บทที่ ๗ ผัวเมียกัน อ่างเดียวกัน
2109 คำ
บทที่ ๗ ผัวเมียกัน อ่างเดียวกัน
บ้านหลังใหญ่บนพื้นที่กว้างขวางได้รับการออกแบบอย่างสวยงามลงตัว ด้วยฝีมือนายช่างสิบหมู่บิดาของคุณหลวงจัน หนึ่งหลังด้านหน้าเป็นตึกสองชั้นสร้างด้วยไม้สักทอง ประดับด้วยไม้ฉลุลายงานประณีต ผสมผสานวัฒนธรรมตะวันตกตามสมัยนิยมเน้นสีขาวอย่างที่เรียกว่าโคโลเนียลสไตล์ ห้องนอนของคุณหลวงและคุณพระแบ่งแยกกันเป็นสัดส่วน ถัดจากสวนหย่อมไปยังมีเรือนไทยปลูกใหม่ไม่นานมานี้ รายล้อมด้วยสระดอกบัวบานสะพรั่ง มีบ้านพักของบ่าวและห้องครัวอยู่ด้านหลัง
แม่อิ่ม แม่นวล ยายฉวี มีหน้าที่ดูแลความสะอาดบ้าน นายมิ่งดูแลสวนและคอยช่วยงานแม่บ้านอีกแรง ยังมีสารถีประจำบ้านคอยขับรถให้คุณหลวงคุณพระ ตอนนี้ก็มาช่วยดูแลคุณผู้หญิงของบ้านอีกคนหนึ่ง
“บ่าวหล่อนจะมาวันพรุ่งนี้ใช่ไหม?”
“ค่ะคุณหลวง นังอ่วมน่าจะมาคนเดียว ที่เหลือคงอยู่ช่วยงานเตี่ยค่ะ”
แก้วตายังคงสำรวมกิริยาตลอดเวลาอยู่กับสามี ขณะมือหนาคอยจับจูงมือเรียวพาคนตัวเล็กกว่าให้ก้าวขาลงจากรถอย่างระวัง ในเสื้อลายลูกไม้คอผ่ามีเครื่องประดับเป็นสร้อยมุก ผ้าซิ่นสีแดงยาวประหน้าแข้งเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่ จากอีกหลายตัวซึ่งบ่าวช่วยหยิบยกลงมาจากรถยนต์
โดยปกติแล้วแก้วตามักใส่เสื้อแพรจีนสวมใส่สบาย แต่งตัวอย่างคนจีนอยู่บ้านคุมงานโรงฝิ่น ทว่าหลังแต่งงานมาราวเปลี่ยนชีวิตเป็นคนใหม่ แทบจะกลายเป็นคุณนาย
“ขาดเหลืออะไรให้บอกแม่อิ่มแม่นวล หรือโทรบอกฉัน เบอร์โทรศัพท์บนโต๊ะทำงานที่ออฟฟิซน่ะโทรมาได้ไม่ต้องเกรงใจผัว บ่าวหล่อนคงเดินทางลำบากเสียหน่อย บ้านฉันอยู่ในสวนในป่าลึกขนาดนี้”
“ของที่ได้มาใหม่นี้ตั้งมากมายถมถืด ฉันอยู่บ้านไม่ค่อยจะได้ทำอะไร จำเป็นต้องเกรงใจท่านอยู่ค่ะ”
“ขอให้เลิกเรียกท่านเสียทีเถอะ ฟังไม่เข้าหู หล่อนเรียกคุณพี่ พี่จันออกจะไพเราะ ฉันฟังเสียงเมียเรียกพี่จ๋า... คงรู้สึกกระชุ่มกระชวย”
ใบหน้านวลกลายเป็นสีซับเลือด ยามสบนัยน์ตาคู่คมปลาบประกาย น่าแปลกที่บางครั้งหล่อนมักแลเห็นว่ามันกลายเป็นสีแดงสดสวยหรือแค่สะท้อนแสงไฟแล้วหล่อนคงคิดไปเอง
“ว่ายังไงล่ะ?”
