คุยกับลูกชาย VS. ปลอบขวัญลูกสาว
1520 คำ
เมื่อนายหัวพลวัตรแต่งตัวเสร็จแล้วก็เดินออกมาเปิดประตูให้ทุกคน กำนันสิงห์จึงขอคุยกับลูกชายของตนเองก่อน ส่วนพ่อและพี่ชายของยาหยีก็แยกตัวมาคุยกับยาหยีเช่นกัน
“เกิดอะไรขึ้นพลไหนเล่าพ่อมาสิ พลไปทำกับลูกสาวเขาแบบนั้นได้ยังไง” กำนันต่อว่าลูกชาย
"ยังไม่ได้ทำอะไรหรอกพ่อ แค่ได้ลูบๆหอมนิดหอมหน่อย แม้ว่าผมอยากทำมากกว่านี้ก็ตาม แต่ไม่นานพ่อผมได้ทำตามความต้องการแน่นอน" นายหัวพลวัตรบอกพ่อไป สายตาและน้ำเสียงแสนจะเจ้าเล่ห์ และหมายมาดในใจเมื่อคิดถึงแม่ตัวเล็กคนงามของเขา
"ไอ้ลูกเวรรักชอบเขาทำไมมึงไม่บอกเขาหรือบอกกูดีๆ กูจะจัดการไปพูดจาสู่ขอมาให้มึงเอง" กำนันสิงห์บ่นลูกชาย
"เออน่าพ่อ เชื่อหัวผมแบบนี้ได้ชัวร์ และทันใจเชื่อผม ก็พ่อกับแม่บอกผมเองว่าเป็นหม้ายมา 3 ปีแล้วหาเมียเป็นตัวเป็นตนเสียที ผมก็ทำตามคำเรียกร้องแล้วนี่ไงครับ เป็นไงว่าที่เมียผมสวยถูกใจพ่อไหม" พลวัตรพูด
"เออเจริญจริง ๆลูกกู ไอ้สวยมันสวยแต่ลูกเขามีพ่อมีแม่นะเจ้าพล พี่ชายลูกยาหยีเองก็เพื่อนสนิทพล พ่อกลัวว่าจะมีปัญหา มองหน้ากันไม่ติด ที่สำคัญพ่อได้ข่าวลูกยาหยีเอง เขาเป็นคนเก่ง เรียนเก่ง มั่นใจในตัวเองสูงพอสมควร ออกจะติดดื้อหัวแข็งพ่อแม่พี่ชายเขาตามใจและหวงมาแต่เด็ก ไปเรียนกรุงเทพตั้งแต่พอแรกสาวเลยไม่ใช่เหรอ"กำนันถามลูกชาย
"ครับพ่อ ผมทราบบางทีผมเองก็หมั่นไส้ไอ้โตมรมัน เวลาผมไปกินเหล้ากับมันที่บ้าน น้องสาวมันอยู่บ้านมันชอบหาเรื่องให้ไปทำนู่นทำนี่ ไม่ให้ออกมาเจอผมตลอด" พลวัตรเล่าพ่ออย่างนึกหมั่นไส้โตมร
"เอาน่าพ่อผมคิดมาแล้ว วิธีของผมวิธีนี้น้องสาวไอ้โตมรหนีผมไม่พ้นแน่นอน"นายหัวพลวัตรพูดยิ้มๆ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้เขามั่นใจว่าจะสามารถทำให้ยาหยีรักและผูกพันกับเขาได้อย่างแน่นอน
"พ่อทำตามแผนของผมแล้วกัน เอาอย่างนี้นะพ่อ พ่อเป็นตัวแทนพูดออกหน้าเลยว่าจะรับผิดชอบจัดงานแต่งงาน ฝ่ายพ่อผู้ใหญ่โรจน์เขาจะเรียกสินสอดเท่าไหร่ผมสู้ พ่อพูดในทำนองว่า ก็ในเมื่อข้าวสารเป็นข้าวสุกไปแล้วก็ให้เด็กมันแต่งงานกันไปเถอะ รับรองพ่อผู้ใหญ่แกรักเกียรติรักศักดิ์ศรีแกจะตาย แกต้องยอมรับข้อเสนอพ่ออย่างแน่นอน"
"ไอ้พล ไอ้ลูกเลว มึงเพิ่งบอกกูอยู่ว่ามึงยังไม่ได้เค้าเป็นเมีย แล้วจะให้กูไปพูดว่าลูกยาหยีเขาเป็นเมียมึงแล้วกูก็เสียผู้เสียคนหมดสิวะ"กำนันพูดว่าลูกชาย
