จิ่วเหมยฮวานั่งฟังร่างเล็กที่ค่อยๆเล่าเรื่องราวในวันนั้นออกมา เริ่มจากสนใจ ตกใจจนกระทั่งหวาดหวั่นและสุดท้ายคือกำลังวิตกกังวล สีหน้าแววตาที่แสดงออกทั้งหมดอยู่ในสายตาของโม่อี้หรั่นตลอดเวลา นางกำลังคาดหวัง สุดท้ายเมื่อเสียงของเด็กหญิงเงียบลง มือทั้งสองข้างที่จับกันไว้เกร็งจนจับกันแน่นมาก จิ่วเหมยฮวาสังเกตุเห็นหลังจากตั้งสติได้แล้วนางเอื้อมมือค่อยๆคลายมือของเด็กหญิงออกจากกัน
“อย่าเกร็ง คลายนิ้วเถอะ ไม่ต้องกังวล ศิษย์พี่เชื่อเจ้า”
“จริงหรือเจ้าคะ”
“เสี่ยวอี้หรั่น เจ้าไม่ต้องกลัวอย่าร้องไห้อีกเลย”
“ศิษย์พี่ ข้าไม่เข้าใจพวกเราในอารามล้วนกราบไว้ท่านผู้นั้น เหตุใดจึงต้องเข่นฆ่าพวกเรา”
“อย่าคิดมาก ไว้ข้าจะสอบถามท่านอาจารย์ว่าเกิดอันใดขึ้น เจ้าตั้งใจฝึกฝนอย่างสบายใจเถอะ”
“ศิษย์พี่ ท่านจะไปจริงๆ หรือ”
“ข้าต้องคิดดูก่อน นี่ก็ดึกแล้วเจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ”
“เจ้าค่ะ”
จิ่วเหมยฮวานั่งอยู่ที่เดิมหลั
