ไม่รัก แต่รู้สึก

“ได้เรื่องว่ายังไงบ้าง สาธิต” ปัณจธร อธิพัฒน์โภคิน ท่านรองประธานหนุ่มรูปหล่อมากเสน่ห์ ผู้บริหารโรงแรมและรีสอร์ตในเครือของตระกูลอธิพัฒน์โภคิน เดินเข้ามาในห้องทำงาน แกะกระดุมเสื้อสูทสีดำแบรนด์ดังแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง ดวงตาคมกริบดำขลับจ้องมองไปยังผู้ชายที่เขาส่งไปทำงานบางอย่างซึ่งทุกครั้งไม่เคยพบกับคำว่าล้มเหลว ยกเว้นครั้งนี้ “เอ่อ ไม่สำเร็จครับ” “ทำไม” น้ำเสียงเย็นเยียบพร้อมแววตาคมกร้าวดุ บ่งบอกถึงความไม่พอใจของผู้บริหารหนุ่มที่เคยชินกับความสำเร็จและคำว่า “ต้องได้” เท่านั้น “คุณธาราปฏิเสธครับ ให้เหตุผลว่าจะเก็บที่ดินผืนนี้ไว้ให้เป็นมรดกของลูกสาวครับคุณปั้น” “ลูกสาวเหรอ” เลขาสาวสวยที่เดินเข้ามาเสิร์ฟกาแฟให้กับสองหนุ่มชะงักมือไปในทันทีที่ได้ยินเสียงทุ้มพึมพำทวนคำพูดของลูกน้องมือขวาคนสนิทที่ส่งไปทำหน้าที่นายหน้าเจรจาขอซื้อที่ดินผืนงามผืนนั้น สาธิตผู้ซึ่งทำงานรับใช้ใกล้ชิดมานานรู้ได้ในทันทีว่าเจ้านายหนุ่มต้องการอะไร จึงส่งรูปถ่ายและกระดาษเอสี่ปึกใหญ่ที่มีข้อมูลบางอย่างให้เจ้านายถึงมือ ดวงตากลมเหลือบมองไปยังชายหนุ่มรูปหล่อที่ทิ้งแผ่นหลังพิงพนักเก้าอี้ ยกขาขึ้นไขว่ห้าง ดวงตาที่เคยมองเธอด้วยความหลงใหลจ้องมองรูปถ่ายในมือด้วยความตกตะลึง “น้ำริน..” ริมฝีปากหยักได้รูปสีแดงสดแลดูสุขภาพดีหลุดเสียงพึมพำออกมาเป็นชื่อเล่นของผู้หญิงแสนสวยในรูปถ่าย ดวงตากลมโตแววหวานของเธอดึงดูดให้เขามองจ้องลึกลงไปในนั้น แม้จะยังไม่ได้เจอเจ้าของมันตัวเป็นๆ ก็ตาม “ครับ คุณน้ำริน ธาราริน ลูกสาวเพียงคนเดียวของคุณธารา ตอนนี้อายุยี่สิบเจ็ดปี เป็นผู้บริหารบริษัทรินธาราจิวเวลรี่ครับ ถนัดงานออกแบบเครื่องประดับ เธอได้รางวัลชนะเลิศออกแบบเครื่องประดับสองปีซ้อนแล้วครับ โสดสนิท ไม่เคยมีใครจีบติด อุปนิสัย สวย เลิศ เชิด หยิ่ง ลูกคุณหนูทุกกระเบียดนิ้ว เธอรักคุณธารามากเพราะมีกันแค่สองคนพ่อลูกเท่านั้น แม่เสียตั้งแต่เธออายุแค่สองขวบและคุณธาราก็ไม่แต่งงานใหม่อีกเลย เขาทุ่มเทความรักให้กับลูกสาวเพียงคนเดียวเท่านั้นครับ” “อืม แล้วแกมาบอกฉันทำไม” “คุณปั้นไม่ได้ต้องการข้อมูลของเจ้าของที่ดินตัวจริงหรอกหรือครับ ว้า ผมกับไอ้ณตทำงานเกินหน้าที่เสียแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ถือว่าเรื่องที่ผมพูดไปมันเป็นอากาศลอยผ่านหูไปแล้วกันนะครับ มาครับ ผมขอเอกสารคืน ขอรูปถ่ายคืนผมด้วยครับคุณปั้น” สาธิตดึงรูปถ่ายและเอกสารเอสี่ปึกใหญ่คืนกลับไป แต่กลับต้องสะดุ้งโหยงเมื่อท่านรองหนุ่มตวาดเสียงดังอย่างไม่จริงจังนัก “ไอ้ธิต..” “ครับ” “พูดมาก เอาคืนมานี่” เขาดึงรูปถ่ายใบนั้นกลับคืนมา รวมทั้งเปิดอ่านข้อมูลส่วนตัวของเจ้าของที่ดินตัวจริง