“อื้อ! คุณไทเกอร์” กุ๊กไก่ลืมตาตื่นขึ้นมาขณะที่ผมกำลังอุ้มร่างของเธอเข้ามายังห้องรับแขก ยัยลูกเจี๊ยบเอ่ยเรียกผมด้วยน้ำเสียงงัวเงีย กำมือน้อยยกขึ้นมาขยี้ตาตัวเองเบา ๆ “พะ...พาหนูไปไหนคะ”
“ถึงเพนท์เฮาส์แล้ว” ผมตอบคำถามเธอพร้อมหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟานุ่มโดยที่ยังอุ้มคนตัวเล็กให้นั่งอยู่ในท่าหันข้าง “ถ้าง่วงก็นอนต่อนะไม่ต้องฝืน”
“หนูจะหลับได้ยังไงคะ”
“ทำไมจะหลับไม่ได้ล่ะ”
“ก็คุณไทเกอร์ให้หนูนั่งอยู่” ผมอมยิ้มพร้อมบีบจมูกเชิดรั้นเบา ๆ ง่วงนอนจนตาแทบจะเปิดไม่ได้อยู่แล้วยังจะเล่นมุกแป๊กอีก
กุ๊กไก่แนบพวงแก้มซบลงบนอกแกร่งของผมราวกับเป็นหมอนตัวโปรดของเธอ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เหล่าสาวใช้และการ์ดรักษาความปลอดภัยเดินก้มหน้าก้มตามายืนเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ
“ต่อจากนี้ไปกุ๊กไก่จะไม่ใช่สาวใช้ของที่นี่ แต่เธอจะเป็นผู้หญิงของฉัน” ผมป่าวประกาศให้สาวใช้และลูกน้องในเพนท์เฮาส์เข้าใจตรงกันว่าจากนี้ไปก
