล้วท้าทายแบบไม่เกรงกลัวเพราะเหลืออด
“อยากเบิกนักก็เชิญ เรื่องเงินสำคัญกับคุณเสมออยู่แล้วนี่”
จตุรภัทรมองเลขาด้วยแววตาดูหมิ่นอย่างไม่ปิดบัง
“ขอบคุณค่ะ”
แต่มีหรือคนอย่างรภัสรดาจะสน ในเมื่อท่านเสียมารยาทก่อน
“ว่าแต่คุณโทรให้เขาซื้อมื้อเที่ยงมาทำไม ในเมื่อผมไม่ได้สั่ง หรือหาเรื่องเบิกค่าโทรกับผมฟรีๆ กันแน่” คนไม่อยากยอมแพ้เลยรีบตั้งข้อสังเกต
“มื้อเช้าที่ดิฉันเพิ่งไปซื้อมา ท่านประธานก็ไม่ได้สั่งไว้นี่คะ เกิดปุบปับจะกินมื้อเที่ยงขึ้นมา ดิฉันไม่ต้องวิ่งไปซื้อให้แล้วกลับมาถูกด่าอีกหรอกเหรอคะ ดิฉันก็ต้องเผื่อไว้ก่อน กินไม่กินก็ค่อยว่ากันอีกทีค่ะ ส่วนเรื่องมือถือถ้ากลัวดิฉันหาเรื่องเบิกนัก ท่านประธานก็อนุมัติเงินเอาไปซื้อมือถือของออฟฟิศไว้สิคะ จะได้ไม่เป็นปัญหา”
ให้รู้บ้างว่าคนอย่างรภัสรดาก็ไม่คิดจะยอมเหมือนกัน กลัวอะไรอย่างมากก็ทิ้งเงินเดือนแปดหมื่น แล้วไปหางานใหม่เท่านั้น
“ผมไม่มีสมองเอามาไว้คิดเรื่องขี้ปะติ๋วพวกนี้หรอกนะ คุณเป็นเลขาก็คิดไปเลยสิ ว่าทำยังไงให้สะดวกและเป็นประโยชน์กับบริษัทที่สุด หรือต้องให้ส่งไปฝึกการเป็นเลขาใหม่กันล่ะ”
เมื่อท่านประธานไม่ยอมแพ้ แต่ก็ขี้เกียจเถียง เพราะคิดว่าไม่ชนะ
“แล้วแต่ท่านประธานจะเห็นสมควรค่ะ ขอตัวนะคะ ดิฉันจะรีบไปกินมื้อเช้าก่อนเริ่มงาน เพราะเหลือเวลาอีกแค่ห้านาที แต่ถ้าจะกรุณาบวกเวลาที่ดิฉันขับรถไปซื้อของให้ก็จะเป็นพระคุณอย่างยิ่งค่ะ”
ว่าแล้วเลขาก็เดินหน้าบึ้งถือถาดเปล่าออกจากห้องไป ทิ้งท่านประธานมองตามด้วยอาการถอนหายใจหนักๆ ที่ประมาทฝีปากคนหน้าเงินน้อยเกินไป ไว้คราวหน้าจะจัดให้หนักจนอ้าปากเถียงไม่ออกเลยเชียว
“ไปทำอีท่าไหนล่ะพี่เอื้อย ทั่นถึงได้ลมเสียแต่เช้า”
ปุ้ยแซวขึ้น ตอนรภัสรดาเอาถาดเข้าไปเก็บ กับชงกาแฟแก้วใหม่ เพราะแก้วเก่าเย็นไปเรียบร้อยแล้ว วารีเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเจือยิ้มน้อยๆ
“นั่นสิเอื้อย ทั่นประธานของพี่ลมเสียแต่เช้าเลย แต่ก็ยังหล่อไม่เลิกอยู่ดี”
“เฮ้อ!”