ในใจคิดว่าที่ต้องลงทุนทำขนาดนี้ก็เพราะเขาต้องการที่ดินผืนนั้นมาก และเขาต้องได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม “คุณน้ำรินเธอสวยมากนะครับ” “อืม สวยมาก” ดวงตายังคงจับจ้องข้อมูลมากมายในแผ่นกระดาษ แต่ปากกลับตอบรับคำถามที่อยู่ในจิตใต้สำนึกของตัวเองไปเสียแล้ว จึงกระแอมแก้เก้อแล้วก้มอ่านข้อมูลของเธอต่อไป โดยไม่ได้ปรายตาไปสนใจเลขาสาวสวยที่ยืนน้ำตาคลออยู่ที่มุมหนึ่งของห้องเลยแม้แต่น้อย “คุณปั้นจะเอายังไงต่อครับ จะให้ผมไปติดต่อขอซื้อที่ดินจากคุณน้ำรินเลยดีไหมครับ บางทีเธออาจจะไม่ได้อยากเก็บที่ดินผืนนั้นไว้ก็ได้” “ทำแบบนั้นให้โง่เหรอ ใครจะยอมขายที่ดินมรดกของตัวเองง่ายๆ ถ้าไม่ได้มีความเดือดร้อนต้องการใช้เงิน” “อย่าบอกนะครับ ว่าคุณปั้นจะทำลายบริษัทของคุณน้ำริน เพื่อกดดันให้เธอหมดตัวและยอมขายที่ให้เรา” “ไอ้ธิต หุบปากแล้วนั่งนิ่งๆ ไอ้ณตไปไหน ทำไมให้แกมารายงานฉันวะ” ปัณจธรถามถึงลูกน้องคนสนิทอีกคนที่เขาใช้ให้ไปทำงานนี้ร่วมกัน และปกติประณตจะเป็นคนมารายงานเขา เพราะรายนั้นมีนิสัยเงียบขรึม จริงจัง พูดน้อย ไม่ทำเขาหัวเสียแบบนี้ “ไอ้ณตมันก็มีธุระบ้างสิครับ คุณปั้นใช้งานมันจนมันไม่มีเวลาหาเมียแล้วนะครับ” “หึ ขนาดไม่มีเวลา พวกแกยังมีอีหนูเป็นพรวน” “เจ้านายเป็นยังไง ลูกน้องก็ต้องเจริญรอยตามสิครับ” “พอๆ ฉันปวดหัว ไสหัวกลับไปนั่งทำงานได้แล้ว ถ้ามีอะไรฉันจะเรียกใช้เอง” “ครับ แล้วเอกสารนี่ คุณปั้นจะเอาไว้ หรือจะให้ผมเอากลับไปดีครับ” “เอาไว้สิวะ พูดมาก สิ้นปีไม่เอาโบนัสใช่ไหม” “เอาครับ เอาๆ ผมขอตัวนะครับ เจ้านาย” สาธิตเดินออกไปพักหนึ่งแล้ว แต่เลขาหน้าห้องก็ยังคงยืนนิ่งๆ อยู่มุมหนึ่งของห้องดังเดิม สุดท้ายเจ้าของห้องจึงต้องถอนหายใจยาวแล้วเรียกคนตัวบางซึ่งเขาอยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุดให้เดินมานั่งบนตักอย่างที่เคยทำเป็นประจำ “ทำไมยังไม่ออกไป มีอะไรจะคุยกับผมงั้นเหรอ” ดวงตากลมโตแสนเศร้ามองลึกลงไปในดวงตาคมกริบแสนมีเสน่ห์ ที่แม้เขามักจะมองเธอด้วยความหลงใหล แต่นั่นก็แค่ตอนที่อยู่ในห้วงของอารมณ์พิศวาสร้อนแรงบนเตียงเท่านั้น พอในเวลาปกติเช่นนี้ เธอสัมผัสได้แต่ความเย็นชาจนปวดหนึบในหัวใจ “รัตน์ถามได้ไหมคะ เรื่องที่ดิน” “จะถามเรื่องที่ดิน หรือเรื่องเจ้าของที่ดิน” เขารู้..ว่าเธอรู้สึกอะไรและกำลังคิดอะไรอยู่ นั่นเพราะว่าเธอเองก็รู้ใจเขาเช่นกัน ว่าตอนนี้เขากำลังคิดและต้องการจะทำอะไรกันแน่ “ก็ทั้งสองเรื่องค่ะ” “ถามมาเถอะ ถ้าบอกได้ ผมจะบอก ผมไม่ชอบโกหก คุณก็รู้” “คุณปั้นอยากได้ที่ดินผืนนั้นมากเลยหรือคะ” “ใช่ ที่นั่นธรรมชาติยังสมบูรณ์ ถ้าเราทำรีสอร์ตหรูให้นักท่องเที่ยวมาเที่ยวแบบส่วนตัว ที่ดินผืนนั้นต้องทำกำไรให้เรามหาศาลแน่” “แล้วเจ้าของที่ดินล่ะคะ” “ในเมื่อพ่อเขาไม่ขาย