“ฉันนี่นะ”
“ใช่น่ะสิ”
“แต่ว่า เอ้า ก็ได้ ๆ” พาเพลินกำลังจะเดินไปที่รถของตนเอง แต่มีกองหญ้าที่ถูกตัดแล้วกองเนินสูง ๆ อยู่บนนั้น จึงต้องหันกลับมาหาเขาแทน
“คุณเหนือเมฆคุณไปส่งฉันที่บ้านหน่อยสิ พอดีไม่มีรถไป” หญิงสาวยิ้มแหย ๆ แบบฝืนใจขอร้องเขา ซึ่งเขาก็เลิกคิ้วขึ้นสูงใส่เธอ
“ถ้ารบกวนคุณเกินไปให้ฉันขับไปเองก็ได้ค่ะ ยืมแค่รถ”
“รถผมผมเท่านั้นที่ขับได้” เหนือเมฆพูดจบก็เดินไปเปิดประตูรถและก้าวขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับ
‘อะไรของเขานะ’
“คุณเพลินจะไปไหมบ้านน่ะ” คนติดเครื่องยนต์รอลดกระจกลงถาม ประหนึ่งว่ารอพาเพลินนานแสนนาน ทั้งที่ก้าวขึ้นไปนั่งบนรถได้ยังไม่ถึงอึดใจด้วยซ้ำ
“ไปค่ะ แต่เดี๋ยวฉันไปบอกป้าน้อยก่อนนะคะ” พาเพลินรีบวิ่งไปหาป้าน้อย บอกเรื่องที่เธอจะกลับไปทำอาหารมื้อเที่ยงให้ทุกคนกิน
“ป้าน้อยทำงานไปเถอะค่ะ เดี๋ยวเพลินทำครัวเอง”
“ไหวไหมคะคุณหนูเพลิน”
“ไหวสิคะแค่ไม่กี่คนเอง เพลินทำอาหารเป
