เพล้ง!!!
ปัณจธรหันไปมองยังต้นเสียง ก็เห็นเลขาสาวสวยที่เขาเพิ่งจับเธอกินอย่างร้อนแรงบนโต๊ะตัวนี้ไปเมื่อวานตอนเย็น ยืนตัวสั่นอยู่ที่หน้าประตู ดวงตากลมโตแสนเศร้ามีน้ำตาเอ่อคลอ ก่อนจะไหลลงมาอาบแก้มในทันที
คนตัวโตถอนหายใจยาว ขยับตัวพาคนตัวบางในอ้อมกอดขึ้นมานั่งแล้วเสยผมลวกๆ อย่างหงุดหงิด
“ทำไมไม่เคาะประตู”
“ขอโทษค่ะ”
กนกรัตน์ลนลานเก็บเศษแก้วที่ตกอยู่บนพื้น น้ำตายังคงไหลมาไม่ขาดสาย แต่เขากลับมองเธอนิ่งๆ ไม่แม้แต่จะพูดอะไรหรือเข้ามาปลอบ ทั้งที่เขาย่อมรู้อยู่แก่ใจ ว่าหัวใจของเธอแตกสลายไม่ต่างจากแก้วใบนี้แล้ว
“ไปเรียกแม่บ้านมากวาดเถอะรัตน์”
เธอเงยหน้าขึ้นมอง หวังว่าจะได้เห็นแววตาที่เขาเคยใช้มองเธอด้วยความหลงใหล แต่เปล่าเลย แววตาคู่นั้นช่างแสนว่างเปล่า จึงกัดฟันแน่น ยื่นนิ้วไปที่เศษแก้วแหลมคมแล้วกลั้นใจกดนิ้วลงไปอย่างแรง มันเจ็บจนสะดุ้งแต่ก็ได้ผลเกินคาดเมื่อเขาถลามาพยุงเธอลุกขึ้นในทันที
“โอ
