บทที่ ๑๒ ปั้นน้ำเป็นตัว
แก้วตาไม่ได้ตั้งใจจะไปขายน้ำมันพรายของหมอมิ่งให้ใครอยู่แล้ว มันเป็นขวดสุดท้ายที่เหลือ เผอิญว่าเก็บอยู่ในกระเป๋ากระโปรงผ้าซิ่นพอดี...
ตลอดเดือนมานี้หล่อนอยู่ในโอวาทสามีเพราะเขาเมตตาเอ็นดูหล่อน ไม่เคยดุด่าว่าตี ไม่เคยแม้แต่จะตะคอกใส่หน้าหล่อนอย่างอาม้า บ้านหลังนี้ยังอาศัยอยู่สบาย ไม่มีกฎเกณฑ์ใด ๆ อยากไปไหนก็เรียกให้บ่าวขับรถพาไป ไม่ต้องตื่นแต่เช้ามาคุมงานเจ๊ก ได้ใช้ชีวิตอย่างคุณผู้หญิงเสียจริง
บ่าวในบ้านเรียกหล่อนว่าคุณผู้หญิง แต่เช้าหล่อนจะลงไปดูกับข้าวให้ผัว ทำอาหารราดข้าวเป็นผัดผักง่าย ๆ หรือเมนูเนื้อสัตว์ห่อใส่ใบตองแล้วใส่ไว้ในปิ่นโตอีกชั้น ให้คุณหลวงทานตอนเที่ยง แต่ถ้าหากวันไหนเหนื่อยมากจนลุกไม่ค่อยไหวก็ไม่ได้ทำ ให้เป็นหน้าที่ของบ่าว
มีเรื่องหนึ่งซึ่งคนในบ้านไม่รู้คือลิ้นของสองกุมภิลจะไม่รับรู้รสชาติอาหาร แค่รับประทานไปอย่างนั้น เพื่อให้อาหารย่อยสลายมาเป็นพล