"โธ่พ่อ พ่อก็ไม่ต้องไปลงรายละเอียดถึงไอ้เรื่องได้กันไม่ได้กันก็ได้ แค่พ่อบอกว่าไหนๆ เรื่องมันก็เกินเลยมาถึงขั้นนี้แล้ว กลัวฝั่งผู้หญิงจะเสียหาย พูดให้เขาคิดไปในทางที่ว่าถ้าเขาไม่รับข้อเสนอเราเขาก็มีแต่เสียกับเสียพ่อพูดแค่นี้พอ"พลวัตรบอกพ่อ
กำนันสิงห์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกไม่อยากแก้ปัญหาในสถานการณ์แบบนี้เลยจึงพูดขึ้นว่า
พ่อว่าให้แม่แกตามมาแล้วพูดแทนพ่อจะดีกว่า พ่อไม่ค่อยถนัดเลยจริงๆ ว่ะ"กำนันบอกลูกชาย
"ไม่ได้ พ่อนั่นแหละต้องพูดให้ผม นะพ่อนะช่วยผมหน่อยเถอะ"พลวัตรพูดขอร้องพ่อให้เห็นใจช่วยเหลือตัวเอง
"แล้วถ้าหนูยาหยีเขาบอกว่าเขาไม่เอามึงล่ะ ปฏิเสธไม่แต่งกับมึงจะให้พ่อทำไง"กำนันสิงห์ถามอีก
"พ่อก็คุยกับพ่อผู้ใหญ่ ผมไม่ได้ให้พ่อคุยกับน้องหยีนะพ่อ" พลวัตพูดกับพ่อของเขาแบบบีบบังคับพ่อกลายๆ
"พ่อเชื่อเกมที่ผมวางหมากไว้เถอะครับตามนี้แหละพ่อ เดี๋ยวผมขอตัวไปสั่งแม่ครัวของรีสอร์ตให้ทำอาหารไปรับรองว่าที่ พ่อตา กับพี่เมียผมก่อนคุยดีๆ นะพ่อนะ"นายหัวพลวัตรพูดสรุปและเดินจากไปทางด้านหลังของรีสอร์ตทิ้งให้ผู้เป็นพ่ออยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่รู้จะเริ่มต้นคุยกับผู้ใหญ่โรจน์อย่างไรดี
ทางด้านผู้ใหญ่โรจน์และนายหัวโตมร ก็ได้ถามไถ่เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับยาหยีเช่นกัน
"ไหนไอ้หยี แกเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้พ่อกับพี่ฟังมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้มาอยู่บนเตียงมานอนค้างอ้างแรมกับผู้ชายอย่างนี้ได้"ผู้ใหญ่โรจน์ถามลูกสาว
ยาหยีร้องไห้จนตาแดง หน้าแดงไปหมด พร้อมกับยกมือไหว้ขอโทษพ่อและพี่ชายที่สร้างเรื่องทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงมาถึงพ่อและพี่ชาย
"พ่อจ๋า หยีขอโทษ พี่โต หยีผิดไปแล้ว หยีไม่น่าออกไปร้านเหล้าคนเดียวโดยไม่มีใครตามไปด้วยเลยจริงๆ หยีรู้แล้วที่พี่โตให้ลูกน้องพี่คอยตามหยีเพราะพี่ห่วงหยี ถ้าหยีไม่ดื้อคงไม่ต้องเป็นแบบนี้ อือๆ ๆ ๆ " ยาหยีร้องไห้สะอึกสะอื้น
"พ่ออยากรู้ว่าแล้วหยีมาอยู่กับพลที่รีสอร์ตของเขาได้อย่างไร ทำไมไม่รักษาเนื้อรักษาตัว หยีรักชอบกับพี่เขาหรือเปล่าลูก" พ่อของยาหยีถามขึ้นพยายามใจเย็นกับลูก