แก้วตาก้มหน้าลงมองมือที่ถูกจับกุมอย่างหวงแหนด้วยความรู้สึกประหลาด หน้าประตูไม้สีขาวสวยของบ้านหลังงามมีลมเย็นสบายพัดผ่าน สามีตั้งใจรอให้หล่อนเรียก สุดท้ายก็ต้องยอมเรียก
“พี่... จัน ขอบคุณนะคะ สำหรับเสื้อผ้า... เครื่องสำอาง ที่ดูแลน้องเป็นอย่างดี”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังเพ่งมองหล่อนทำเอียงอาย คุณหลวงจันเกือบทนไม่ไหว จะคว้าแม่สาวเอวบางอ้อนแอ้นเข้ามากอดให้ชื่นใจ แต่เขาเพียงเอามือไพล่หลังเดินไป
ผ่านสวนหย่อมที่มีดอกไม้หลากสีบรรยากาศเงียบสงบ แก้วตาส่ายคอมองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาชื่นชมห้องหับเรือนหอ ขนาดว่าเจ้าของบ้านใจร้อนเสียจนมีเวลาเตรียมการไม่กี่วัน แต่เสื้อผ้าใหม่ยกตู้ ข้าวของเครื่องใช้เครื่องสำอางเครื่องประทินผิวหล่อนได้ของใหม่มาทั้งหมด ชอบที่สุดเห็นจะเป็นดอกไม้ที่ติดอยู่รอบเตียงรอบโต๊ะ
“หล่อนมีเพื่อนชายหรือไม่ล่ะ?” จู่ ๆ เขาก็ถาม หญิงสาวมองขวับตามใบหน้าเข้มเครียด ด้วยสีหน้าสงสัยว่าเขาจะถามมันทำไม
“ก็... มีบ้างค่ะ”
“หล่อนจะใช้โทรศัพท์ในห้องรับแขกโทรหาเพื่อน ฉันไม่ว่าอะไร แต่ฉันไม่ชอบให้หล่อนมีเพื่อนผู้ชาย ฉันควรจะต้องรู้จัก เพราะหากว่าฉันมีเพื่อนหญิง ฉันจะแนะนำให้หล่อนรู้จักด้วย เท่า ๆ กัน”
“ขอบคุณค่ะคุณหลวง เอ่อ... พี่จันค่ะ”
“ฝึกไว้ ประเดี๋ยวก็ชิน”
“แล้ว... กลัวหรือไม่คะ? อยู่กันลำพังนายบ่าว”
“มีบ่าวชายอยู่ตั้งหลายคน ฉันกับคุณพระอีก ไม่มีเหตุให้ต้องกลัว ฉันว่าบ้านฉันนี่ดูน่าปลอดภัยกว่าโรงฝ**นบ้านหล่อนเสียอีก มองไปทางไหนก็มีแต่เ**กบ่าวขี้ยา หล่อนไม่กลัวรึยังไง?”
