ยาหยีของคนเถื่อน

ลูกสาวกูหาย

    ทางด้านผู้ใหญ่โรจน์ พ่อของยายีก็ร้อนใจจนนั่งไม่ติด ตั้งแต่เมื่อคืนที่คนงานโทรศัพท์มาบอกว่ารถยนต์ของลูกสาวหายไป ผู้ใหญ่ก็ตั้งใจจะออกไปตามเลย เพราะโทรศัพท์หายายีก็ปรากฏว่าปิดเครื่อง ผู้ใหญ่คิดว่าจะแจ้งความแต่คุณปรานีแม่ของยายีห้ามไว้ให้ใจเย็นๆ ก่อนบางทียาหยีอาจจะออกไปขับรถเล่นตามประสา การทำอย่างนั้นจะทำให้เป็นข่าวดังใหญ่โต

    พ่อใจเย็นๆ ก่อน แม่จะโทรศัพท์บอกเจ้าโตมันให้มันไปตามน้องเจ้าโตมันมีเส้นสายพรรคพวกพอตัวอยู่" แม่ของยาหยีพูดเตือนสติ

    "โต!! นี่แม่นะลูก นอนแล้วใช่ไหม แม่จะโทรมาบอกว่า หยีขับรถออกไปจากบ้านไปไหนก็ไม่รู้ โตช่วยแม่คิดทีว่าแม่จะตามน้องที่ไหนโทรหาเพื่อนน้องก็ได้"คุณปรานีโทรหาลูกชายด้วยความร้อนใจ

    "ครับแม่ เดี๋ยวผมจะโทรหาอนงค์นางดูก่อนครับ แค่นี้ก่อนนะครับได้เรื่องแล้วเดี๋ยวผมส่งข่าวแล้วผมจะขับรถไปหาพ่อกับแม่ที่บ้านใหญ่ครับ"โตมรพูดเมื่อวางสายจากแม่โตมรก็โทรหาเพื่อนของยาหยีแต่ก็โทรไม่ติด จึงได้โทรกลับไปบอกแม่ของตนเองอีกครั้ง

    "แม่ผมโทรหาอนงค์นางไม่ติดเหมือนกัน ผมว่ามันชักจะยังไงๆแล้วนะครับ"โตมรบอกแม่น้ำเสียงเป็นกังวล

    "แม่ก็ว่าอย่างนั้นนะโต"คุณปรานีพูด

    "ผมไปที่บ้านก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวให้คนของเราออกหาข่าวแม่ใจเย็นๆก่อนนะครับ"โตมรบอกแม่และวางโทรศัพท์

    โตมรขับรถมาหาพ่อกับแม่พร้อมกับเรียกคนงานให้ช่วยออกติดตามหาข่าวอย่างเงียบๆ อย่าเพิ่งให้ตำรวจรู้เกรงจะเป็นเรื่องใหญ่โตขึ้นมา แต่มีหรือที่ผู้ใหญ่โรจน์ผู้มากด้วยอิทธิพลจะยอมอยู่นิ่งลูกสาวหายไปทั้งคน

    "เออๆ! เดี๋ยวกูโทรหาพรรคพวกกูก่อนคนกันเองไว้ใจกันได้ เดี๋ยวให้ช่วยกูตามหาอีกแรง" พ่อของโตมรพูดขึ้นอย่างหัวเสีย

    "ไอ้เสี่ยชัย กูเองนะผู้ใหญ่โรจน์ ตอนหัวค่ำมึงได้เห็นรถลูกสาวกูขับไปร้านเหล้าของมึงบ้างหรือเปล่าพอดีว่ายาหยีลูกสาวกูมันยังกลับไม่ถึงบ้าน" ผู้ใหญ่คุยโทรศัพท์กับเสี่ยชัยเจ้าของร้านเหล้าในตัวอำเภอ

    “ครับพี่ผู้ใหญ่ แต่วันนี้ผมไม่ได้อยู่ร้านครับมาทำธุระแต่ว่าเดี๋ยวผมโทรเช็กเด็กในร้านให้ว่าหลานยาหยีมาที่ร้านหรือเปล่า” เสี่ยชัยรับคำเป็นธุระจัดการให้

    เสี่ยชัยโทรถามเด็กที่ร้าน เด็กในร้านของเสี่ยชัยได้เล่าให้ฟังว่าเห็นยาหยีมานั่งดื่มกับกลุ่มเพื่อน 4-5 คน แต่ก็ได้กลับไปแล้วประมาณเกือบๆ เที่ยงคืน