รภัสรดาถอนหายใจหนักๆ แล้วเล่าทุกอย่างแบบตรงไปตรงมา ยกเว้นตอนตัวเองเถียงกลับเท่านั้น สลับกับยกกาแฟขึ้นจิบ จากที่ตั้งใจจะยกมาที่โต๊ะ ฮะเก๋าที่ซื้อมาให้ตัวเองและเผื่อสองสาวก็ถูกส่งเข้าปากแบบรีบๆ ด้วย
“ใจเย็นๆ นะเอื้อย ทำงานด้วยกันใหม่ๆ ก็งี้ล่ะ ยังไม่เข้าขาหรอก ต้องคอยดู คอยสังเกตนายไปเรื่อยๆ แล้วเราจะจับจุดได้เองว่าเขาชอบหรือไม่ชอบอะไร” วารีปลอบใจ แล้วส่งฮะเก๋าเข้าปากเช่นกัน
“จะทนได้นานแค่ไหนไม่รู้ค่ะพี่รี เอาเรื่องเหมือนกันนะคะทั่นของพี่นี่”
ปุ้ยหัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจ เมื่อเห็นเลขาเรียกท่านๆ ๆ ทุกคำเวลาระบายอารมณ์ แต่พอคิดขึ้นได้ก็รีบยกถุงมื้อเที่ยงของท่านให้ดู
“ปุ้ยซื้อต้มเลือดหมู ยำทะเลแยกเครื่อง กับมะละกอมานะคะพี่เอื้อย ส่วนข้าวกล้องไม่มี เดี๋ยวก่อนเที่ยงปุ้ยจะไปสอยจากพี่เว่นมาให้”
“ขอบคุณมากนะปุ้ย ทั้งหมดเท่าไหร่”
“ต้มเลือดหมูพิเศษหกสิบ ยำเจ็ดสิบ มะละกอยี่สิบ รวมเป็นร้อยหกสิบบาทค่ะ”
“เดี๋ยวออกไปแล้วพี่เอาให้สองร้อยเลย ค่ารถกับค่าบริการ”
“อุ๊ย! ไม่ต้องหรอกค่ะพี่แค่นี้เอง ให้ทำไมเปลืองเปล่าๆ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่ใช่เงินพี่ แต่เป็นเงินทั่น ให้มาต้องใช้ กลัวเปลืองทำไม ทั่นรวยจะตายชัก อุ๊ย! ตายแล้ว”
เลขาคนใหม่ยกมือขึ้นทาบอกด้วยความตกใจ ทำเอาสองสาวพลอยตกใจไปด้วย
“อะไรเอื้อย ต้องดังลั่น” วารีทำหน้าตื่นไปด้วย
“ก็ทั่นของพี่รีสิคะ สั่งเอื้อยให้โทรบอกพี่เปิ้ลขึ้นมาหา เอื้อยลืมไปเลย” ว่าแล้วก็ถือแก้วกาแฟวิ่งออกมาโทรทันที
“ขอโทษด้วยนะคะพี่เปิ้ลที่บอกแบบด่วนๆ เอื้อยลืมจริงๆ ค่ะ พี่เปิ้ลยังไม่มีนัดอะไรใช่ป่าวคะ”
“มีนัดสัมภาษณ์จ้า แต่ไม่เป็นไร ให้รอได้ ท่านประธานของเอื้อยสำคัญกว่า เดี๋ยวแปดโมงยี่สิบพี่ขึ้นไปจ้ะ”
“ขอบคุณค่ะพี่เปิ้ล เอื้อยขอโทษอีกรอบนะคะ”
พอวางสายได้ รภัสรดาก็นับนิ้วไปด้วย ว่าท่านสั่งไว้ตอนไหนให้อีกชั่วโมงตามเอชอาร์ และจำได้คร่าวๆ ว่าเจ็ดโมงยี่สิบนาทีบวกลบไม่เกินสอง คงไม่เป็นอะไรมั้ง
“คุณเอื้อยครับเดี๋ยวเอาถาดไปเก็บแล้วช่วยเข้ามาด้วยนะครับ”
ท่านประธานส่งเสียงนุ่ม ใบหน้าเจือยิ้มน้อยๆ มาหา ตอนมีนงคราญอยู่ในห้อง
“ค่ะ”
รภัสรดาเองก็รับคำเสียงนุ่ม ขณะยกถาดมื้อเช้าออกไป ในใจนั้นก็แดกดันท่านไม่หาย ‘ทีต่อหน้าคนอื่นนี่พูดซะเพราะเชียวนะ ทีอยู่กับฉันเสียงงี้ห้วนชิปเป๋ง เบื่อ’
- ผู้เขียน