ตาขวางปากบ่นไม่หยุด ดูก็รู้ว่าหวงหล่อนอีกแล้วนั่น! ‘ผู้ชายอะไรหวงเก่งไม่มีใครเกิน บ้านหล่อนก็อยู่มาตั้งยี่สิบปี’ คิดพลางหลุบยิ้มว่า
“มีแต่คนกลัวดิฉันค่ะ ผู้คนเขาพูดปากต่อปากว่าฉันเป็นแม่มดหมอผี ฉันชอบขู่พวกบ่าวมันด้วย”
“ไม่จริงหล่อน ฉันว่าไม่ได้กลัวเท่าใดดอกกระมัง มิเช่นนั้นเตี่ยหล่อนคงไม่ผลักไสไล่ส่งลูกสาวเสียให้พ้นอก ให้มาอยู่กับคุณหลวงอย่างฉัน” พูดพลันหยุดก้าวลงหน้าห้องนอน มือเลื่อนไปเปิดประตูไม้สัก ทว่าแววตาคมปลาบประกาศอารมณ์ไม่พอใจเมื่อมองคนตัวเล็ก “เอาเถิด คิดถึงบ้านเมื่อไร ก็กลับไปโรงฝ**นไปหาพ่อหาแม่ได้ แต่ว่าจะต้องพาผัวหล่อนไปด้วยทุกคราวนะแม่แก้ว”
หลังรับประทานอาหารกันสองคนผัวเมีย จ้องหน้ากันไปมาจนอิ่ม แก้วตามักใช้เวลาอาบน้ำนานเป็นชั่วโมง เพราะบ้านหลังเก่าของหล่อนคงไม่มีอ่างอาบน้ำทองแดง ก๊อกน้ำสไตล์ตะวันตก แต่เป็นบ้านคนจีนดั้งเดิม ของอะไรเดิม ๆ ในบ้านเ**กอี้ไม่เคยคิดเปลี่ยน เสียก็ซ่อมแล้วใช้ ดำรงชีวิตอย่างคนจีนที่ตื่นมาทำมาหากินด้วยความขยันอดทน ไม่ฟุ่มเฟือยฟุ้งเฟ้อติดหรูหราอย่างชนชั้นนำทั้งหลาย
พูดถึงยศศักดิ์บรรดาท่าน คุณพระดูเกรงใจคุณหลวงจันพอ ๆ กับบ่าวในบ้าน ซ้ำยังให้ความเคารพนอบน้อมยังกับตัวท่านเป็นบ่าวเสียเองทั้งที่มียศสูงกว่า หล่อนได้ยินว่าเพิ่งรับยศเมื่อไม่นานมานี้เพราะเข้าไปถวายตัวรับใช้ในวัง ได้เป็นถึงนายสมุห์บาญชีของกระทรวง ๆ หนึ่ง นั่นทำให้หล่อนรู้สึกประหลาดใจแต่ไม่กล้าถาม จึงใช้วิธีสังเกตการณ์เอาอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว
หลายต่อหลายครั้งก็ได้แต่ขมวดคิ้วเข้าหากันทำหน้ายุ่ง เอ๊ะ! ทำไมบ้านหลังนี้ดูจะมีความลับพิกล หล่อนไม่เข้าใจเลยเสียสักอย่างเดียว
ปัง! เสียงกระแทกประตูดังพาให้แก้วตาเลิกฟุ้งซ่าน ใบหน้างามมองขวับไปทางร่างสูงในผ้าขนหนูพาดเอวสอบ ยืนนิ่งอวดเรือนกายกำยำอย่างคนหนุ่มที่ทำงานกล้างแจ้งเสียเป็นส่วนใหญ่
“ขัดสีฉวีวรรณนานเหลือเกิน ออกจากห้องอาบน้ำมากี่หน ฉันแลเห็นว่าหล่อนยังงามเท่าเดิม” ในรอยยิ้มชื่นชม กระทั่งแววตาคมที่ไล่มองผิวขาวละเอียดบริเวณเนินอกนุ่ม เหนือผืนน้ำนั้นเต็มไปด้วยฟอง หญิงสาวทำตาใสแป๋ว
“คุณหลวง... เข้ามาได้ยังไงคะ?”
“ก็พังประตูเข้ามาน่ะซีแม่ ฉันจะอาบน้ำบ้าง หล่อนไม่ให้ฉันอาบ เห็นทีว่าอยากลงไปแช่โอ่งมังกรหลังบ้านฉันกระมัง แต่ว่าคงจะต้องต่อสู้กับบ่าวนะแม่ โอ่งหลังบ้านนั้นน่ะ ผัวเมียต้องแก่งแย่งกัน” เขาช่างพิรี้พิไรจีบเมีย ทั้งที่อยากจะอาบน้ำด้วยมากกว่า ดวงตาคู่สวยจึงเบิกกว้างมองตั้งแต่แผงอกกว้างกำยำไล่ลงมาถึงไรกล้ามเรียงตัวสวยบริเวณหน้าท้อง ความร้อนแรงของเขาคงจะทำให้หล่อนร้อนตามไปด้วย ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทางพอรู้ตัวว่าทำกิริยาไม่งาม
“ทำไมถึงไม่ซื้อโอ่งเพิ่มเล่าคะ?”
