บทที่ ๑๓ ปั้นน้ำเป็นตัว
หน้าทางเข้าถ้ำเป็นโพรงลึกทรงกลมขนาดเท่าลำตัวจระเข้ขนาดใหญ่มากสามารถเข้าไปได้ มีม่านน้ำทอประกายแสงระยิบระยับจับตา จระเข้ร่างกำยำคายหญิงสาวออกจากปาก กลายเป็นบุรุษรูปงามนุ่งโจงกระเบนสีดำ สวมเครื่องอาภรณ์เป็นสร้อยอัญมณีมรกต เส้นผมดำขลับตรงยาวทิ้งลงเหนือสะโพกสอบ ปอยผมสีขาวข้างกรามแกร่งตามอายุขัยคือห้าร้อยกว่าปี
แก้วตานั้นเปียกปอนไปทั้งร่างสั่นเทา นัยน์ตาคู่สวยสั่นไหวหลุบขึ้นมองเขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ยังสำนึกรู้ว่าอย่างไรเขาก็เป็นสามี
“ฉันตกใจนะคะคุณหลวง...”
“ขวัญเอ๋ยขวัญมา... แม่ทูนหัว” เสียงทุ้มอ่อนโยนลงปลอบประโลม ดึงเอวบางเข้ากอดแนบกาย ลูบศีรษะน้อยเบา ๆ “ฉันอยากพาหล่อนมาเที่ยวถ้ำบาดาลของฉัน เวลาที่ฉันอยู่จำศีล ไม่มีผู้ใดมารบกวน ฉันไม่มีเจตนาจะทำให้หล่อนตกใจ”
“แต่ว่าฉันเพิ่งหลุดออกมาจากปากอ้ายเข้ ท่านไม่คิดบ้างเลยหรือว่าเกิดสำลักน้ำในบ่อบัวเข้าไป กลืนฉันลงท้องขึ้