    “ครับผมเห็นอยู่ครับเสี่ยชัยว่าคุณหยีมา แต่กลับไปนานแล้วครับ นี่ตี3แล้วออกไปจากร้านตั้งแต่เที่ยงคืนครับ เห็นมีลูกชายกำนันสิงห์ช่วยอาสาขับรถให้คุณยาหยี เพราะคุณยาหยีเมาครับเสี่ย” เด็กในร้านรายงาน

    เมื่อได้เรื่อง เสี่ยชัยเลยโทรบอกข่าวแก่ผู้ใหญ่ ทำให้ผู้ใหญ่เบาใจไปเพราะคิดว่าอย่างไรเสียพลวัตรก็คงดูแลยาหยีได้ แต่ผู้ใหญ่กลับคิดผิดไป โดยหารู้ไม่ว่านายหัวพลวัตรนั้นเป็นตัวอันตรายสำหรับลูกสาวตนเลย

    "แล้วมันไปส่งไอ้หยีที่ไหน ปานนี้แล้วยังมาไม่ถึงบ้าน โตโทรหาพลหน่อยมันถึงไหนอยู่ไหนแล้ว"ผู้ใหญ่โรจน์พูดกับ    ลูกชายด้วยความร้อนใจ ฝ่ายโตมรก็ได้โทรหาเพื่อนตามคำสั่งพ่อ ในใจก็วิตกกังวลเช่นกัน นึกถึงสายตาของพลวัตรเวลาพลวัตรมากินเหล้าที่บ้าน เวลามองยาหยีมันน่ากลัวมันยังเคยพูดทีเล่นทีจริงว่า

    “น้องมึงกูขอทำเมียได้ไหม ได้กูเป็นน้องเขยดีนะเว้ย.” พลวัตรได้เคยพูดกับโตมร

    “ดีบ้าดีบออะไรละไอ้พลมึงน่ะไอ้พ่อหม้าย เจ้าชู้ลื่นเป็นไอ้ปลาไหลกูไม่ยอมยกให้ให้น้องกูต้องเสียใจหรอก” โตมรเคยว่าเพื่อนเอาไว้

    "พ่อ ผมโทรหาไอ้พลไม่ติดมันปิดเครื่อง" โตมรบอกพ่อ

    "เดี๋ยวกูโทรหากำนันเอง" ผู้ใหญ่โรจน์พูดขึ้น ร้อนใจจนแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว

    "กำนันสิงห์ นี่ผู้ใหญ่โรจน์เองนะ ผมจะถามว่าพลกลับถึงบ้านแล้วยังครับ" ผู้ใหญ่โรจน์ถาม

    "มีอะไรกันหรือเปล่าดึกๆแบบนี้ถึงได้โทรถามหาไอ้พล ผู้ใหญ่มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ"กำนันสิงห์ถามขึ้นด้วยความสงสัย

    “ลูกสาวกูหาย ชัดไหมกำนัน” ผู้ใหญ่โรจน์พูดขึ้นอย่างนึกโมโห

    “ลูกสาวผู้ใหญ่หายแล้วมันยังไง ไอ้พลมันไปทำอะไรลูกสาวผู้ใหญ่หรือครับ” กำนันสิงห์ถาม

    "มีคนบอกมาว่า เห็นพลขับรถของลูกสาวผมออกมาจากร้านเหล้าตั้งแต่เที่ยงคืนถึงตอนนี้มันยังพาลูกสาวผมมาไม่ถึงบ้านเลย มันอยู่ที่ไหนแล้ว"ผู้ใหญ่โรจน์ถามน้ำเสียงไม่พอใจ

    "อ้าว ไอ้พลเอาแล้วไหมล่ะ ใจเย็นๆก่อนนะผู้ใหญ่อาจจะมีเรื่องเข้าใจผิดกันเพราะผมเห็นรถจ๊อบเปอร์ของไอ้พลจอดอยู่ที่บ้านนะครับ แต่เดี๋ยวผมขอวางโทรศัพท์ก่อนเดี๋ยวจะไปเรียกคนสนิทมันมาถามเอาความก่อน"กำนันสิงห์พูดน้ำเสียงร้อนใจเช่นกัน

    กำนันสิงห์เรียกลูกน้องคนสนิทของนายหัวพลวัตรมาสอบถามความ ได้ความว่าพลวัตรให้คนสนิทไปขับรถกลับมาจอดไว้ที่บ้านจริง ๆ