“หากฉันซื้ออ่างเพิ่ม ให้ผัวเข้าไปในอ่างหนึ่งใบ อีกคนก็เข้าไปในอ่างหนึ่งใบ มันจะไม่โรแมนติกน่ะซี ต้องเข้าไปอาบร่วมกันในอ่างเดียวกัน”
“ทำไมจะต้องอาบอ่างเดียวกัน”
หล่อนถามหน้าบึ้งตึงเพราะได้ยินอยู่ว่าพูดเรื่องโอ่ง คุณหลวงจันก็วกกลับมาเรื่องอ่าง ให้มันได้อย่างนี้สิ
“เป็นผัวเมียกัน อาบน้ำอ่างเดียวกัน มันออกจะกระชุ่มกระชวยแม่แก้ว”
“เป็นผัวเมียกัน อาบโอ่งหรือว่าอาบอ่าง คนละอ่างก็เหมือนกันค่ะคุณหลวง”
“ไม่จริงหล่อน...”
กว่าผู้ชายตัวโตจะสะบัดผ้าขนหนูทิ้งลงพื้นแล้วก้าวขาลงอ่าง แก้วตาหน้าตื่นตะลึงมองกลางกายชายที่มีแพรไหมปกคลุม ผ่านหน้าไปไว ๆ ขณะที่เขาขยับกายเข้าหาหล่อนในอ่างเล็กแคบ แหวกฟองสีขาวออกกระจายไปทั่ว
“แม่แก้วตา... แม่คนงามของพี่” ทั้งเสียงแหบพร่าและนัยน์ตาประกายสีแดงสดสวยทำให้หล่อนนิ่งอึ้งมองเขา เพราะไม่ผิดแน่ หล่อนไม่ได้คิดไปเอง แสงสีนวลอ่อนในห้องน้ำตอนนี้สะท้อนเข้านัยน์ตาของเขายิ่งทำให้เห็นชัดเจน
“ทำไม... ดวงตาคุณหลวง... เป็นสีแดง...”
ไม่ทันได้ตกใจนาน เรียวปากหนาก็ประกบปิดลงบนริมฝีปากอิ่มงาม มอบจุมพิตอ่อนหวานนุ่มนวลทว่าเนิบนาบอาลัยราวคิดถึงความหอมหวานนี้นักหนา โดยไม่สนว่าหล่อนจะคิดอย่างไรกับการรับรู้ตัวตนที่แท้จริงของเขา กุมภิลหนุ่มในร่างมนุษย์ยังคอยสูบลมหายใจหอบสั่นจากปากเล็กดื้อรั้นประหนึ่งจะกลืนกิน
เรือนร่างเปลือยเปล่าแนบชิดอิงแอบหากแตะต้องกัน พาลพาให้น้ำในอ่างเหมือนจะกลายเป็นน้ำร้อนจัด ฝ่ามือหนาอยู่ไม่สุขเลื่อนลูบบนเอวคอดบาง ขยับขึ้นมาบนอกอวบอัด บีบกำเบา ๆ จนหล่อนสะดุ้ง
คุณหลวงจันคงคิดเรื่องอาบน้ำผึ้งพระจันทร์กับเมียในเร็ววัน แต่กระนั้น คนในอ้อมแขนก็แสนจะเหนียมอาย เพียงถูกสะกิดเข้าบนยอดกายสาวที่แข็งเป็นตุ่มไตตามอารมณ์หวามไหว มือเรียวพลันผลักอกกว้างออก
“คุณหลวงคะ... พอก่อนนะคะ”
“ทำไมล่ะ?”
