คนตัวโตลุกขึ้นยืนคร่อมร่างบาง ใช้แขนกักเธอเอาไว้ที่โซฟา กำลังยื่นหน้าไปใกล้หมายข่มขู่ แต่ก็ดันมีระฆังดังช่วยชีวิตเธอเสียก่อน
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองครั้ง ก่อนสาธิตจะเปิดพรวดพราดเข้ามาทันได้เห็นเจ้านายหนุ่มคุกคามว่าที่เจ้าสาวของเขาอีกแล้ว
“เอ่อ ขอโทษครับ ตอนนี้รถพร้อมแล้วครับคุณปั้น”
“อืม เข้ามาได้จังหวะกันจริงๆ เลยนะ”
ธารารินได้ทีผลักอกแกร่งจนเซถอยหลังไปสองก้าว แล้วลุกขึ้นเดินตามสาธิตออกไป เมื่อผ่านโต๊ะของเลขาหน้าห้องก็ปรายตามองไปยังเจ้าของสายตาเกลียดชังที่พุ่งตรงทิ่มแทงมายังเธอ ก่อนเดินผ่านเลยไป ไม่ได้หันมาสนใจราวกับไม่ให้ค่า
ท่าทีเย่อหยิ่งราวกับเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ทำเอากนกรัตน์กำมือแน่น พยายามข่มความเกลียดชังภายใต้ใบหน้าแสนเศร้าเพราะคนที่เธอรักกำลังสาวเท้าตามผู้หญิงคนนั้นมาติดๆ
“รัตน์ วันนี้ผมไม่เข้าแล้วนะ มีอะไรค่อยว่ากันพรุ่งนี้”
“คุณปั้นจะไปไหนคะ”
“ไปดูแหวนแต่งงาน”
แม้จะไม่
