บทที่ ๑๕ นักขัดประตู
คาบลงน้ำ... ห้ามเป็นอันขาด! แก้วตาขอสามีเอาไว้ข้อหนึ่งเพราะหล่อนเองก็กลัว หล่อนว่ายน้ำไม่เป็น ไม่เคยเข้าใกล้แม่น้ำลำคลองมาแต่เล็ก ๆ แล้ว โดยเฉพาะคลองหลังบ้านคุณหลวงจัน หล่อนไม่กล้าเฉียดใกล้ อย่าว่าแต่หล่อนเลย ลูกเด็กเล็กแดงละแวกนี้ไม่มีใครกล้ามาเล่นน้ำพอได้ยินว่ามีคนเคยเห็นบางอย่างโผล่แพลมบนพื้นน้ำ แหวกน้ำออกเป็นคลื่นระลอกใหญ่ว่ายหายไปไว ๆ
ไม่คุณพระก็คุณหลวงจันนั่นแหละ...
แต่เจ้าหน้าที่ทางการส่งคนจับสัตว์น้ำมาตามหาอ้ายเข้ในลำคลองไม่เห็นจะมี กุมภิลในร่างมนุษย์เรียนรู้ที่จะอยู่เป็น ฉลาดพอตัวที่จะไม่ทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ บอกให้บ่าวนำป้ายมาติดว่าห้ามลงคลองเพราะอาจมีสัตว์ร้าย ถึงแม้ว่าพวกเขาจะต้องถูกใส่ความนี่สิ เพราะเจ้าหน้าที่ลงความเห็นว่าไม่ใช่อ้ายเข้ ก็คงจะเป็นตัวเหี้ยกระมัง
ห้องครัวด้านหลังอยู่ติดกับคลองบางกอกน้อย แก้วตาวานบ่าวไปหยิบหาใบตองมาห่อข้าวก่อนวางลงในปิ่น