“ฉันเกรงว่าฉันไม่รู้จักเรื่องหนุ่มสาวดี”
“อยู่เฉย ๆ ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละแม่ ฉันรู้หน้าที่ผัว ฉันยินดีจะสอนหล่อนเอง”
“คุณหลวงว่าจะไม่บังคับจิตใจฉัน”
“เป็นเด็กดื้อเงียบ เอาแต่ใจตนเป็นใหญ่ ฉันยินดีจะตามใจหล่อนแต่ไม่ใช่ทุกคราวนะแม่แก้ว หล่อนควรจะตามใจฉันบ้าง” ต่อว่าตัดพ้อเสียงเข้ม หญิงสาวทำหน้าบึ้งตึงใส่เขาที่จับคางหล่อนเชยขึ้น โน้มใบหน้าลงประกบจุมพิตอีกครา
ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับคุณหลวงจันยิ่งกับคนไร้ประสบการณ์ ไม่เคยถึงเนื้อต้องตัวบุรุษ พอเขากอดหล่อน ถูไถยอดอกสีหวานด้วยแผงออกแข็งแรงอบอุ่น หล่อนก็ทำเก้ ๆ กัง ๆ เลื่อนมือขึ้นโอบรอบคอ ในที่สุดปากอันดื้อรั้นก็กลับมาโอนอ่อนตาม เมื่อถูกบดเบียดบังคับให้เผยอปากขึ้นรับจูบหวานอย่างไม่ลดละ แต่เพียงไม่นาน เขาเป็นฝ่ายผละออกจากริมฝีปากคู่งาม ก้มหน้าลงมองดวงตาคู่สวยฉ่ำปรือดูเสียอกเสียดาย
“หล่อนชอบให้ฉันจูบ แต่หล่อนกลัวอะไร... หล่อนรู้สึกยังไง?”
“ฉันไม่ใช่คนพูดจาโจ่งแจ้งอย่างคุณหลวงค่ะ”
“ผู้หญิงกระไรใจดำ หล่อนไม่ให้ฉันได้มีความสุขสมกับที่เสียค่าขันหมากทองหมั้นตั้งแพงโข ช่างปะไร ฉันจะจูบตามเนื้อตัวหล่อนให้ช้ำเทียว...” ในน้ำเสียงและท่าทีเง้างอน ร่างกำยำรุ่มร้อนดึงเอวบางเข้าหา ยกก้นงามงอนให้นั่งบนกลางกายเพื่อที่จะยืดขายาว ๆ ด้วยลักษณะอ่างที่มีขอบโค้งวางพักแขนได้อย่างพอดี แต่เพราะนั่งทับบางอย่างในน้ำอุ่นร้อน แก้วตาจึงหน้าตาตื่นตระหนก แม้จะยังวางมือบนแผงอกกว้างซึ่งเขาจับข้อมือนั้นไว้
“หะ... หาง... ค่ะ...” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าตกใจ นอกจากนัยน์ตาสีแดงสดสวยประกายทำให้หญิงสาวสั่นกลัว ยังสัมผัสได้ว่าทับบางอย่างเข้าจัง มันบุกรุกผ่านซอกขาของหล่อน แยกกลีบดอกไม้งามที่โอบกอดมันไว้อย่างเต็มใจยินดี ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเพราะสัมผัสร้อนที่ถูไถกันเพียงภายนอก และถัดไปนั้น...
“แปลกตรงที่ไหนหล่อน ผู้ชายก็มีหางทั้งนั้น”
“หางไอ้เข้ค่ะ!”
บางคนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย เหมือนเป็นเรื่องปรกติยังมองไปทางผิวขรุขระสีดำสนิทที่พาดยาวผ่านขอบอ่างไป
“เวลาฉันตื่นเต้นก็เป็นอย่างนี้ มันชอบออกมาเกะกะวุ่นวาย หล่อนคงไม่ว่านะแม่”
- ผู้เขียน