ก็ต้องเข้าหาเจ้าของที่ดินตัวจริงสิ” “เธอสวยมาก รัตน์กลัวว่า..” “กนกรัตน์ ผมเริ่มรู้สึกว่าคุณกำลังล้ำเส้นของผม” เขาไม่เคยใช้คำว่าแฟนกับใคร ผู้หญิงทุกคนในชีวิตล้วนยินยอมพร้อมใจอยู่ในฐานะผู้หญิงชั่วคืน คู่ควงชั่วคราว และผู้หญิงไร้สถานะในมุมมืดเท่านั้น แน่นอนว่าทุกความสัมพันธ์มีกฎเหล็กว่าห้ามยุ่งวุ่นวายเรื่องส่วนตัวของเขา เขาจะมีใครอีกกี่คนก็เป็นเรื่องของเขา และทุกคนจะมีใครหรือออกจากความสัมพันธ์นี้ไปก็เป็นเรื่องของเธอ เขาไม่รั้ง ไม่ยื้อ ไม่ไยดี แม้กระทั่งเลขาสาวสวยแสนเรียบร้อยพูดน้อยแต่บนเตียงร้อนแรงราวกับไฟที่เขารู้สึกชอบเธอที่สุดในบรรดาผู้หญิงทุกคนในชีวิตก็ตาม “รัตน์ขอโทษค่ะ รัตน์ลืมตัว คุณก็รู้ว่ารัตน์รู้สึกยังไงกับคุณ” “ผมห้ามความรู้สึกของคุณไม่ได้ แต่ถ้าอยู่กับผมในสถานะนี้มันทรมาน คุณจะไปก็ได้นะ ผมไม่ได้ห้าม” “คุณปั้น..คุณไม่เคยรู้สึกดีกับรัตน์เลยหรือคะ” ดวงตากลมโตแสนเศร้ามองเขาอย่างรักและเทิดทูนสุดหัวใจ แขนเรียวเกี่ยวรอบลำคอแกร่งแล้วโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมาหาเธอช้าๆ ก่อนหนุ่มสาวจะบดจูบแลกลิ้นตอกย้ำความสัมพันธ์ในห้องทำงานร้อนรักอย่างที่เคยทำเป็นประจำ “คุณปั้นยังไม่ได้ตอบคำถามรัตน์เลย” ปัณจธรยืนติดกระดุมเสื้อหลังจากจับเลขาสาวสวยแสนเรียบร้อยแต่สุดร้อนแรงบนเตียงกินจนเต็มอิ่ม ไม่คิดเลยว่าเธอจะยังจำได้ว่าเขายังไม่ได้ตอบคำถาม ทั้งที่พยายามจะเลี่ยงแล้วที่จะไม่ทำร้ายจิตใจของเธอก็ตาม “คุณไม่ควรถามคำถามนี้กับผมนะรัตน์” “รัตน์อยากรู้ค่ะ” คนตัวบางสวมกอดรอบเอวสอบ เอาใบหน้าสวยงามแนบแผ่นหลังกว้าง ฟังเสียงหัวใจดวงโตที่เต้นในจังหวะหนักแน่นสม่ำเสมอ “ผมจะรู้สึกยังไงกับคุณหรือใคร ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องรู้ ผมมันไม่ใช่คนดี ผมไม่มีความรักให้ใครหรอก วันหนึ่งเราก็อาจต้องเลิกยุ่งเกี่ยวกัน ถ้าผู้หญิงที่ผมต้องแต่งงานด้วยรับไม่ได้ที่ผมมีบ้านเล็กบ้านน้อย” เธอกอดเขาแน่น รู้สึกหวงแหนสุดใจ ตั้งแต่มีความสัมพันธ์กันมา เขาไม่เคยนอนกับเธอแค่คนเดียว แม้จะหึงหวงและไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่สามารถแสดงอาการเหล่านั้นออกมาได้ เพราะนอกจากจะเป็นข้อตกลงในความสัมพันธ์แล้ว เธอยังอยากเป็นผู้หญิงที่แตกต่างจากผู้หญิงทุกคนและเป็นคนที่เขาอยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุด แต่ในวันนี้ ลางสังหรณ์ของเธอมันบอกว่าเธอกำลังจะเสียเขาไปให้กับผู้หญิงคนนั้นตลอดกาล ถ้าเธอไม่ทำอะไรสักอย่าง ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังลิ้นชักโต๊ะทำงานชั้นล่างสุด ที่เขาเก็บอุปกรณ์ป้องกันซึ่งเอาไว้ใช้กับเธอในห้องทำงานนี้ มุมปากกระตุกยิ้มร้าย มันควรถึงเวลาแล้วที่เธอต้องจัดการกับเขาขั้นเด็ดขาดเสียที