    "นายหัวให้ผมไปเอารถกลับมาครับนายใหญ่ แล้วบอกให้ผมนอนเลย ไม่ต้องรอเปิดประตูเพราะนายหัวไม่กลับบ้านครับวันนี้" นายโชคเล่าให้กำนันฟัง

    เมื่อทราบความกำนันก็ไปไม่เป็นเลยเหมือนกัน คิดไตร่ตรองอยู่ครู่ใหญ่ จึงตัดสินใจ โทรไปหาผู้ใหญ่เพื่อตกลงพูดคุยกัน ซึ่งตอนนี้ก็เกือบจะสว่างอยู่แล้ว กำนันตัดสินใจให้คนรถเอารถออกเพื่อเดินทางไปสมทบกับผู้ใหญ่ ติดตามหาลูกชายตัวสร้างปัญหาให้กลับมาพูดคุยกันว่าเกิดอะไรขึ้น

    มาถึงบ้านผู้ใหญ่กำนันก็เข้าไปทักทาย ทุกคนนั่งคอยกำนันอยู่แล้ว โตมรยกมือไหว้กำนันด้วยความนับถือและคุ้นเคยสนิทสนมกันเป็นอย่างดี

    “พ่อสิงห์สวัสดีครับ โทรหาไอ้พลติดมั้ยครับพ่อ” โตมรสอบถาม

    "ไม่ติด พ่อว่าน่าจะเป็นแผนของไอ้นายหัวมันแล้วนะ แต่อย่ากังวลไปเลยพ่อรับผิดชอบเองทั้งหมดพ่อว่าลองตามมันไปที่รีสอร์ตดูพ่อว่ามันน่าจะพาหนูยาหยีไปสองที่นี่ล่ะไม่รีสอร์ตริมเขื่อนก็รีสอร์ตแถวสนามชนโค"กำนันสิงห์บอกกับทุกคน

    เมื่อตกลงกันได้แล้ว ทุกคนก็ไปตามลูกชายและลูกสาวตามสถานที่ที่คิดว่าพลวัตรจะพายาหยีไป จนกำนันได้รับโทรศัพท์จากลูกชายว่าให้ตามตนเองมาที่รีสอร์ตริมเขื่อน

    เวลาเกือบ8โมงเช้าแล้วยาหยีและนายหัวพลวัตรที่ยังอยู่ในห้อง ยาหยีนั้นนอนขดตัวอยู่บนเตียง มีผ้าห่มนวมพันร่างกายไว้เพราะไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่ ส่วนนายหัวพลวัตรก็เดินออกมาจากห้องน้ำนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาในมือถือเสื้อผ้าของยาหยีออกมาด้วยแล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง

    "มาเร็วดีจังเพิ่งโทรไปสั่งอาหารเช้ามาเมื่อกี้ สงสัยพนักงานจะมาเสิร์ฟอาหาร"นายหัวพลวัตรคิดแล้วก็เดินไปเปิดประตู แต่พอประตูเปิดออกก็แกล้งอุทานออกมาเหมือนจะตกใจทั้งๆ ที่เป็นแผนการที่เตรียมไว้อยู่แล้ว

    "เฮ้ย!! พ่อ ผู้ใหญ่ ไอ้โต มากันครบเลย"พลวัตรพูดยิ้มๆ

    “เออ กูเอง ไอ้เพื่อนเลว น้องกูอยู่ไหน” โตมรถามอย่างโมโหพลวัตร

    พลวัตรยิ้มเจื่อนๆ พรางตอบเพื่อนไปว่าอยู่ข้างในพร้อมกับพูดว่า

    "เดี๋ยวอย่าเพิ่งเข้ามา ขอกูแต่งตัวก่อนอีกอย่างเมียกูก็โป๊อยู่" พลวัตรพูดบอกว่าเมียโป๊อยู่อย่างหน้าตาเฉย

    เอ๊ย!!! ทั้งสามคน โตมร ผู้ใหญ่ และกำนัน อุทานขึ้นพร้อมกัน “เมียหรือวะ”

    นายหัวพลวัตรดันประตูปิดลงพร้อมกับกดล๊อกประตูและเอาเสื้อผ้าให้ยาหยีรีบแต่งตัวจะได้ไปคุยกันข้างนอก

ยาหยีเองก็งงๆ และช๊อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างมาก แต่ก็รีบรับเสื้อผ้าไปสวมจนเรียบร้อย แต่สายตาของยาหยีก็โกรธจนแทบอยากจะฆ่าพลวัตรให้ตายเลยทีเดียว