บทที่ 7

2378 คำ

“นายใหญ่รู้เรื่องที่นายถูกลอบฆ่าแล้วนะครับ” “ใครคาบข่าวไปบอก” ผมเอ่ยถามลูกน้องกลับไปเสียงนิ่ง ๆ เพราะหงุดหงิดไปก็ไม่มีประโยชน์ พวกมันก้มหน้าเงียบกริบไม่มีใครกล้าปริปากสักคำ ผมคิดว่าในกลุ่มลูกน้องผมหรือไม่ก็กลุ่มลูกน้องของเฮียลีโอต้องมีหนอนบ่อนไส้ ทั้งหนอนบ่อนไส้ของพ่อและหนอนบ่อนไส้ของศัตรู “เรียกทุกคนมารวมตัวที่ห้องรับแขก” “ครับนาย” ผมมองคนตัวเล็กที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ เธอร้องไห้จนหลับไปเมื่อสองชั่วโมงก่อน จริง ๆ ผมก็อยากขอบคุณเธอที่ช่วยชีวิตผม แต่ว่าปากเสียและปากไวไปหน่อย ไว้เดี๋ยวจะชดเชยให้เธออีกทีแล้วกัน ภาพจากกล่องวงจรปิดภายในเพนท์เฮาส์ตลอนสามสัปดาห์ชี้ชัดว่าใครเป็นหนอนบ่อนไส้ เพียงแค่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนของพ่อและใครเป็นคนของศัตรู หลังจากที่มีข้อมูลอยู่ในมือ ผมก็ตรงไปที่เหล่าสาวใช้และลูกน้องทุกคนที่ยืนเรียงกันอยู่หน้าห้องรับแขกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่ดูเหมือนว่า... “หายไปไ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม