บทที่ ๑๔ ปั้นน้ำเป็นตัว
เท้าอันน่าเกลียดของจระเข้ตัวใหญ่ยักษ์ก้าวขึ้นจากน้ำ ร่างกำยำสีนิลสนิทก็กลายเป็นบุรุษรูปงาม โดยไม่ปล่อยหญิงสาวในอ้อมแขน ผมยาวประสะโพกสอบเป็นสีดำแซมปอยผมขาวด้านหน้า ทั้งเนื้อตัวและเส้นผมเปียกปอนเช่นเดียวกับคุณผู้หญิงของบ้าน คนที่นั่งรออยู่บนผืนหญ้าเหนือสระบัวคงต้องตกใจ
“พุทโธ่! คุณหลวง กว่าจะขึ้นมาหนอคุณหลวง”
คุณพระประสิทธิ์รีบเข้าไปไถ่ถามอย่างเป็นห่วง ด้วยความที่เจ้านายจะไม่กลับร่างครึ่งกุมภิลบ่อยนัก เพราะยากแก่การกลับคืนร่างมนุษย์ คงจะต้องใช้เวลาหลายวันเพื่อรออาคมมนตร์จางหายไป ขนาดว่าเคยตัดผมให้สั้นลงเท่าเดิม นัยน์ตาที่อำพรางไว้ด้วยฤทธิ์มนตร์ก็ยังเป็นสีแดง
“พญาชาละวัน...? หมอมิ่งเคยเล่าให้ฉันฟังว่าถูกไกรทอง หมอจระเข้ปราบ สิ้นชีวิตไปนานแล้ว”
“ยังไม่ตาย เกรงว่าจะหมอไหนก็ปราบฉันไม่ได้นะแม่อ่วม เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันซะมากกว่า” เขาแสยะยิ้ม ทว่าโทสะลูกหนึ่งปรากฏขึ้น
