ตอนที่ : 2 นางร้ายดาวร่วง 2
1060 คำ
พาเพลินเพิ่งจะมีชื่อเสียงจากบทเมียน้อยที่ชอบแย่งสามีชาวบ้าน หญิงสาวกำลังจะเป็นดาวรุ่งพุ่งแรง ทว่าอาจจะดับก่อนเวลาอันสมควรในตอนนี้ มีเพื่อนในวงการเข้ามาแสดงความเสียใจผ่านทางโลกออนไลน์ แต่กลับไม่มีสักคนที่จะโทรเข้ามาแสดงความเสียใจด้วยจริง ๆ เหตุเพราะหญิงสาวไม่ค่อยคบหาใครอย่างสนิทใจนั่นเอง
พาเพลินเก็บกระเป๋าเสื้อผ้า เตรียมตัวเดินทางขึ้นเครื่องไปงานศพของบิดา เพื่อไปให้ทันสวดพระอภิธรรมคืนแรก หญิงสาวในวัยยี่สิบห้าปี เจ้าของความสูงหนึ่งร้อยหกสิบห้าเซนติเมตร ไว้ผมยาวสลวยถึงกลางหลัง มีรูปร่างผอมเพรียวสมส่วน อยู่ในชุดกางเกงยีนรัดรูปสีเข้มกับเสื้อยืดสีดำ อำพรางสายตาผู้คนด้วยแว่นตาสีดำพร้อมหมวกแก๊ปสีเดียวกัน
บ้านไร่ของบิดาพาเพลินตั้งอยู่ทางภาคเหนือของประเทศ หลังจากลงเครื่องแล้ว พาเพลินต้องเหมารถสองแถวให้เข้าไปส่งที่ไร่ ซึ่งอยู่ห่างจากตัวจังหวัดไปราวยี่สิบกว่ากิโลเมตร บ้านไร่ในเวลานี้แตกต่างจากในอดีตอย่างสิ้นเชิง ไม่มีภาพของสัตว์หลากหลายชนิดวิ่งเล่นหยอกล้อกันเหมือนเมื่อก่อน เหลือไว้เพียงร่องรอยแห่งความทรุดโทรมตามกาลเวลา คนงานในไร่นั้นเหลือแค่ลุงมากับป้าน้อย ซึ่งเป็นคนงานเก่าแก่ของที่นี่
“นี่คุณหนูเพลินเหรอคะ ป้าจำแทบไม่ได้เลยค่ะ” ป้าน้อยเดินเข้ามารับกระเป๋าจากมือของพาเพลิน แล้วพาไปนั่งที่ห้องรับแขก ส่วนลุงมานั้นรีบเดินเข้าไปหาน้ำมาต้อนรับหญิงสาว
“เอ่อ ทำไมถึงได้ดูร้างแบบนี้ล่ะคะป้าน้อย” พาเพลินตกใจกับสภาพเหมือนร้างผู้คนของไร่บิดาอยู่ไม่น้อย
“ที่นี่ขาดทุนมานานหลายปีแล้วค่ะคุณหนูเพลิน คุณอรรถท่านอุตส่าห์ยื้อแล้วยื้ออีก แต่สุดสุดท้ายก็ไปไม่รอดค่ะ คนงานเลยพากันลาออกไปหมด” ป้าน้อยบอกด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ
“กี่ปีแล้วค่ะที่เป็นแบบนี้” หญิงสาวถามเบา ๆ
“หลายปีแล้วค่ะ หนักสุดก็ราว ๆ สามปีที่แล้ว ป้ากับลุงไม่อยากไปไหนค่ะ เคยอยู่ที่นี่เคยดูแลคุณอรรถก็ยังอยากดูแลต่อไป”
“แต่พ่อเสียไปแล้วนี่คะ ไม่มีใครจ่ายค่าจ้างให้ลุงมากับป้าน้อยหรอกค่ะ” พาเพลินบอกทั้งคู่ตามตรง
“เราไม่เอาค่าจ้างหรอกครับคุณหนูเพลิน เราขอแค่อาศัยอยู่ที่นี่ให้มีที่ซุกหัวนอน มีพื้นที่ปลูกผักเลี้ยงปลากินก็พอแล้วครับ เราไม่มีที่ดินไม่มีบ้าน ดีที่คุณอรรถเมตตาให้ปลูกบ้านอยู่ในไร่ได้” ลุงมาบอกด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยไม่ต่างไปจากภรรยา สองสามีคู่นี้ดูชราไปมากพอสมควร
“ใช่ค่ะคุณหนูเพลิน ขอแค่มีที่อยู่เราสองคนก็ไม่ได้ลำบากอะไรค่ะ ไม่ต้องจ่ายค่าจ้างก็อยู่ได้ค่ะ”