"หยีก็ไม่รู้ค่ะพ่อว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร หยีจำได้ว่าเมื่อคืนหยีเมาน้ำหวากที่หยีกินเข้าไปเพราะเข้าใจว่ามันคือน้ำตาลหวานที่พ่อของแตนฝากมาให้ แต่พอดีแตนมันหยิบกระบอกมาผิดเอาอันที่ใส่ไม้เคี่ยมดองเป็นน้ำหวากแล้ว หยีน่าจะแพ้ไม้เคี่ยม หยีเมาหลับไปค่ะพ่อ จำอะไรไม่ได้เลยรู้สึกตัวอีกทีหยีก็นอนอยู่ในห้องพี่พลแล้ว เรื่องรักชอบหยีก็ไม่เคยคิดกับพี่พลแบบนั้น พี่พลเขามีลูกมีเมียแล้วนะคะพ่อ" ยาหยีเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้พ่อและพี่ชายฟังและปฏิเสธเรื่องรักใคร่ชอบพอกับพลวัตรด้วย
"ถ้าอย่างนั้นพ่อว่าไอ้พลมันก็ต้องรับผิดชอบหยีนะ มันทำเรื่องบัดสีแบบนี้ไม่เห็นหัวพ่อเลย ไอ้โตเพื่อนมึงกูยิงทิ้งเสียดีไหม" ผู้ใหญ่โรจน์พูดด้วยความโมโห
โตมรหันมามองหน้าพ่อ กลัวใจพ่อเหลือเกินเพราะรู้ดีว่าพ่อรักและหวงน้องน้อยของเขามากแค่ไหน
"ผมว่าพ่อใจเย็นๆก่อนเถอะครับ ยังไงไอ้พลมันก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร" โตมรกล่าวขึ้นอย่างกลัวเรื่องจะบานปลาย
"แล้วมันจะรับผิดชอบแต่งงานกับไอ้หยีไหมล่ะ ถ้ามันจะมาทำเล่นๆ กับลูกสาวกู กูไม่เก็บมันไว้แน่"ผู้ใหญ่โรจน์กล่าวอย่างแค้นเคืองใจ
"ไม่นะคะพ่อ หยีไม่แต่งงานกับพี่พลนะ" ยาหยีพูดขัดขึ้น
"เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว แกเสียตัวให้มันไปแล้วนะไอ้หยี มันต้องรับผิดชอบลูก" พ่อของยาหยีพูดอย่างโมโหและขัดใจไม่รู้จะทำอย่างไรดี
"เอ่อ...พ่อคะ หยีว่าหยียังไม่มีอะไรกับพี่พลหรอกค่ะ แต่ให้มั่นใจเราไปตรวจร่างกายกันก็ได้นะคะ พ่อค่ะ พี่โตค่ะหยีเป็นลูกพ่อเป็นน้องพี่โต หยีรู้ตัวเองดีค่ะ หยีไม่ใช่คนที่จะอะไรกับใครก็ได้ หยีไม่ได้เป็นคนใจง่ายนะคะให้เชื่อใจหยี"ยาหยีพูดทั้งน้ำตา
ผู้ใหญ่โรจน์มองหน้าลูกสาว อย่างนึกสงสารไม่รู้จะช่วยลูกหาทางออกในสถานการณ์แบบนี้อย่างไรดี ทำไมคนเป็นพ่อจะไม่รู้ว่าลูกตัวเองเป็นคนอย่างไร
"หยีลูกพ่อ ทำไมพ่อจะไม่รู้ว่าลูกพ่อเป็นคนอย่างไรแต่เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้วนะลูก พ่อไม่อยากให้ลูกต้องเป็นขี้ปากชาวบ้านนะ" ผู้ใหญ่โรจน์พูด
"พ่อต้องช่วยหยีนะ หยีไม่อยากแต่งงานนะคะ พ่อส่งหยีไปเรียนต่อต่างประเทศก็ได้หยีจะไปต่อปริญญาเอก กลับมาคนก็ลืมเรื่องหยีไปหมดแล้วนะพ่อนะ" ยาหยีโผเข้ามากอดพ่อ พร้อมทั้งเสนอความคิดหาทางออกให้ตัวเอง
ผู้ใหญ่โรจน์ถอนหายใจ คิดหนักกับความคิดของลูกสาว ด้วยตนเองก็ไม่อยากให้ยาหยีไปอยู่ไกลหูไกลตาของตัวเอง
"แต่พ่อไม่อยากให้หยีไปเรียนไกลๆ พ่อแก่แล้ว อยากให้หยีอยู่บ้านเรา อยู่ใกล้ๆ พ่อมากกว่านะลูก อย่าไปเลยลูก พ่อจะหาทางออกและแก้ปัญหาให้ลูกเอง" ผู้ใหญ่โรจน์พูด
- ผู้เขียน
