9
ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ กฤติกายิ่งรู้สึกถึงอาการที่ว่า...หายใจไม่ทั่วท้อง มันแน่น ๆ อึดอัดเหมือนถูกใครขว้างหินมาปักติดอยู่กึ่งกลางอก เมื่อเห็นหน้าของคนที่เอ่ยเรียกอย่างชัดเจน...กิ่งแก้ว เพื่อนสาวร่วมโรงเรียน ผู้มีรูปร่างสะโอดสะองและหน้าตางดงามเป็นทรัพย์มาตั้งแต่สาวรุ่น จนถึงตอนนี้ความงามที่มียิ่งทวีเพิ่มพูนอย่างน่าอิจฉา
“หวัดดีกิ่ง ไม่เจอกันนานเลยนะ เป็นไงสบายดีไหม” ไม่รู้ว่าจะเอ่ยทักคนตรงหน้ายังไงดี ริ้วความไม่พอใจผุดขึ้นมาเป็นระรอกกับการมองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะไล่กลับขึ้นมาใหม่
“สบายอย่างที่เห็นนี่แหละ ทำงานงก ๆ ให้เขาโขกสับ ก็ทำไงได้ล่ะ เราไม่รวยไม่มีทุนพอจะเปิดร้านเป็นของตัวเองนี่น่า” ตอบกลับอย่างประชดประชันนิด ๆ “แล้วเธอละลูกไก่ คงสบายดีนะ ไหน ๆ ก็มาแล้ว นั่งคุยกันก่อนสิ” กิ่งแก้วเอ่ยชักชวนเสียงใสแจ๋ว อย่างไม่รับรู้สีหน้าไม่สดใส นัยน์ตากลมใสหม่นหมองคู่นั้น
“อือ...ก็สบาย