“งั้นเอาที่ลุงมากับป้าน้อยสบายใจก็แล้วกันค่ะ เดี๋ยวลุงมาช่วยพาเพลินไปที่วัดหน่อยนะคะ”
“ได้ครับคุณหนูเพลิน น้อยเอ็งเอากระเป๋าคุณหนูเพลินขึ้นไปเก็บนะ เดี๋ยวจะได้ไปวัดพร้อมกัน” ลุงมาตอบรับหญิงสาวแล้วหันไปบอกผู้เป็นภรรยา
หญิงสูงวัยเดินไปหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าของพาเพลินขึ้นไปเก็บไว้บนห้อง หลังจากนั้นทั้งสามก็พากันขึ้นรถกระบะของทางไร่ ไปยังวัดที่เป็นสถานที่สวดพระอภิธรรมในคืนแรก รถค่อย ๆ แล่นออกจากรั้วไร่ไปอย่างช้า ๆ พาเพลินมองเห็นป้ายไม้เก่าผุพัง ที่ข้างหนึ่งตะปูหลุดห้อยต่องแต่งทิ่มหัวลง เพราะว่าป้ายถูกยึดเอาไว้แค่ข้างเดียว
ไร่พาเพลิน
บิดาของเธอเปลี่ยนชื่อจากไร่อรรถพันธ์มาเป็นพาเพลิน เพื่อต้อนรับการเกิดมาของเธอ พาเพลินรู้เรื่องราวความเป็นมาของชื่อไร่เป็นอย่างดี ตั้งแต่ก้าวเข้ามาภายในไร่ความทรงจำทั้งร้ายและดี ต่างพรั่งพรูเข้ามาในหัวของเธออย่างไม่ขาดสาย
“ใครเป็นเจ้าภาพสวดคืนแรกคะป้าน้อย” รถแล่นออกมาได้สักระยะหญิงสาวก็ถามคนที่นั่งเบาะข้างคนขับ
“คุณเหนือเมฆค่ะ”
“คุณเหนือเมฆ ใครกันคะ” หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“คุณเหนือเมฆเจ้าของไร่ที่อยู่ติดกับไร่เราไงคะคุณหนูเพลิน ตอนนั้นคุณหนูเพลินยังเด็กมากคงจะจำแกไม่ได้ค่ะ นี่แกตั้งใจจะเป็นเจ้าภาพให้ทั้งสามคืนเลยนะคะ”
“เป็นเจ้าภาพสามคืนเลยเหรอคะ แล้วญาติ ๆ คนอื่นล่ะคะป้าน้อย” พาเพลินจำได้ว่าเมื่อก่อนนั้น เคยมีญาติไปมาหาสู่กันหลายคนอยู่เหมือนกัน
“ไม่เหลือใครแล้วค่ะ เขาย้ายไปอยู่ต่างประเทศกันบ้าง บางคนก็ย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดไม่ได้ติดต่อกันนานแล้วค่ะ ก็อย่างว่านั่นแหละค่ะญาติห่าง ๆ ไม่ใช่พี่น้องคลานตามท้องกันมา”
“หมายความว่าพ่อไม่มีญาติที่นี่เลยเหรอคะ”
“ค่ะคุณหนูเพลิน”
พาเพลินหลับตาลงอย่างช้า ๆ อะไรที่เธอคิดไว้ไม่ได้เป็นดังที่คิดเลย หญิงสาวคิดว่าบิดาคงจะมีครอบครัวใหม่ไปตั้งนานแล้ว ท่านถึงไม่ได้ติดต่อมาหาเธอเลย
‘ถ้ารักแม่มากก็ไปเลย ! นับจากนี้ไปเราไม่ใช่พ่อลูกกันอีก’
จะด้วยความโกรธหรืออะไรก็แล้วแต่ หลังจากนั้นพาเพลินกับบิดาก็ตัดขาดกันจากกันในทันที
ทว่าสิบแปดปีให้หลัง บิดาของเธอกลับออกมาป่าวประกาศผ่านสื่อ ทำให้ชื่อเสียงของเธอด่างพร้อย กลายเป็นลูกอกตัญญู และลืมกำพืดของตัวเองไปในชั่วข้ามคืน พาเพลินโกรธบิดาเป็นอย่างมากที่เลือกใช้สื่อทำลายชีวิตของเธอ คิดว่าให้เรื่องนี้ซาลงให้เธอทำใจได้ก่อนค่อยกลับไปหาถามความจริงจากท่าน แต่ไม่คิดว่าท่านจะจากไปแบบกะทันหัน หญิงสาวบอกไม่ได้ว่าความรู้สึกในตอนนี้เป็นอย่างไร มันทั้งว่างเปล่าทั้งปวดร้าวในเวลาเดียวกัน
- ผู้เขียน
